مشاور نجمیه

✨﷽✨
✅حكمت های خدا
✍حضرت موسی عليه السلام فقيری را ديد كه ازشدت تهيدستی، برهنه روی ريگ‌بيابان خوابيده. چون نزديك آمد او عـرض كرد : ای موسی ! دعا كن تا خداوند معاش اندكی به من بدهد كه از بی تابی، جانم به لب رسيده است.
حضـرت بـرای او دعا كـرد و از آنجا برای مناجات به كوه طور رفت . چند روز بعد ، حضرت موسی عليه السلام از همان مسير باز می‌گشت ديد همان فقير را دستگير كردند و جمعيتی هم اجتماع نموده انـد، پرسيد: چه حادثه ای رخ داده است؟
گفتند: تا به‌ حال پولی نداشت، تازگی مالی بـدست آورده و شراب خورده و عربده و جنگجويی نمـوده و شخصی را كشتـه. اكنون اورا دستگير كرده‌اند تا به عنوان قصاص ، اعدام كنند
خداوند در قرآن می فرمايد: اگر خدا رزق را برای بنـدگانش وسعت بخشد، در زمـين طغيان و ستـم می‌كنند. ولو بسط الله الرزق لعباده فی‌الارض. آیه ۲۷ سوره مبارکه شوری. پس حضرت موسی عليـه‌ السلام به حكمت الهی اقرار واز خواهش خود استغفار نمود
? حكايت های گلستان ،ص ۱۶۱

.✨﷽✨
⚜حکایت‌های پندآموز⚜

   ‼️قرآن یا پول‼️
مردی ثروتمند که زن و فرزند نداشت تمام کارگرانی که پیش او کار می کردند برای صرف شام دعوت کرد. و جلوی آن ها یک نسخه قرآن مجید و مبلغی از پول گذاشت و هنگامی که از صرف شام فارغ شدند از آن‌ها پرسید قرآن را انتخاب می‌کنید یا آن مبلغ پولی که همراه آن گذاشته شده است.
?اول از نگهبان شروع کرد پس گفت: انتخاب کنید؟ نگهبان بدون اینکه خجالت بکشد جواب داد: آرزو دارم که قرآن را انتخاب کنم ولی تلاوت قرآن را بلد نیستم لذا مال را می‌گیرم چرا که فائده آن  با توجه به وضعیت من بیشتر هست و مال را انتخاب کرد.
?بعداً از کشاورزی که پیش او کار می‌کرد، سوال کرد. گفت اختیار کن!؟  کشاورز گفت: زن من خیلی مریض است و نیاز به مال دارم تا او را معالجه کنم اگر مریضی او نبود قطعا قرآن را انتخاب می‌کردم ولی فعلا مال را انتخاب می‌کنم.
?بعد از آن سوال از آشپز بود که آیا قرآن یا مال را انتخاب می کنید. پس آشپز گفت: من تلاوت را خیلی دوست دارم ولی من پیوسته در کار هستم وقتی برای قرائت قرآن ندارم بنابر این پول را بر می گزینم.
? و در سری آخر از پسری که مسئول حیوانات بود پرسید این پسر خیلی فقیر بود پس گفت: من به طور قطعی می دانم که تو حتما مال را انتخاب می کنید تا این‌که غذا بخری یا اینکه به جای این کفش پاره پاره خود کفش جدیدی بخری.
 پس آن پسر جواب صحیح داد: درسته من نیاز شدیدی دارم که کفش نو خرید کنم یا این‌که مرغی بخرم تا همراه مادرم میل کنم ولی من قرآن را انتخاب می کنم چرا که مادرم گفته است: *یک کلمه از جانب الله سبحانه و تعالی ارزشمندتر از هر چیز است و مزه و طعم آن از عسل هم شیرین تر است* 
قرآن را گرفت و بعد از این‌که قرآن را گشود در آن دو کیسه دید در اولین کیسه مبلغی ده برابری آن مبلغی بود که بر میز غذا بود، وجود داشت و کیسه دوم یک وثیقه بود که در او نوشته بود: *به زودی این مرد غنی را وارث می‌شود*  پس آن مرد ثروتمند گفت:  هر کسی گمانش نسبت به الله خوب باشد پس الله او را ناامید نمی کند.
?حکایت‌های معنوی

? وقتی #چمران یتیم‌خانه‌ای در لبنان دایر کرد به خانمش می‌گوید از این به بعد غذایی را می‌خوریم که این #یتیم‌ها می‌خورند. همسر لبنانی شهید چمران تعریف می‌کند یک روز مادرم #غذای گرم و لذیذی را برای من و مصطفی پخته بود. مصطفی آن شب دیر وقت به خانه آمد. وقتی به او گفتم بیا این غذا را بخور، همین که خواست بخورد از من پرسید آیا بچه‌ها هم از همین #غذا خوردند؟ گفتم نه بچه‌ها غذای یتیم‌خانه را خوردند و این غذا را مادرم برای شما پخته، چمران با تمام #گرسنگی و ولعی که برای خوردن غذا داشت، این غذا را کنار گذاشت و گفت ما قرار گذاشتیم فقط غذایی را بخوریم که بچّه‌ها بخورند. به او گفتم حالا که بچّه‌ها خوابند و شما هم که همیشه رعایت می‌کنید این دفعه این غذا را بخورید. دیدم چمران شروع کرد #اشک ریختن و گفت بچّه‌ها خوابند، خدای بچه‌ها که #بیدار است.

​? همسر #شهید_چمران: 
? یک هفته بود مادرم در بیمارستان #بستری بود. مصطفی به من سفارش کرد که «شما بالای سر مادرتان بمانید ولش نکنید، حتی شبها» و من هم این کار را کردم. مامان که خوب شد و آمدیم خانه، من دو روز دیگر هم پیش او ماندم، یادم هست روزی که #مصطفی آمد دنبالم، قبل از این که ماشین را روشن کند دست مرا گرفت و #بوسید، می‌بوسید و همانطور با گریه از من تشکر می‌کرد. من گفتم: «برای چی مصطفی؟» گفت: این دستی که این همه روزها به مادرش #خدمت کرده برای من مقدس است و باید آن را بوسید.» گفتم: از من تشکر می‌کنید؟ خب این که من خدمت کردم مادر من بود، مادر شما نبود که این کارها رو می‌کنید.»

گفت: «دستی که به مادرش #خدمت می‌کند مقدس است و کسی که به مادرش خیر ندارد به هیچ کس خیر ندارد. من از شما ممنونم که با این همه محبت و عشق به مادرتان خدمت کردید.» هیچ وقت یادم نرفت که برای او این قدر ارزش بوده که من به مادر خودم خدمت کردم.
?کتاب همسرداری سرداران شهید، مؤسسه فرهنگی و هنری قدر ولایت

​?خیرات برای اموات
?آیت الله حاج شیخ حسن صافی اصفهانی (قده)  فرمودند‌:

 شخصی از دنیا رفت.کسی در عالم خواب از او پرسید: 

«آیا خیراتی که برایت می فرستیم به تو می رسد؟» 

?او در پاسخ با تاکید،گفته بود:«بله،خیرات شما به ما می رسد؛ اما چون نمی‌توانم چگونگی آن را توضیح دهم. 
✅ مثالی می‌زنم: کسی را فرض کنید که در حمامی است که فضای آن را بخار آب گرفته و بخار زیاد موجب تنگی نفسش شده است؛

 اما روزنه‌ی کوچکی از بیرون نمایان می‌شود و هوای تازه وارد حمام می‌شود او نفس عمیقی می‌کشد. 

?خیرات شما هم وقتی به ما می رسد،این‌گونه باعث گشایش و رفع تنگی روح ما می شود.»

​از بهلول پرسیدند :

 در قبرستان چه میکنی؟

او در جواب گفت:

با جمعی نشسته ام که …

??به من آزار نمیرسانند

??حسادت نمی کنند 

??دروغ نمی گویند 

??طعنه نمیزنند 

??خیانت نمی کنند

??قضاوت نمی کنند

??مرا به یاد سرای آخرت می اندازند 

 و 

بالاتر از همه ی اینها 

اگر از پیششان بروم… 

پشت سرم بدگویی نمیکنند??
?‌?‌?‌?

​? کاری برای امام زمان?
((دل به یار و سر به کار ))
روایت یک داستان واقعی!!
?چند روز پیش کیف مدرسه ای پسر و دخترم رو دادم برای تعمیرات. نو بودند ولی بند حمایل و یکی از زیپ های هرکدوم خراب شده بود.

?«کاغذ رسید» رو از تعمیرکار تحویل گرفتم و قرار شد یکی دو روزه تعمیرشون کنه و تحویلم بده. 

دو روز بعد، حدود ساعت ۱۱ برای تحویل کیف ها مراجعه کردم. هر دو تا کیف تعمیر شده بودند.

?«کاغذ رسید» رو تحویل دادم و خواستم هزینه تعمیر رو بپردازم که تعمیرکار بمن گفت: « شما میهمان امام زمان-عج- هستید! هزینه نمی گیرم، فقط یه تسبیح صلوات نذر ظهورش بخونید!»

از شنیدن نام مولا و آقایمان، کمی جا خوردم!
?گفتم: تسبیح صلوات رو حتما می خونم، ولی لطفا پول رو هم قبول کنید! آخه شما زحمت کشیده اید و کار کرده اید

گفت: این نذر چند ساله منه. هر صدتا مشتری ، پنج تای بعدیش نذر امام زمانه!

بعد هم دسته قبض هاشو بمن نشون داد! 

هر از چندگاهی روی ته فیش قبض ها نوشته شده بود  :«میهمان امام زمان!»

گفت این یه نذر و قرار دادیه بین من و امام زمان - عج- و نفراتی که این قبض ها به اونا بیفته،؛ هرکاری که داشته باشن، مجانی انجام میشه فقط باید یه تسبیح صلوات نذر ظهور آقا بخونن!

اصرار من برای پرداخت هزینه، فایده نداشت! از تعمیرکار خداحافظی کردم، کیف‌ها رو برداشتم و از مغازه اومدم بیرون! 

اون شب رو تا مدتها داشتم به کار ارزشمند و جالب این تعمیرکار عزیز فکر میکردم!!

به این فکر کردم که اگر همه ماها در همین حد هم که شده برای ظهور قدمی برداریم، چه اتفاق زیبایی برای خودمون و اطرافیانمون میفته!

من تصمیمم رو گرفتم. اولین قدم این بود که این عمل خداپسندانه رو برای دیگران هم نقل کنم!.
?به امید تعجیل در ظهورش سه صلوات سهم شما ?

✍زنی بود که مهمان دوست نداشت…!!

روزی همسر او به نزد حضرت محمد(ص)میرود و بازگو میکند که همسر من مهمان دوست ندارد…!!!

حضرت محمد به مرد میگوید:

برو و به همسرت بگو من فردا مهمان شما هستم… 

فردای آنرور حضرت محمد مهمان آن زن و مرد میشود… 

هنگام رفتن از آن خانه زن میبیند که پشت عبای حضرت محمد(ص) پر از مار و عقرب است.

زن فریاد میزند یا محمد(ص)

عبای خود را بیرون بیاورید… 

حضرت محمد(ص)* می فرمایند “…
اینها قضا و بلای خانه شما است که من می برم…

پس مهمان حبیب خداست و از روزی اهل خانه

کم نمیشود و قضا و بلای اهل خانه را با خود 

می برد…
?بحارالانوار

حکایت : عدالت خداوند
ﺯﻧﯽ ﺧﺪﻣﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺁﯾﺎ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ؟

ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ : ﻋﺎﺩﻝ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ،

ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯽ؟ 

ﺯﻥ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﯿﻮﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ 3ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺍﺭﻡ ، ﺑﻌﺪﺍﺯ ﻣﺪﺗﻬﺎ طناب ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﯿﺒﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺶ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍي ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺍﻡ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ طناب ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ، ﻭ ﺍﻻﻥ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻭ ﺑﯽ ﭘﻮﻝ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﯾﻢ . ﻫﻨﻮﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﺯﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ، درب خانه حضرت داوود را زدند، و ايشان اجازه ورود دادند، ده نفر از تجار وارد شدند و هرکدام کيسه صد ديناري را مقابل حضرت گذاشتند، و گفتند اينها را به مستحق بدهيد.

حضرت پرسيد علت چيست؟

ايشان گفتند در دريا دچار طوفان شديم و دکل کشتي آسیب ديد و خطر غرق شدن بسيار نزديک بود که درکمال تعجب پرنده اي طنابی بزرگ به طرف ما رها کرد. و با آن قسمتهاي آسيب ديده کشتي را بستيم و نذر کرديم اگر نجات يافتيم هر يک صد دينار به مستحق بدهيم حضرت داوود رو به آن زن کرد و فرمود: خداوند براي تو از دريا هديه ميفرستد، و تو او را ظالم مي نامي. اين هزار دينار بگير و معاش کن و بدان خداوند به حال تو بيش از ديگران آگاه هست.

خالق من بهشتي دارد،

«نزديک زيبا و بزرگ»،

و دوزخي دارد به گمانم «کوچک و بعيد»

و در پي دليلي ست که ببخشد ما را،

گاهي به بهانه ی دعايي در حق ديگري…

شايد امروز آن روز  باشد

​♦️زنی به مشاور خانواده گفت: 

من و همسرم زندگی کم نظیری داریم ؛

همه حسرت زندگی ما رو میخورند.

سراسر محبّت, شادی, توجّه, گذشت و هماهنگی.

امّا سؤالی از شوهرم پرسیدم که جواب او مرا سخت نگران کرده است.

پرسیدم اگر من و مادرت در دریا همزمان در حال غرق شدن باشیم
چه کسی را نجات خواهی داد؟

و او بیدرنگ جواب داد: معلوم است, مادرم را ؛

چون مرا زاییده و بزرگ کرده و زحمتهای زیادی برایم کشیده!

از آن روز تا حالا خیلی عصبی و ناراحتم به من بگویید چکار کنم؟

مشاور جواب داد:

 شنا یاد بگیرید! 

همیشه در زندگی روی پای خود بایستید حتی با داشتن همسر خوب……

به جای بالا بردن انتظار خود از دیگران ،توانایی خود را افزایش دهید…
کاترین پاندر

? ديدند و پسنديدند
?آورده اند كه ذوالنون چنین گفته: برف سنگينى در فصل سرما در مصر به زمين نشست، براى كارى لازم از شهر بيرون رفتم، از شهرك دور شدم همسايه خود را كه گبر مسلك بود و بر آيين آتش پرستان، ديدم؛ از او پرسيدم كه به چه كارى در اين موقعيت به بيرون آمده است؟ گفت:
?ديدم برف سنگينى به زمين نشسته، پرندگان و ديگر جانداران بيابان از تأمين آذوقه در مضيقه و تنگى هستند و چه بسا گرسنه بمانند، كيسه اى ارزن به بيابان آورده ام، مى خواهم بر روى برف ها بپاشم تا اين گرسنگان نيازمند از آن بهره مند شوند، گفتم: عمل تو را قبول نمى كنند، گفت:
?قبول نمى كنند آيا آن را هم نمى بينند؟! از پاسخ به وى بازماندم. سال بعد در حال طواف بودم كه دستى به شانه ام رسيد، برگشتم آن گبر مسلك را ديدم كه مسلمان شده، در حال طواف است! به من گفت:

دیدندوپسندیدند
?برگرفته از کتاب حکایت های عبرت آموز اثر استاد حسین انصاریان

كمك آبرومندانه
 شخصي به حضور حضرت رضا ( ع ) آمد و پس از سلام عرض كرد : ( من از دوستان شما و پدران شما هستم ، از سفر حج برمي گردم ، پولم تمام شده و مي خواهم به محل سكونتم بروم مبلغي كه مرا به وطنم برساند به من بدهيد ، وقتي كه به وطن رسيدم ، وضع مالي من در محل خوب است ، به همان اندازه كه به من داده اي ، به نيت شما به فقراء صدقه مي دهم ) .

حضرت رضا ( ع ) برخاست و به اندرون خانه اش رفت و پس از ساعتي بازگشت و دستش را از پنجره بالاي در ، بيرون آورد و به آن حاجي فرمود : ( اين دويست درهم را بگير ، و مخارج سفر را با آن تاءمين كن ، وقتي كه به وطن رسيدي ، لازم نيست كه آن را از جانب من به فقرا صدقه بدهي ، آن را به تو بخشيدم ، برو كه نه من تو را ببينم و نه تو مرا ببيني ) .

آن شخص به سوي وطن خود رفت .

يكي از حاضران از حضرت رضا ( ع ) پرسيد : ( چرا پول را از بالاي پنجره به او دادي و نخواستي او تو را ببيند ؟ )

حضرت رضا ( ع ) فرمود : از آن ترسيدم كه مبادا وقتي كه با او رخ به رخ شدم ، خواري سؤال كردن را در چهره اش مشاهده نمايم ، آيا نشنيده اي كه رسول خدا ( ص ) فرمود :

المستر بالحسنة تعدل سبعين حجة ، والمذيع بالسيئة مخذول والمستتر بها مغفور

( آن كسي كه كار نيكوي خود را بپوشاند ، پاداش او برابر هفتاد حج ( مستحبي ) است و آن كس كه آشكارا گناه كند ، درمانده بي چاره است ، و آن كس كه آن را بپوشاند ، زير پوشش آمرزش خدا است ).
? مناقب آل ابی طالب،ج4،ص 360و 361

?فروع کافی،ص23و24

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

​?دنیا مانند گردویی است بی مغز!
?ملا مهرعلی خویی، روزی در ڪوچه دید دو ڪودڪ بر سر یڪ گردو با هم دعوا می‌ڪنند…

به خاطر یڪ گردو یڪی زد چشم دیگری را با چوب ڪور کرد.

یڪی را درد چشم گرفت و دیگری را ترس چشم درآوردن، 
◀️گردو را روی زمین رها ڪردند و از محل دور شدند…
✅ ملا رفت گردو را برداشت و شڪست و دید، گردو از مغز تهی است. گریه ڪرد. 
?پرسیدند تو چرا گریه میڪنی؟!

گفت: از نادانی و حس ڪودڪانه، سر گردویی دعوا می‌ڪردند ڪه پوچ بود و مغزی هم نداشت…
? دنیا نیز چنین است، مانند گردویی است بدون مغز! که بر سر آن می‌جنگیم و وقتی خسته شدیم و آسیب به خود رساندیم و یا پیر شدیم، چنین رها ڪرده و برای همیشه می‌رویم…

​♦️مرﺩﯼ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﺯﯾﻊ ﮔﻮﺷﺖ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ. ﯾﮏ ﺭﻭﺯ که به تنهایی ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺧﺎﻧﻪ ﺭفته بود در ﺳﺮﺩﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ او ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ سردخانه گیر افتاد. آخر وقت کاری بود. ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺟﯿﻎ ﺩﺍﺩ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺻﺪﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﺑﺪﻫﺪ ﻭﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﯿﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺶ ﺩﺭ ﺳﺮﺩﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ 5 ﺳﺎﻋﺖ، ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﺮﮒ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺩﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ. ﺍﻭ ﺍﺯ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮﺭﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﺯدی؟ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: «ﻣﻦ 35 ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ‌ﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ‌ﺭﻭﻧﺪ. ﻭﻟﯽ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻌﺪﻭﺩ ﮐﺎﺭﮔﺮﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﻼﻡ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻟﭙﺮﺳﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻭ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ و ﺑﻌﺪ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﯽﺷﻮﯼ. ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﮔﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻃﻮﺭﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ. ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻼﻡ ﮐﺮﺩﯼ ﻭﻟﯽ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮﺩﻥ تو ﺭﺍ ﻧﺸﻨﯿﺪﻡ. برای همین ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮﯼ ﺑﺰﻧﻢ. ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﺣﻮﺍﻟﭙﺮﺳﯽ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻡ.»
ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻧﻤﺎﻥ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗأﺛﯿﺮ ﻣﺜﺒﺘﯽ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻧﻤﺎﻥ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.

روزی حکیمی به شاگردانش گفت: «فردا هر کدام یک کیسه بیاورید و در آن به تعداد آدم‌هایی که دوستشان ندارید و از آنان بدتان می‌آید پیاز قرار دهید.»
روز بعد همه همین کار را انجام دادند و حکیم گفت: «هر جا که می‌روید این کیسه را با خود حمل کنید.»
شاگردان بعد از چند روز خسته شدند و به حکیم شکایت بردند که: «پیازها گندیده و بوی تعفن گرفته است و ما را اذیت می‌کند.»
حکیم پاسخ زیبایی داد: «این شبیه وضعیتی است که شما کینه دیگران را در دل نگه دارید. این کینه، قلب و دل شما را فاسد می‌کند و بیشتر از همه خودتان را اذیت خواهد کرد.

​داستان کوتاه پند آموز
? مردی برای اصلاح سر و صورتش به آرایشگاه رفت. در حال کار، گفتگوی جالبی بین آنها در گرفت. آنها به موضوع «خدا» رسیدند؛ 

آرایشگر گفت: “من باور نمی‌کنم خدا وجود داشته باشد.” 

مشتری پرسید: “چرا؟” 

آرایشگر گفت: “کافی است به خیابان بروی تا ببینی چرا خدا وجود ندارد. اگر خدا وجود داشت آیا این همه مریض می‌شدند؟ بچه‌های بی‌سرپرست پیدا می‌شدند؟ این همه درد و رنج وجود داشت؟ نمی توانم خدای مهربانی را تصور کنم که اجازه دهد این چیزها وجود داشته باشد.” 
? مشتری لحظه ای فکر کرد، اما جوابی نداد؛ چون نمی‌خواست جروبحث کند. 

آرایشگر کارش را تمام کرد و مشتری از مغازه بیرون رفت. در خیابان مردی را دید با موهای بلند و کثیف و به هم تابیده و ریش اصلاح نکرده..
? مشتری برگشت و دوباره وارد آرایشگاه شد و به آرایشگر گفت: “به نظر من آرایشگرها هم وجود ندارند.” 

آرایشگر با تعجب گفت: “چرا چنین حرفی می زنی؟ من این‌جا هستم، همین الان موهای تو را کوتاه کردم!” 

مشتری با اعتراض گفت: “نه! آرایشگرها وجود ندارند؛ چون اگر وجود داشتند، هیچ کس مثل مردی که آن بیرون است، با موهای بلند و کثیف و ریش اصلاح نکرده پیدا نمی‌شد.”

? آرایشگر گفت: “نه بابا؛ آرایشگرها وجود دارند، موضوع این است که مردم به ما مراجعه نمی‌کنند.” 

مشتری تایید کرد: “دقیقاً! نکته همین است. خدا هم وجود دارد! فقط مردم به او مراجعه نمی‌کنند و دنبالش نمی‌گردند. برای همین است که این همه درد و رنج در دنیا وجود دارد.” 
  

?عاقبت شوخی با نامحرم ?
یکی از علمای مشهد می فرمود :
روزی در محضر مرحوم حجت الاسلام سید یونس اردبیلی بودیم ، جوانی آمد و مسئله ای پرسید .

گفت مادرم را دو روز پیش دفن کردم هنگامی که وارد قبر شدم و جنازه مادرم را گرفته خواستم صورت او را روی خاک بگذارم کیف کوچکی که اسناد و مدارک و مقداری پول و چک هایی در آن بوده از جیبم میان قبر افتاده آیا اجازه می دهید نبش قبر کنیم تا مدارک را برداریم

و تقاضا کرد که نامه ای به مسئولین قبرستان بنویسند که آنها اجازه نبش قبر بدهند ، ایشان فرمود همان قسمت قبر را که می دانید مدارک درآنجاست بشکافید و مدارک را بردارید و نامه ای برای او نوشت .
بعد از چند روز آن جوان را دوباره در منزل آقای اردبیلی دیدم ، آقا از او پرسیدند آیا شما کارتان را انجام دادید و به نتیجه رسیدید ، او غمگین و مضطرب بود و جواب نداد .
بعد از آنکه دوباره اصرار کردند گفت : وقتی قبر را نبش کردم دیدم مار سیاه باریکی دور گردن مادرم حلقه زده و دهانش را در دهان مادرم فرو برده و مرتب او را نیش می زند ، چنان منظره وحشتناکی بود که من ترسیدم دوباره قبر را پوشاندم .
از او پرسیدم آیا کار زشتی از مادرت سر می زد ؟

گفت من چیزی بخاطر ندارم ولی همیشه پدرم او را نفرین می کرد زیرا او در ارتباط با نـــامحرم بی پروا بود و با سر و روی باز با مرد نامحرم روبرو می شد و بی پروا با او سخن می گفت و در پوشش و حجاب رعایت قوانین اسلامی را نمی کرد . با نامحرمان شوخی می کرد و می خندید و از این جهت مورد عتاب و سرزنش پدرم بود.

.

حضرت رسول اکرم ( صلی الله علیه و آله و سلم ) :

یکی از گروهی که وارد جهنم می شوند زنان بدحجابی هستند که

برای فتنه و فریب مردان خود را آرایش و زینت می کنند .
?( کنزالعمال ، ج 16 ، ص 383 )

​‍  مرحوم  آیت الله مرعشی نجفی (ره) می فرمودند : یک روز مادرم به من گفت : پدرت طبقه بالا خوابیده است ، برو بیدارش کن .
 من در آن زمان بچه بودم ، وقتی بالا رفتم دیدم پدرم خوابیده است ، دلم نیامد بیدارش کنم ، صورتم را گذاشتم کف پای پدرم و نوازشش کردم .
 پدرم وقتی بیدار شد و این منظره را دید ، گریه کرد و مرا دعا نمود.
 آقا می فرمود من هرچه دارم از آن دعای پدرم دارم

​‍ کوتاه‌نوشته‌ای از سیره و سبک زندگانی آیت‌الله بهجت قدس‌سره:
گنبد حرم کریمۀ اهل‌بیت علیهم‌السلام وضعیت مناسبی نداشت، 

باید تعمیر می‌کردیم.
استاد معمار گفت: «بازسازی چهار سال طول می‌کشد» 

هزینه و مقدار طلای لازم را هم تخمین زد.

در دفترچه‌ام یادداشت کردم:

چهار سال وقت می‌خواهد! فلان‌قدر پول، فلان‌قدر هم طلا!

در آخر یادداشت هم نوشتم: «نه پول داریم، نه این‌قدر طلا، و نه عمر  من کفاف می‌دهد.»
مدتی بعد گفتند: «از دفتر آیت‌الله بهجت تماس گرفته‌اند.»

گوشی را گرفتم؛ گفتند: «آقا می‌خواهند شما را ببینند…»

به خدمتشان که رسیدم، گفتند: «چرا گنبد را درست نمی‌کنید؟»

بعد فرمودند: «نگران نباشید؛ هم خداوند عمرتان می‌دهد و هم  

هزینه‌اش تأمین می‌شود و هم طلایش می‌رسد.»

مقداری پول دادند و گفتند: «این هم برای شروع کار.»

دلم آرام گرفت. 

به دفترچه‌ام مراجعه کردم؛ انگار آقا آن را دیده‌اند.
برای کسب تکلیف، ماجرا را خدمت مقام معظم رهبری شرح دادم.

فرمودند: «آنچه ایشان می‌فرمایند، عمل کن.»

کار را شروع کردیم.

در کمتر از چهار سال، بازسازی گنبد با همان پول‌هایی که نمی‌دانم از کجا می‌رسید، تمام شد؛

من هم با چشمانم گنبد سالم را دیدم،

آقای بهجت هم خود برای پرده‌برداری آمده بودند.
(این بهشت، آن بهشت، ص۵٩و۶٠؛ بر اساس خاطرۀ  آیت‌الله مسعودی خمینی، تولیت وقت حرم مطهر حضرت فاطمۀ معصومه سلام‌الله‌علیها)

​ﻫﻤﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ

ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ، ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺖ

ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻂ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ .

ﭘﺮﺳﯿﺪ : ﭼﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟

ﮔﻔﺖ : ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺳﺎﺯﻡ

ﭘﺮﺳﯿﺪ : ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﯽﻓﺮﻭﺷﯽ؟

ﮔﻔﺖ : ﻣﯽﻓﺮﻭﺷﻢ .

ﭘﺮﺳﯿﺪ : ﻗﯿﻤﺖ ﺁﻥ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ؟

ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻣﺒﻠﻐﯽ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ !

ﻫﻤﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻣﺒﻠﻎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﻨﺪ ، ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ

ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﯿﺎﻥ ﻓﻘﯿﺮﺍﻥ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﺮﺩ.

ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻬﺸﺖ

ﺷﺪﻩ، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪ

ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ：

ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﺴﺮ ﺗﻮﺳﺖ !!..

ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﭘﺮﺳﯿﺪ ؛

ﻫﻤﺴﺮﺵ ﻗﺼﻪﯼ ﺁﻥ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩ !

ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﺎﺯﯼ

ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺳﺎﺯﺩ .

ﮔﻔﺖ : ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﯽﻓﺮﻭﺷﯽ؟

ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﮔﻔﺖ : ﻣﯽﻓﺮﻭﺷﻢ .

ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﭘﺮﺳﯿﺪ :

ﺑﻬﺎﯾﺶ ﭼﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ؟

ﻣﺒﻠﻐﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ !

ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ : ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﻧﺎﭼﯿﺰﯼ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪﺍﯼ !

دیوانه ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﻫﻤﺴﺮﺕ ﻧﺎﺩﯾﺪﻩ ﺧﺮﯾﺪ ﻭ ﺗﻮ

ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽﺧﺮﯼ !!!

ﻣﯿﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ، ﻓﺮﻕ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﺳﺖ !!!…

ﺍﺭﺯﺵ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺏ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ رضای خدا باشد نه برای معامله با خدا…

???

​زن فقیری که با یک برنامه رادیویی تماس گرفت و از خدا درخواست کمک کرد. مرد بی‌ایمانی که داشت به این برنامه رادیویی گوش می‌داد، تصمیم گرفت سر به سر این زن بگذارد. آدرس او را به دست آورد و به منشی‌اش دستور داد مقدار زیادی مواد خوراکی بخرد و برای زن ببرد. ضمنا به او گفت: «وقتی آن زن از تو پرسید چه کسی این غذا را فرستاده، بگو کار شیطان است.» 
وقتی منشی به خانه زن رسید، زن خیلی خوشحال و شکرگزار شد و مشغول بردن خوراکی‌ها به داخل خانه کوچکش شد. منشی از او پرسید: «نمی‌خواهی بدانی چه کسی این خوراکی‌ها را فرستاده؟»

زن جواب داد: «نه، مهم نیست. وقتی خدا امر کند، حتی شیطان هم فرمان می‌برد.»

حکایت بهلول و دوستش
? شخصی که سابقۂ دوستے با بهلول داشت روزے مقدارے گندم به آسیاب برد.
? چون آرد نمود بر الاغ خود نمود و چون نزدیک منزل بهلول رسید اتفاقاً خرش لنگ شد و به زمین افتاد.
 آن شخص چون با بهلول سابقۂ دوستے داشت او را صدا زد و درخواست نمود تا الاغش را بہ او بدهد و بارش را به منزل برساند و چون بهلول قبلاً قسم خورده بود که الاغش را به کسے ندهد، به آن مرد گفت: الاغ من نیست.
? اتفاقاً صداے الاغ بلند شد و بناے عر عر کردن گذارد.
? آن مرد به بهلول گفت الاغ تو در خانہ است و تو مےگویے نیست؟!
‼️ بهلول گفت عجب دوست احمقے هستے. تو پنجاه سال با من رفیقے، حرفم را باور ندارے ولے حرف الاغ را باور مینمایے ؟!
          

حاجت خواستـن از ناتوان روا نباشد
? بقراط حکیم مردی خداشناس و دارای روحی بزرگ بود. 
✨ روزی پادشاهی بر او گذشت و گفت: هر حاجتی داری از من بخواه تا آن را  برآورده سازم. 
? بقراط گفت: گناهان مرا ببخشا. 

پادشاه گفت: ناتوانم. 
?  بقراط گفت: پیرم مرا جوان گردان، پادشاه گفت: ناتوانم. 
? بقراط گفت: از چنگال مرگ مرا برهان. پادشاه گفت: نتوانم. 
? بقراط گفت: حاجت خواستن از ناتوان روا نباشد.
             

​✍️ بسم الله الرحمن الرحیم
? پادشاهی بود که از یک چشم و یک پا محروم بود. روزی پادشاه به تمام نقاشان قلمرو خود دستور داد تا یک پرتره از او نقاشی کنند. 
? اما هیچ‌کدام نتوانستند نقاشی زیبایی بکشند؛ آنان چگونه می‌توانستند با وجود نقص در یک چشم و یک پای پادشاه، نقاشی زیبایی از او بکشند؟! 
? سرانجام یکی از نقاشان گفت که می‌تواند این کار را انجام دهد و یک تصویر کلاسیک از پادشاه نقاشی کرد. نقاشی او فوق‌العاده بود و همه را غافلگیر کرد.
? او پادشاه را در حالتی نقاشی کرد که یک شکار را مورد هدف قرار داده بود؛ نشانه‌گیری با یک چشم بسته و یک پای خم شده!
✨ آیا ما می توانیم از دیگران چنین تصاویری نقاشی کنیم؟
? ندیدنِ نقاط ضعف؛ و برجسته ساختن نقاط قوت آنها، می‌تواند حال ما را خوب و روان‌مان را آرام کند.
? این نوع نگرش، مهارتی آموختنی است و با تمرین، در ذهن ما نهادینه می‌شود.

❄️?❄️?❄️?❄️?❄️?❄️?❄️?
? آن طبیبی که مرا دید و ندادم دارو

? خوب داند که دوای دل من دیدار است

? «اَللَّهُمَّ اِنِّی اَسئَلُکَ بِفاطِمَةَ وَ اَبیهَا وَ بَعلِهَا وَ بَنیهَا عَجِّل فِی فَرَجِ صاحِبَ الزَّمان» ?

​??????????

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

سلیمان أعمش گوید که: در کوفه منزل داشتم و مرا در آنجا همسایه ای بود که طریق اهل بیت نداشت؛ من بعضی از اوقات با او می نشستم و مذاکره می نمودم. در شب جمعه ای به او گفتم: تو چه می گوئی در زیارت حسین علیه السّلام؟ گفت: بدعت است و هر بدعت ضلالت است. و هر ضلالت در آتش است من با نهایت خشم از نزد او برخاستم و به منزل آمدم، و با خود گفتم: چون سحر شود به نزد او می روم و از فضایل مولا أمیرالمؤمنین آنقدر برای او نقل می کنم که از شدّت حزن و غصّه چشمانش گرم شود. سحر به منزل او رفتم و در زدم، صدا از پشت در آمد که در منزل نیست و به زیارت حسین به کربلا رفته است. تعجّب نمودم و به شتاب به سمت کربلا حرکت کردم. آن شیخ را دیدم که سر به سجده گذارده، و از رکوع و سجود خستگی نداشت. بدو گفتم: تو می گفتی که زیارت حسین بدعت است و هر بدعت ضلالت و هر ضلالت در آتش است! چه شد که خود به زیارت آمدی؟!
گفت: ای مرد! مرا ملامت مکن که من از حقّانیت اهل بیت خبری نداشتم. دوش که به خواب رفتم مردی را در خواب دیدم که نه بلند بود نه کوتاه، و از نهایت حسن و بهاء نمی توانم توصیف کنم. او راه می رفت و اطراف او را هاله وار جماعتی احاطه کرده بودند. و جلوی این جماعت مردی بر اسبی سوار بود که دم اسب او چند بافت داشت، و این مرد تاجی بر سرش بود که چهار گوشه داشت، و بر هر گوشه جواهری رخشان بود که در ظلمات شب هر کدام مسافت سه روز راه را روشن می کرد. پرسیدم: آن مرد که دور او را گرفته اند کیست؟ گفتند: محمّد بن عبدالله خاتم النبیین است. پرسیدم که: این سوار که در جلو می رود کیست؟ گفتند: أمیرالمؤمنین علی بن أبی طالب است. آنگاه بر آسمان نظر افکندم دیدم ناقه ای از نور، و بر آن هودجی است و در هوا حرکت می کند. گفتم: این از آنِ کیست؟ گفتند: از آنِ خَدیجَه بنت خُوَیلِد و فاطمه زهراء. گفتم: آن جوان کیست؟ گفتند: حضرت حسن مجتبی. گفتم: این جماعت و این هودج همگی به کجا می روند؟ گفتند که: شب جمعه است و همگی به زیارت کشته شده به تیغ ستم، سید الشّهداء حسین بن علی به کربلا می روند.
آنگاه متوجّه هودج شدم، دیدم رقعه هائی از آن به زمین می ریزد و بر روی هر یک از آنها نوشته است: أمانٌ مِنَ النّارِ لِزُوّارِ الحُسَینِ علیه السّلام فی لَیلَة الجُمُعَة؛ [1] آن وقت هاتفی ندا کرد ما را که: آگاه باشید که ما و شیعیان ما در درجه عالیه ای در بهشت قرار خواهیم داشت! ای سلیمان! من از این مکان مفارقت نمی کنم تا روح از بدنم مفارقت کند. [2]
رقعه هائی که از آسمان به زمین می آید برای امان زائر أباعبدالله علیه السّلام
مرحوم شیخ نوری گوید که: مرحوم طُرَیحی آخرِ این خبر را چنین نقل کرده است که: آن شیخ گفت: ناگاه دیدم رقعه هائی از بالا به زمین می ریزد. سؤال کردم که: چیست؟ گفتند که: این رقعه های امان است برای زوّار حسین علیه السّلام در شب جمعه. من یکی از آنها برای خود طلب کردم. گفتند: این رقعه ها حقّ تو نیست! تو می گوئی: زیارت حسین بدعت است! هرگز از این رقعه ها نخواهی یافت تا آنکه زیارت کنی حسین علیه السّلام را و اعتقاد کنی به فضل و شرافت او! پس من از خواب بیدار شدم و هراسان بودم، و در همان ساعت قصد زیارت سید خودم حسین علیه السّلام را نمودم.
پی نوشت ها

[1] [امان از جانب پروردگار است برای زائرین حسین علیه السّلام در شب جمعه از آتش دوزخ. مترجم ]

[2] بحار الأنوار، ج 45، ص 401
 منبع 

 انوارالملكوت، ج‏1، ص 272 علامه تهرانی ، محمد حسین

? عنایت امام صاحب‌الزمان صلوات الله علیه به علامه بحرالعلوم…
? میرزای قمی می‌فرمود: من با علامه بحرالعلوم به درس آقا باقر بهبهانی می‌رفتیم، و هم بحث بودیم. غالباً من درس‌ها را تقریر می‌کردم. تا اینکه من به ایران آمدم.
? بعد از مدتی ایشان معروف شد، من تعجب کردم! و با خود گفتم: او که این استعداد را نداشت، چطور به این عظمت رسید؟!
? تا اینکه موفق شده به نجف رسیده و سید بحرالعلوم را دیدم، مسئله‌ای مطرح کرده، دیدم که جداً دریایی از علم است، که باید حقیقتاً به او بحرالعلوم گفت!
 ? روزی در خلوت از او سؤال کردم: وقتی که با هم مباحثه می‌کردیم، شما استعداد چندانی نداشتید، بلکه در درس‌ها از من استفاده می‌کردید، حالا می‌بینم در علم و دانش فوق‌العاده هستید!
? ایشان در پاسخ می‌فرماید: جواب سؤال شما از اسرار است، ولی تا زنده‌ام برای کسی نقل مکن…
? من قبول کردم، بعد فرمود: چطور این‌گونه نباشد که حضرت ولی‌عصر سلام‌الله‌علیه مرا شبی در مسجد کوفه به سینه خود چسبانیده…
? زیرا شبی در مسجد آن حضرت را دیدم که مشغول عبادت است. سلام کردم، جوابم را دادند، و فرمودند که: پیش بروم…
✨من مقداری جلو رفتم، ولی ادب کردم زیاد جلو نرفتم. فرمودند: جلوتر بیا! تا اینکه نزدیک شدم، مرا در بغل گرفت و آنچه خداوند خواست به این قلب و سینه من سرازیر شد.✨
? منبع: مردان علم در میدان عمل، ج ۳، ص ۱۱۱.

 حق مادر
? زکریا، پسر ابراهیم، با آنکه پدر و مادر و همه فامیلش نصرانی بودند، مسلمان شد و به مقررات اسلام گردن نهاد.
? او در موسم حج، در مدینه به حضور امام صادق (علیه‌السلام) رسید و ماجرای اسلام آوردن خود را برای امام تعریف کرد. سپس جوان پرسید: پدر و مادر و فامیلم همه، نصرانی هستند، مادرم نابیناست و من با آن‌ها هم غذا می‌شوم، تکلیف من چیست؟
? امام فرمود: آیا آن‌ها گوشت خوک می‌خورند؟

زکریا گفت: نه، یا بن رسول‌الله! دست به گوشت خوک نمی‌زنند.
? امام فرمود: معاشرت تو با آن‌ها مانعی ندارد.
✨آنگاه حضرت فرمود: مراقب حال مادرت باش و تا زنده است به او نیکی کن و وقتی مرد، جنازه او را به دیگری وامگذار و خودت عهده‌دار تجهیز جنازه او باش. در اینجا به کسی نگو با من ملاقات کرده‌ای، ان‌شاءالله در منی همدیگر را خواهیم دید.✨
? جوان در ایام منی امام را دید. ایام حج به آخر رسید و جوان به کوفه بازگشت. او به سفارش امام، به خدمت مادر پرداخت و لحظه‌ای از مهربانی و محبت کوتاهی نکرد. وی با دست خود به مادرش غذا می‌داد. این تغییر روش، برای مادر، شگفت‌آور بود تا اینکه یک روز علت را از پسرش پرسید.
? زکریا گفت: مادر جان! مردی از فرزندان پیغمبر ما، به من این‌طور دستور داد.
? مادر گفت: پسرم، دین تو بسیار دین خوبی است، آن را به من معرفی کن.
? جوان شهادتین را به مادر آموخت و او مسلمان شد و آداب نماز را نیز فرا گرفت. مادر نماز صبح و عصر را به جا آورد و توفیق نماز مغرب و عشا را نیز پیدا کرد. در آخر شب، حال مادر تغییر کرد، و در بستر افتاد. او پسر را طلبید و گفت: یک بار دیگر آن چیزها را که به من تعلیم دادی، تکرار کن!
? پسر، بار دیگر شهادتین و سایر اصول اسلام را برای مادرش تکرار کرد و مادر به همه آن‌ها اقرار و به زبان جاری نمود و جان، به جان آفرین تسلیم کرد. پسر، صبح بر جنازه او نماز خواند و با دست خود او را به خاک سپرد.
? داستان راستان، ج 2، ص 9 - 234

​*حکایتی زیبا درباره حق الناس حتما بخونید*
ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺳﺮ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺣﮑﻤﺮﺍنی ﻣﯿﮑﺮﺩ 

ﺭﻭﺯﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻃﺒﯿﺒﺎﻥ ﺍﺯ درمان ﺑﯿﻤﺎﺭﯾﺶ ﻋﺎﺟﺰ ﻣﺎﻧﺪند ﻭ ازﺷﺎﻩ ﻋﺬﺭ ﺧﻮﺩ

ﺭﺍ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳتﺷﺎﻥ کاری ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ .

ﺷﺎﻩ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﻋﻼم ﻧﻤﺎﯾﺪ .
ﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ کسی را ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯿﻨﻤﺎﯾﻢ ،

که ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻗﺒﺮی که برای من آماده کرده اند ﺑﺨﻮﺍبد !

ﺍﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﮐﺸﻮﺭ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ 

ﻭﻟﯽ ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﺮﺑﺨﻮﺍﺑﺪ . 

ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﻓﻘﯿﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﺭاﯾﻦ ﻗﺒﺮ بخوابد

فقط ﯾﮏ ﺷﺐ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺮﺩﻡ شود.
ﻣﺮﺩ ﻓﻘﯿﺮ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪ ﻭ روزنه ای ﺑﺮﺍﯼ نفس کشیدنﻭ ﻫﻮﺍ ﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻤﯿﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ .

ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﻓﻘﯿﺮ ﺑه ﺨﻮﺍﺏ ﺭﻓﺖ .

ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪ ﮐﻪنکیر و منکر ﺑﺎﻻﯼ قبرش ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ.

ﺳﻮﺍﻝ ﻣﯿﭙﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﻓﻘﯿﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯿﮕوید ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪند:

ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﭼﯽ ﺩﺍﺷﺘﯽ؟ 

ﻓﻘﯿﺮ ﮔﻔﺖ :ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺮﮐﺐ ‏(ﺧﺮ ‏) ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺩیگر

ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ .

ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ فقیر ﺑﺎ ﺧﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﻓﻼﻥ ﻭ ﻓﻼﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ بر ﺧﺮﺧﻮﺩ ﺑﺎﺭ ﺯﯾﺎﺩ گذاشتی ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺮﺩﻧﺶ ﺭاندﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ ﺩﺭفلان ﺭﻭز به خرت ﻏﺬﺍ ﻧﺪﺍﺩﯼ و….

ﻣﺮﺩ ﻓﻘﯿﺮ بخاطر ﺍﯾﻦ ﻇﻠﻢ ﻫﺎ  که به ﺧﺮﺵ کرده بود ﭼﻨﺪ ﺷﻼﻕ ﺁﺗﺸﯿﻦ خورد که برق از سرش پرید .
ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ می شود ﺩﺭ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ

ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺟﺪﯾﺪ ﺷﺎﻥ می آیند ﺗﺎ ﺍﺯ ﻗﺒﺮ ﺑﯿﺮﻭﻧﺶ ﮐﻨﻨﺪ

ﻭ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﻨﺸﺎﻧﻨﺪﺵ .
ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻗﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﻣﺮﺩ ﻓﻘﯿﺮ ﭘﺎ به ﻓﺮﺍﺭ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ

ﭘﯽ ﺍﻭ ﺻﺪﺍ ﮐﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﯼ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻧﮑﻦ !

ﻣﺮﺩ ﻓﻘﯿﺮ ﺑﺎ جیغ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯿﮕوید:

 ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ

ﻋﺬﺍﺏ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺩﯾﺪﻡ ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻮﻡ ﻭﺍﯼ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ …
ای بشر از چه گمان کردی که دنیا مال توست

ورنه پنداری که هر لحظه اجل دنبال توست
هر چه خوردی، مال مور و هر چه هستی مال گور

هر چه داری مال وارث، هر چه کردی مال توست…
 *ای کاش این حکایت به گوش همگان  برسد*

? سبب نجات
در تفسیر روح البیان آمده است:
? در خراسان، شیخ احمد حربی، همسایه گبری به نام بهرام داشت که به واسطه مذهبشان، رفت و آمدی با هم نداشتند. برای شیخ گفتند که همسایه او همه دارایی‌اش را به کسی داد که با آن تجارت کند؛ ولی خبر آورده‌اند که سرمایه‌اش را در راه، دزد برده است.
? شیخ و چند نفر برای دلجویی به خانه بهرام رفتند. او در فکر تهیه وسایل پذیرایی برآمد که شیخ به او فرمود: ما آمده‌ایم که به تو تسلیت بگوییم؛ چون شنیده‌ایم سرمایه‌ات از دست رفته است.
? بهرام گبر گفت: کدام مصیبت؟ خدا سه نعمت بزرگ به من داده است که شما باید برای آن به من تبریک بگویید.

اول: خدای عالم، به من عزت نفس داده که دزدی نکردم، مال کسی را نبردم؛ بلکه دزد، مال مرا برده است.

دوم: تمام آنچه که خدا به من داده بود، همه‌اش از بین نرفته و هنوز خانه‌ام باقی است.

سوم: مصیبت، به مالم خورده نه به دینم.
✨شیخ گفت: این حرف‌هایی که تو می‌زنی حقیقت اسلام است، حیف نیست آتش را بپرستی؟✨
? چند سؤالی بین آن‌ها، رد و بدل شد و در همان مجلس، بهرام، مسلمان شد.
? ایمان، ج 2، ص 133

​

? مالِ یتیم
? یکی از شاگردان حضرت آیت‌الله کوهستانی مازندرانی نقل می‌کند: روزی شخصی در روستای مجاور کوهستان فوت شده بود و یکی از اهالی، خدمت معظم له رسید تا ایشان را برای اقامه نماز میت به آن روستا ببرد و از نفس گرم آن استاد بزرگ استفاده کنند.
? او با خود اسبی داشت که آن را برای آقا آورده بود تا ایشان سوارش شوند، آیت‌الله کوهستانی قبل از اینکه سوار اسب شوند از وی پرسیدند:

این اسب مال کیست؟

او گفت: مال فلان شخص است.
? فرمودند: زنده است یا مرده؟

شخص جواب داد: فوت کرده.
? ایشان پرسید: بچه صغیر هم دارد؟

گفت: بله آقاجان یک بچه صغیر هم دارد.
? ایشان وقتی متوجه شدند صغیر هم در آن اسب سهم دارد، فرمود: من نمی‌توانم سوار این اسب شوم، بهتر است با پای پیاده به طرف آن روستا برویم و ترجیح دادند پیاده مسیر را طی کنند، اما از مال یتیم استفاده نکنند.
✨ آن مرجع سالک همیشه سفارش می‌کردند که هرگز زیر بار سه چیز نروید: مال یتیم، مال میت و مال وقف✨
با اقتباس و ویراست از کتاب بر قله پارسایی

ملامت جاهلانه
? محمد، پسر منکدر، یکی از دانشمندان اهل سنت، می‌گوید: روزی در شدت گرما به بیرون از مدینه رفته بودم. دیدم امام باقر (علیه‌السلام) با اندام توانمند و فربه خود، به دو تن از غلامانش تکیه کرده و مشغول کشاورزی است. با خود گفتم: پیر مردی از بزرگان قریش، در این وقت، در هوای گرم، در طلب مال دنیاست!
? من تصمیم گرفتم او را موعظه کنم. نزدیک رفته، سلام کردم و گفتم: آیا سزاوار است مرد شریفی مثل شما در این هوای گرم، با اندام سنگین، در پی دنیاطلبی باشد؟ اگر در این موقع و در چنین حالی، مرگت فرا رسد، چه خواهی کرد؟
✨حضرت دست‌هایش را از دوش غلام‌ها برداشت و روی پا ایستاد و فرمود:

به خدا سوگند! اگر در این حال بمیرم، در حال فرمانبرداری و طاعت خداوند جان سپرده‌ام. تو خیال می‌کنی عبادت، فقط نماز و ذکر و دعاست. تأمین مخارج زندگی از راه حلال، خود نوعی عبادت است و من می‌خواهم با کار و کوشش، خود را از تو و دیگران بی‌نیاز سازم.✨
? آری آنگاه باید از فرا رسیدن مرگ بترسم که در حال گناه باشم و در حالت نافرمانی خدا از دنیا بروم. خداوند ما را موظف کرده که بار دوش دیگران نباشم و اگر کار نکنیم، دست نیاز به سوی تو و امثال تو دراز خواهیم کرد.
? محمد بن مکندر عرض کرد: خدایت رحمت کند، من می‌خواستم شما را موعظه کنم، شما مرا موعظه کردید!
داستان‌های بحار الانوار، ج 2، ص 101 - 102

 ضمانت بهشت
 ابو بصیر می‌گوید: من همسایه‌ای داشتم که پیرو سلطان بود و از راه رشوه و غصب و حرام، ثروت اندوخته بود. او مجلسی برای زنان آوازه‌خوان آماده می‌ساخت و همگی نزدش جمع می‌شوند و خودش نیز شراب می‌نوشید. 
من بارها به خودش شکایت بردم و گله کردم؛ ولی او دست برنداشت. چون زیاد پافشاری کردم. به من گفت: من مردی گرفتارم و تو مردی بر کنار و با عافیت، اگر حال مرا به صاحبت (امام صادق (علیه‌السلام)) عرضه کنی، امیدوارم خدا، مرا هم به وسیله تو نجات بخشد. 
 گفتار او در دلم تأثیر کرد و چون خدمت امام صادق (علیه‌السلام) رسیدم، حال او را بیان کردم. حضرت به من فرمود: چون به کوفه باز گردی، او نزد تو می‌آید، به او بگو: جعفر بن محمد گفت: تو آن چه را بر سرش هستی، واگذار، من نیز بهشت را از خداوند برای تو ضمانت می‌کنم.
من چون به کوفه باز گشتم، او و دیگران نزد من آمدند. من او را نزد خود نگاه داشتم، تا منزل خلوت شد، آنگاه به او گفتم: ای مرد! من حال تو را به امام صادق (علیه‌السلام) گزارش کردم، او گریست و گفت: تو را به خدا! امام صادق (علیه‌السلام) به تو چنین گفت.
من سوگند یاد کردم که او به من چنین گفت. آن مرد گفت: مرا بس است و سپس رفت. او پس از چند روز، پیغام فرستاد و مرا خواست. وقتی به دیدارش رفتم، دیدم، پشت در خانه‌اش برهنه نشسته! به من گفت: ابا بصیر! هر چه در منزل داشتم، به صاحبانش رساندم و در راه خدا دادم؛ حتی لباس‌هایم را و اکنون آنم که می‌بینی!
? ابو بصیر گفت: من نزد دوستانم رفتم و برایش لباس تهیه کردم. چند روز دیگر گذشت و او دنبالم فرستاد که من بیمارم، نزد من بیا! من نزدش رفتم و برای معالجه او در تلاش بودم، تا این‌که زمان مرگش فرا رسید. نزدش نشسته بودم که جان می‌داد. 
 در این میان، لحظه‌ای بی‌هوش شد و سپس به هوش آمد و گفت: ابو بصیر! صاحبت به قولش وفا کرد و سپس درگذشت. من چون حجم به پایان رسید، نزد امام صادق (علیه‌السلام) رسیدم و اجازه خواستم. چون خدمتش رفتم، هنوز یک پایم در صحن خانه و یک پایم در راه رو بود که حضرت از داخل اتاق، بی آن که چیزی بگویم،✨ فرمود: ای ابو بصیر! ما به رفیقت وفا کردیم!✨
 منتهی الامال، ج 2، ص 247

رحم خدا

بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرحیم
? چون حضرت یونس (علیه‌السلام) از تاریکی شکم ماهی نجات یافت و از آن محنت، رها شد و به میان قوم خود آمد، وحی آمد که فلان مرد را بگو، تا آن پیرایه‌ها را که در این یک سال ساخته است، همه را بشکند و نابود کند.
? یونس (علیه‌السلام) از این فرمان خدا اندوهگین گشت و گفت: خدایا! من دلم می‌سوزد بر آن مرد که عمل یک ساله وی تباه شود.
✨ خداوند فرمود: ای یونس! بر مردی که عمل یک ساله وی تباه و نابود شود رحم و بخشش می‌نمایی؛ ولی بر صد هزار مرد از بندگان من، بخشایش ننمودی و هلاک و عذاب ایشان را خواستی!

ای یونس! من خلق نمی‌کنم و اگر خلق کردم بر مخلوق خود رحم می‌نمایم ✨
? داستان‌های کشف‌الاسرار، ص 444

​آیت الله العظمی سید شهاب الدین مرعشی نجفی (ره) نقل می کنند :
شب اول قبر آيت‌‌الله شيخ مرتضی حائری برايش نماز ليلة‌ الدّفن خواندم، همان نمازی که در بين مردم به نماز وحشت معروف است.
بعدش هم يک سوره ياسين قرائت کردم و ثوابش را به روح آن عالم هديه کردم .

 دوستان

چند شب بعد او را در عالم خواب ديدم. حواسم بود که از دنيا رفته است. کنجکاو شدم که بدانم در آن طرف مرز زندگی دنيايي چه خبر است؟!
پرسيدم: آقای  حائری، اوضاع‌تان چطور است؟

آقای حائری که راضی و خوشحال به نظر می آمد، رفت توی فکر و پس از چند لحظه، انگار که از گذشته‌ای دور صحبت کند شروع کرد به تعريف کردن…
وقتي از خيلي مراحل گذشتيم، همين که بدن مرا در درون قبر گذاشتند، روحم به آهستگي و سبکي از بدنم خارج شد و از آن فاصله گرفت. درست مثل اينکه لباسي را از تنت درآوري. کم کم ديگر بدن خودم را از بيرون و به طور کامل مي‌ديدم. خودم هم مات و مبهوت شده بودم، اين بود که رفتم و يک گوشه‌اي نشستم و زانوي غم و تنهايي در بغل گرفتم.
ناگهان متوجه شدم که از پايين پاهايم، صداهايي مي‌آيد. صداهايي رعب‌آور و وحشت‌افزا!  صداهايی نامأنوس که موهايم را بر بدنم راست مي‌کرد. به زير پاهايم نگاهي انداختم. از مردمي که مرا تشيع و تدفين کرده بودند خبري نبود. بياباني بود برهوت با افقي بي‌انتها و فضايي سرد و سنگين و دو نفر داشتند از دور دست به من نزديک مي‌شدند. تمام وجودشان از آتش بود. آتشي که زبانه مي‌کشيد و مانع از آن مي‌شد که بتوانم چشمانشان را تشخيص دهم. انگار داشتند با هم حرف مي‌زدند و مرا به يکديگر نشان مي‌دادند. ترس تمام وجودم را فرا گرفت و بدنم شروع کرد به لرزيدن. خواستم جيغ بزنم ولي صدايم در نمي‌آمد. تنها دهانم باز و بسته مي‌شد و داشت نفسم بند مي‌آمد. بدجوري احساس بی کسی و غربت کردم

گفتم خدايا به فريادم برس! خدايا نجاتم بده، در اينجا جز تو کسی را ندارم….
همين که اين افکار را از ذهنم گذرانيدم متوجه صدايی از پشت سرم شدم.
صدايی دلنواز، آرامش ‌بخش و روح افزا و زيباتر از هر موسيقی دلنشين!
سرم را که بالا کردم و به پشت سرم نگريستم، نوری را ديدم که از آن بالا بالاهای دور دست به سوی من مي‌آمد.
هر چقدر آن نور به من نزديکتر مي‌شد آن دو نفر آتشين عقب‌تر و عقب‌تر مي‌رفتند تا اينکه بالاخره ناپديد گشتند.
نفس راحتي کشيدم و نگاه ديگري به بالاي سرم انداختم. آقايي را ديدم از جنس نور !
نوری چشم نواز و آرامش بخش.
ابهت و عظمت آقا مرا گرفته بود و نمي‌توانستم حرفي بزنم و تشکري کنم، اما خود آقا که گل لبخند بر لبان زيبايش شکوفا بود سر حرف را باز کرد و پرسيد: آقای حائری! ترسيدی ؟
من هم به حرف آمدم که: بله آقا ترسيدم، آن هم چه ترسي! هرگز در تمام عمرم تا به اين حد نترسيده بودم. اگر يک لحظه ديرتر تشريف آورده بوديد حتماً زهره ‌ترک مي‌شدم و خدا مي‌داند چه بلايي بر سر من مي‌آوردند.
بعد به خودم جرأت بيشتر دادم و پرسيدم: راستي، نفرموديد که شما چه کسي هستيد.
و آقا که لبخند بر لب داشت و با نگاهی سرشار از عطوفت، مهربانی و قدرشناسی به من می نگريستند فرمودند:

من علی بن موسی الرّضا هستم. آقای حائری! شما ۷۰ مرتبه به زيارت من آمديد من هم ۷۰ مرتبه به بازديدت خواهم آمد، اين اولين مرتبه‌اش بود ۶۹ بار ديگر هم خواهم آمد.

? شیخ جعفر کاشف الغطاء هنگامی که به ایران مسافرت نموده بود در جلسه‌ای که یکی از فرماندهان نظامی حضور داشت، ضمن صحبت‌های حکیمانه‌اش گفت: “هرگاه مؤمنی چهل شبانه‌روز از خوردن هر غذای حرام، خودداری کند، خداوند متعالی او را از خوردن غذای حرام نگه داشته و مصون می‌دارد".
? آن فرمانده، به دلیل بی‌ایمانی و خباثت درونی خود و به منظور بی‌ارزش کردن و نادرست نمایاندن سخن شیخ، فردای آن روز، به یکی از زیردستان خود دستور داد، گوسفندی را به زور، یعنی از راه حرام بگیرد و به خانه‌ی فرمانده ببرد. او دستور را اجرا کرد.
? فرمانده گوسفند را ذبح کرد، از گوشت آن غذایی تهیه کرد و یک میهمانی ترتیب داد. از شیخ جعفر کاشف الغطاء هم برای حضور در آن میهمانی دعوت به عمل آورد. مرحوم شیخ، دعوت را پذیرفت و با شرکت در آن مجلس، از غذاهای تهیه شده میل کرد.
? در پایان میهمانی، فرمانده به شیخ گفت: “دیروز فرمودید، هرگاه مؤمن چهل روز از خوردن حرام خودداری کند، خداوند متعال او را از خوردن غذای حرام باز می‌دارد. حالا به اطلاع شما می‌رسانم تمامی غذایی که امشب میل کردید، از راه حرام تهیه شده بود".
? شیخ پرسید: ” چه طور؟”

فرمانده گفت: “یکی از پاسبان‌ها را دستور دادم که گوسفندی را به زور بگیرد و بیاورد. او نیز چنین کرد. گوسفند را کُشتیم و تمام غذای امشب از گوشت آن حیوان تهیه شده بود".
? مرحوم شیخ، پس از اندکی درنگ و تأمل درخواست کرد آن پاسبان را در مجلس حاضر کنند. پاسبان که به مجلس وارد شد، شیخ از او پرسید: “داستان گوسفند از چه قرار بود؟” پاسبان گفت: “از شهر بیرون رفتم، کشاورزی را دیدم که با یک گوسفند به طرف شهر می‌آید. او را دستگیر کردم، کتک مفصل زدم و زندانی نمودم، گوسفندش را به زور گرفتم و به منزل به منزل فرمانده بردم".
شیخ فرمود: “کشاورز را بیاورید".
✨ کشاورز را که آوردند، جریان واقعه را از او پرسید، گفت: “از اهالی فلان ده هستم. شنیدم که عالم بزرگوار ما از نجف اشرف آمده است دوست داشتم که گوسفندی را به او هدیه کنم. نزدیک شهر که رسیدم، این پاسبان به من حمله کرد و بعد از کتک زدن، مرا زندانی کرد، گوسفندم را هم بُرد، یعنی همان گوسفندی که برای هدیه کردن به شیخ آورده بودم” ✨
? اینجا باید این ضرب‌المثل معروف را یادآوری کرد که: «تا سیه روی شود، هر که در او غش باشد»

​? #برگ_سبز 
? شیطان و حضرت یحیی(علیه‌السلام)
? روزی شیطان نزد حضرت یحیی (علیه‌السلام) آمد. حضرت به او گفت: من از تو سؤالی دارم.
شیطان گفت: مقام تو از آن بالاتر است که سؤال تو را جواب ندهم، پس هر چه می‌خواهی بپرس، من پاسخ خواهم داد.
? حضرت یحیی گفت:

دوست دارم دام‌هایت را که به وسیله آن‌ها فرزندان آدم را شکار کرده و گمراه می‌کنی، به من نشان دهی.
شیطان گفت: با کمال میل خواسته تو را به جا می‌آورم. شیطان در قیافه‌ای عجیب و با وسایل گوناگون، خود را به حضرت نشان داد و توضیح داد که چگونه با آن وسایل رنگارنگ، فرزندان آدم را گول زده و به سوی گمراهی می‌برد.
? یحیی پرسید: آیا هیچ شده که لحظه‌ای بر من پیروز شوی؟

شیطان گفت: نه، هرگز! ولی در تو خصلتی است که از آن شاد و خرسندم!
? یحیی فرمود: آن کدام خصلت است.
شیطان گفت: تو پرخور و شکم پرستی، هنگامی که افطار می‌کنی زیاد می‌خوری و سنگین می‌شوی و بدین جهت از انجام بعضی نمازهای مستحبی و شب زنده داری باز می‌مانی!
✨یحیی گفت: من با خداوند عهد کردم که هرگز به‌طور کامل غذا نخورم و سیر نشوم، تا خدا را ملاقات نمایم.✨
شیطان گفت: من نیز با خود پیمان بستم که هیچ مؤمنی را نصیحت نکنم، تا خدا را ملاقات کنم.
? داستاهای بحار الانوار، ج 5، ص 20 - 219

 عمل عجیب و غیرمنتظره حضرت مسیح (ع) برای آموزش تواضع به علما
 عیسی علیه‌السلام به حواریون گفت: «من خواهش و حاجتی دارم، اگر قول می‌دهید آن را برآورید بگویم». 
 حواریون گفتند: «هرچه امر کنی اطاعت می‌کنیم». عیسی از جا حرکت کرد و پاهای یکایک آن‌ها را شست. 
 حواریون در خود احساس ناراحتی می‌کردند، ولی چون قول داده بودند خواهش عیسی را بپذیرند تسلیم شدند و عیسی پای همه را شست. همین‌که کار به انجام رسید، حواریون گفتند: «تو معلم ما هستی، شایسته این بود که ما پای تو را می‌شستیم نه تو پای ما را».
 عیسی فرمود: «این کار را کردم برای اینکه به شما بفهمانم که از همه مردم سزاوارتر به اینکه خدمت مردم را به عهده بگیرد «عالم» است. این کار را کردم تا تواضع کرده باشم و شما درس تواضع را فرا گیرید و بعد از من که عهده‌دار تعلیم و ارشاد مردم می‌شوید راه و روش خود را تواضع و خدمت خلق قرار دهید. اساساً حکمت در زمینه تواضع رشد می‌کند نه در زمینه تکبر، همان‌گونه که گیاه در زمین نرم دشت می‌روید نه در زمین سخت کوهستان.
استاد مطهری، داستان راستان، ج ۱، ص ۲۳۴-۲۳۳

جواني نزد عالمي آمد و از او پرسيد: من جوان هستم اما نميتوانم خود را از نگاه كردن به دختران منع كنم، چاره ام چيست؟

عالم كوزه‌اي پر از شير به او داد و به او توصيه كرد كه كوزه را به سلامت به جاي معيني ببرد و هيچ چيز از كوزه نريزد…
به يكي از طلبه‌هايش هم گفت او را همراهي كند و اگر شير را ريخت جلوي همه‌ي مردم او را كتك بزند.

جوان نيز شير را به سلامت به مقصد رساند. و هيچ چيز از آن نريخت.

وقتي عالم از او پرسيد چند دختر را در سر راهت ديدي؟

جوان جواب داد: هيچ، فقط به فكر آن بودم كه شير را نريزم كه مبادا در جلوي مردم كتك بخورم و در نزد مردم خوار وخفيف شوم.
? عالم هم گفت: حكايت انسان مؤمن هم همین است

مومن هميشه خداوند را ناظر بر كارهايش ميبيند و از حساب روز قيامت و بی‌آبرویی در مقابل مردم در صحرای محشر و عذاب جهنم بیم دارد.

در زمان موسی خشکسالی پيش آمد. 

آهوان در دشت، خدمت موسی رسيدند كه ما از تشنگی تلف می شويم و از خداوند متعال در خواست باران كن. 

موسی به درگاه الهی شتافت و داستان آهوان را نقل نمود.
خداوند فرمود: موعد آن نرسيده 

موسی هم برای آهوان جواب رد آورد.
تا اينكه يكی از آهوان داوطلب شد كه برای صحبت و مناجات بالای كوه طور رود. به دوستان خود گفت: اگر من جست و خیز کنان پایین آمدم بدانيد كه باران می آيد وگرنه اميدی نيست.

آهو به بالای كوه رفت و حضرت حق به او هم جواب رد داد. اما در راه برگشت وقتی به چشمان منتظر دوستانش نگاه كرد ناراحت شد. شروع به جست و خیز کرد و با خود گفت:

دوستانم را خوشحال می كنم و توكل می نمایم. تا پایین رفتن از کوه هنوز امید هست.
تا آهو به پائين كوه رسيد باران شروع به باريدن كرد

موسي معترض پروردگار شد. 

خداوند به او فرمود: همان پاسخ تو را آهو نیز دریافت کرد با این تفاوت که آهو دوباره با توکل حرکت کرد و اين پاداش توكل او بود.
هیچوقت نا امید نشو. لحظه ی آخر شاید نتیجه عوض شود. همیشه توکلت به خدا باشد .❤️??????❤️??

?شیخ_جعفر_کاشف_الغطاء
?یکی از خصوصیاتی که انسان را در امور معنوی خیلی رشد می دهد و او را به کمال می رساند، صبر بر بداخلاقی اطرافیان است.
قطعا خودمان نباید بداخلاق باشیم، بر بداخلاقی اطرافیانمان هم باید صبر کنیم.

مثلا شخصی پدر و مادرش پیر شده اند و اخلاق تندی دارند.

یا شاگرد بر بداخلاقی استادش صبر کند.
? اما شاید هیچ چیز مانند صبر بر بداخلاقی همسر انسان را به کمال نرسانده؛اینکه همسر انسان بد اخلاق باشد و صبر کند.
? داستان:

? مرحوم شیخ_جعفر_کاشف_الغطاء از بزرگ‏ترین فقیهان عالَم تشیّع بوده است، در حدّى که علماى بزرگ شیعه از قول او نقل کرده ‏اند که فرموده بود: اگر تمام کتاب‏هاى فقهى شیعه را در رودخانه بریزند و به دریا برود و شیعه دیگر یک ورق فقه دستش نباشد، من از اول تا آخر فقه شیعه را در سینه ‏ام دارم، همه را بیرون مى‏ دهم تا دوباره بنویسند. مرجع هم شده بود.
?اهل علم و اصحاب سرّش فهمیدند که همسرش در خانه بداخلاقى مى ‏کند، ولى خیلى هم خبر از داستان نداشتند. این قدر در مقام جست‏وجو برآمدند تا به این نتیجه رسیدند که این مرد بزرگ الهى، این فقیه عالى ‏قدر گاهى که به داخل خانه مى ‏رود، همسرش حسابى او را کتک مى ‏زند.
یک روز چهار پنج نفر جمع شدند و خدمتش آمدند گفتند: آقا ما داستانى شنیده ‏ایم از خودتان باید بپرسیم، آیا همسر شما گاهى شما را مى ‏زند؟!
? فرمود : بله، عرب است، قدرتمند هم هست، قوى البنیه هم هست، گاهى که عصبانى مى ‏شود، حسابى مرا مى ‏زند. من هم زورم به او نمى‏ رسد.
گفتند: او را طلاق بدهید.گفت: نمى ‏دهم.گفتند: اجازه بدهید ما زن‏هایمان را بفرستیم، ادبش کنند.گفت: این کار را هم اجازه نمى ‏دهم.گفتند: چرا؟
? گفت: این زن در این خانه براى من از اعظم نعمت‏هاى خداست، چون وقتى بیرون مى‏ آیم و در صحن امیر المومنین مى ‏ایستم و تمام صحن، پشت سر من نماز مى‏ خوانند، مردم در برابر من تعظیم مى‏ کنند؛

⚠️ گاهى در برابر این مقاماتى که خدا به من داده، یک ذرّه هوا مرا برمى ‏دارد، همان وقت مى ‏آیم در خانه کتک مى‏ خورم، هوایم بیرون مى ‏رود! این چوب_الهى است، این باید باشد.   
(کتاب نفس؛ شیخ حسین انصاریان،ص۳۲۸)

روزى حضرت موسی (ع) به عروسی دو جوان مؤمن و نیک سرشتِ قومش دعوت شده بود ،

آخرِ شب در هنگام خداحافظی عزرائیل را بر بالای خانه بخت و حجله عروس و داماد دید !!!

از او پرسید تو اینجا چه میکنی ؟!

عزرائیل گفت امشب آخرین شب زندگی این عروس و داماد است .

ماری سمی در میان بستر این دو جوان خوابیده و من باید در زمان ورود و همبستر شدن آنها در این حجله جان هر دو را به امر پروردگار در اثر نیش مار بگیرم .

موسی با اندوه از ناکامی و مرگ این دو جوان نیکوکار و مومن قومش رفته و صبحگاهان برای برگذاری مراسم دعا و دفن آن دو بازگشت اما در کمال تعجب و خوشحالی عروس و داماد زنده و خندان از دیدن پیامبر خدا در حال بیرون انداختن جسد ماری سیاه دید !!!

از خداوند دلیل عطاى این وقت و عمر اضافه به ایشان را پرسید ؛

جبرئیل نازل شد و گفت دلیل را خود با سؤال از اعمال شب قبل ایشان خواهی یافت .

موسی از داماد سؤال نمود دیشب قبل ورود به حجله چه کرديد ؟!

جوان گفت وقتی همه رفتند ، سائلى (گدايى) در زد و گفت من خبر عروسی شما را در روستای مجاور دیر شنیدم و تمام بعدازظهر و شب را برای خوردن و بُردن یک شکم سیر از غذای شما برای خود و همسر بیمارم در راه بودم لطفاً بمن هم از طعام جشنتان بدهید .

به داخل آمدم و جز غذای خودم و همسرم چيز ديگرى نیافتم . غذای خود را به آن مرد گرسنه دادم خورد ، برایم دعای طول عمر کرد و گفت برای همسرم نيز قدرى غذا بدهید ، چرا كه او  همچون من سه روز است غذای مناسبی نخورده است . با خجالت قصد ورود و بستن درب را داشتم که همسرم با رویی خندان غذای خودش را به مرد داد و او در هنگام رفتن برای هر دوی ما دعای طول عمر ، رفع بلا و شگون مصاحبت با پیامبر خدا در اولین روز زندگی مشترکمان را کرد و رفت .

وقتی قصد ورود به حجله را داشتیم ، مجمعه

(سینی بزرگ و سنگین غذا از جنس مس ) از دست همسرم بر روی رختخواب افتاد و باعث مرگِ این مار سمی که در رختخواب ما بود گشت . پس ما هر دو دیشب را تا اکنون به عبادت گذراندیم و العجب ، شادی ما از اینست که دعای آن مرد بر شگون مصاحبت با شما نیز به اجابت رسید !

جبرئیل (ع) فرمود : ای موسی بدان صدقه و انفاق باعث رفع بلا و طول عمر شده است !

این بر ایشان بیاموز و داستانشان بر همگان باز گو …! باشد که چراغی گردد بر خَلقِ ما برای نیکی به دیگران و مصاحبت پیامبرانی چون تو در جنت .
?????????????

روزی پیامبر اکرم به خانه حضرت زهرا آمدند . حضرت علی و حسنین (صلوات الله علیهم اجمعین) هم در خانه حضور داشتند .

پیامبر خطاب به اهل بیت خود فرمودند :

چه میوه ای از میوه های بهشتی میل دارید بمن بگوئید تا به جبرائیل بگویم از بهشت برایتان بیاورد.

امام حسین که در آن روزگار در سنین کودکی بودند از بقیه اهل خانواده سبقت گرفتند. رفتند در دامن رسول خدا نشستند و عرضه داشتند :

پدر جان به جبرائیل بگوئید از خرماهای بهشتی برای ما بیاورد .

و حضرت رسول اکرم هم به خواسته حسین خود جامه عمل پوشانیدند و به جبرئیل دستور دادند یک طبق از خرماهای بهشتی برای اهل بیت بیاورد.

مدتی نگذشت که جبرائیل یک طبق خرمای بهشتی را آورده و در حجره حضرت زهرا سلام الله عليها گذاشت.

پیامبر خطاب به دختر خود فرمودند : فاطمه جان یک طبق خرمای بهشتی در حجره تو نهاده شده است ، آنرا نزد من بیاور .

حضرت زهرا آن طبق را آوردند و نزد پدر گذاشتند. پیامبر خرمای اول از درون ظرف برداشتند و در دهان سرور جوانان اهل بهشت امام حسین نهادند و فرمودند « حسین جان نوش جانت ، گوارای وجودت » سپس خرمای دوم را از درون ظرف برداشتند و در دهان دیگر سرور جوانان اهل بهشت امام حسن نهادند و باز فرمودند «حسن جان نوش جانت ، گوارای وجودت ». خرمای سوم را در دهان جگر گوشه خود حضرت زهرا نهادند و همان جمله را هم خطاب به حضرت زهرا بیان کردند.

خرمای چهارم را هم در دهان حضرت علی نهادند و فرمودند « علی جان نوش جانت‌، گوارای وجودت » خرمای پنجم را از درون ظرف برداشتند و باز دوباره در دهان حضرت  علی نهادند و همان جمله را تکرار نمودند .

خرمای ششم را برداشتند، ایستادند و در دهان حضرت علی گذاشتند و باز همان جمله را تکرار کردند.

در این هنگام حضرت زهرا فرمودند : پدر جان به هر کدام از ما یک خرما دادید اما به علی سه خرما و در مرتبه سوم هم ایستادید و خرما در دهان علی گذاشتید . چرا بین ما اینگونه رفتار کردید ؟

رسول اکرم خطاب به دختر خود فرمودند:فاطمه جان وقتی خرما در دهان حسین نهادم ، دیدم و شنیدم که جبرائیل و مکائیل از روی عرش ندا بر آورده اند که : «حسین جان نوش جانت ، گوارای وجودت » من هم به تبع آنها این جمله را تکرار کردم وقتی خرما در دهان حسن نهادم باز جبرائیل و مکائیل همان جمله را تکرار کردند و من هم به تبع آنها   جمله را گفتم که « حسن جان نوش جانت ».

فاطمه جان وقتی خرما در دهان تو نهادم دیدم حوری های بهشتی سر از غرفه ها در آورده اند . و می گویند « فاطمه جان نوش جانت ، گوارای وجودت » من هم به پیروی از آنها این جمله را تکرار کردم.اما وقتی خرما در دهان علی نهادم شنیدم که خداوند از روی عرش صدا می زند « علی جان نوش جانت ، گوارای وجودت » . به اشتیاق شنیدن صوت حق خرمای دوم در دهان علی نهادم باز هم خداوند از روی عرش ندا زد که «هنیأ مرئیاً لک یا علی » نوش جانت ، گوارای وجودت علی جان.به احترام صوت حق از جا برخاستم و خرمای سوم در دهان علی نهادم ، شنیدم که باز خداوند همان جمله را تکرار کرد و سپس به من فرمود:« یامحمد ، بعزّت و جلالم قسم اگر تا صبح قیامت خرما در دهان علی بگذاری من خدا هم تا قیامت می گویم علی جان نوش جانت ، گوارای وجودت».  

  خداوندا به حق علی علیه السلام گره از کار ما بگشا

 جلاءالعیون علامه مجلسی

 ? 

حضرت سلیمان و مورچه عاشق :
??روزی حضرت سلیمان مورچه‌‌ای را در پای کوهی دید که مشغول جابجا کردن خاکهای پایین کوه بود.

از او پرسید: چرا این همه سختی را متحمل می‌‌شوی؟!
??مورچه گفت: معشوقم به من گفته اگر این کوه را جابجا کنی به وصال من خواهی رسید و من به عشق وصال او می‌‌خواهم این کوه را جابجا کنم.
?حضرت سلیمان فرمود:

تو اگر عمر نوح هم داشته باشی نمی‌‌‌توانی این کار را انجام بدهی!

مورچه گفت:

تمام سعی‌‌ام را می‌‌کنم…
?حضرت سلیمان که بسیار از همت و پشتکار مورچه خوشش آمده بود برای او کوه را جابجا کرد.
?☁️مورچه رو به آسمان کرد و گفت:

خدایی را شکر می‌‌گویم که در راه عشق، پیامبری را به خدمت موری در می‌‌آورد!
??تمام سعیمان را بکنیم، 

پیامبری همیشه

در همین نزدیکی است…

​???

??

?

امام حسین (ع): مرد شامی 

شخصی از اهل شام به قصد حج یا مقصد دیگر به مدینه آمد. چشمش افتاد به مردی كه در كناری نشسته بود. توجهش جلب شد. پرسید: این مرد كیست؟ گفته شد:«حسین بن علی بن ابی طالب است».سوابق تبلیغاتی عجیبی [1]كه در روحش رسوخ كرده بود موجب شد كه دیگ خشمش به جوش آید و قربة الی اللّه آنچه می تواند سبّ ودشنام نثار حسین بن علی بنماید. همینكه هرچه خواست گفت و عقده ی دل خود را گشود، امام حسین بدون آنكه خشم بگیرد و اظهار ناراحتی كند، نگاهی پر از مهر و عطوفت به او كرد و پس از آنكه چند آیه از قرآن مبنی بر حسن خلق و عفو و اغماض قرائت كرد به او فرمود: «ما برای هر نوع خدمت و كمك به تو آماده ایم».آنگاه از او پرسید:«آیا از اهل شامی؟» جواب داد: آری. فرمود: «من با این خلق و خوی سابقه دارم و سرچشمه ی آن را می دانم». 

پس از آن فرمود: «تو در شهر ما غریبی، اگر احتیاجی داری حاضریم به تو كمك دهیم، حاضریم در خانه ی خود از تو پذیرایی كنیم، حاضریم تو را بپوشانیم، حاضریم به تو پول بدهیم». 

مرد شامی كه منتظر بود با عكس العمل شدیدی برخورد كند و هرگز گمان نمی كرد با یك همچو گذشت و اغماضی روبرو شود، چنان منقلب شد كه گفت:«آرزو داشتم در آن وقت زمین شكافته می شد و من به زمین فرو می رفتم و اینچنین نشناخته و نسنجیده گستاخی نمی كردم. تا آن ساعت برای من در همه ی روی زمین كسی از حسین و پدرش مبغوضتر نبود، و از آن ساعت برعكس، كسی نزد من از او و پدرش محبوبتر نیست».[2] 

[1] . شام در زمان خلافت عمر فتح شد. اول كسی كه امارت و حكومت شام را در اسلام به او دادند یزیدبن ابی سفیان بود. یزید دو سال حكومت كرد و مرد. بعد از او حكومت این استان پرنعمت به برادر یزید، معاویة بن ابی سفیان واگذار شد. معاویه بیست سال تمام در آنجا با كمال نفوذ و اقتدار حكومت كرد. حتی در زمان عمر كه زود به زود حكام عزل و نصب می شدند و به كسی اجازه داده نمی شد كه چند سال حكومت یك نقطه را در دست داشته باشد و جای خود را گرم كند، معاویه در مقر حكومت خویش ثابت ماند و كسی مزاحمش نشد. به قدری جای خود را محكم كرد كه بعدها به خیال خلافت افتاد. پس از بیست سال حكومت- بعد از صحنه های خونینی كه به وجود آورد- به آرزوی خود رسید و بیست سال دیگر به عنوان خلیفه ی مسلمین بر شام و سایر قسمتهای قلمرو كشور وسیع اسلامی آن روز حكومت كرد.به این جهات، مردم شام از اولین روزی كه چشم به جهان اسلامی گشودند، در زیر دست امویان بزرگ شدند، و همچنانكه می دانیم امویها از قدیم با هاشمیان خصومت داشتند. در دوران اسلام و با ظهور اسلام خصومت امویان با هاشمیان شدیدتر و قویتر شد و در آل علی تمركز پیدا كرد. بنابراین مردم شام از اول كه نام اسلام را شنیدند و به دل سپردند، دشمنی آل علی را نیز به دل سپردند و روی تبلیغات سوء امویها دشمنی آل علی را از اركان دین می شمردند. این بود كه این خلق و خوی از آنها معروف بود. 

[2] . نفثة المصدور محدث قمی، صفحه ی 4. 

? داستان راستان،شهید مطهری،جلد اول

​«عطيّة بن سعد بن جناده ‏عوفى جدلى» گفت :‏

با جابر براى زيارت حضرت سيد الشهداء  عليه‏ السلام به كربلا آمديم . جابر غسل كرد و بر خود عطر زد . دستش را گرفته به روى قبر ‏مطهّر حضرت سيد الشهداء  عليه‏ السلام گذاشتم. بيهوش شد. بر صورت او آب زدم. به حال آمد. با سوز دل سخنانى جگر سوز به محضر ‏حضرت حسين عليه‏ السلام عرضه داشت، سپس به شهداى گرانقدر كربلا سلام كرد و در پايان كلامش گفت كه : ما نيز شريك بوديم در آن ‏كارى كه شما داخل شديد، يعنى مجادله و مقاتله و نصرت و يارى ذرّيه خاتم پيامبران و شهادت در محضر او.‏

عطيّه مى‏ گويد :‏

به او گفتم: ما رنجى نبرديم، و شمشيرى نزديم، سرهاى اين گروه از بدن جدا، و همسرانشان بيوه، و فرزندانشان يتيم شدند ، چگونه در اجر با ايشان شريك باشيم؟!!

جابر در پاسخ گفت :‏

عطيّه! من با دو گوش خود از رسول خدا  صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏آله شنيدم كه: هر كس عمل قومى را دوست دارد، در ثواب آن عمل با آنان شريك ‏است. سپس گفت: اى عطيّه! رسول حقّ فرمود : نيّت من و اصحابم بر همان نيّت حسين و اصحاب اوست.

?برگرفته از کتاب عبرت آموز / استاد حسین انصاریان?

​«عطيّة بن سعد بن جناده ‏عوفى جدلى» گفت :‏

با جابر براى زيارت حضرت سيد الشهداء  عليه‏ السلام به كربلا آمديم . جابر غسل كرد و بر خود عطر زد . دستش را گرفته به روى قبر ‏مطهّر حضرت سيد الشهداء  عليه‏ السلام گذاشتم. بيهوش شد. بر صورت او آب زدم. به حال آمد. با سوز دل سخنانى جگر سوز به محضر ‏حضرت حسين عليه‏ السلام عرضه داشت، سپس به شهداى گرانقدر كربلا سلام كرد و در پايان كلامش گفت كه : ما نيز شريك بوديم در آن ‏كارى كه شما داخل شديد، يعنى مجادله و مقاتله و نصرت و يارى ذرّيه خاتم پيامبران و شهادت در محضر او.‏

عطيّه مى‏ گويد :‏

به او گفتم: ما رنجى نبرديم، و شمشيرى نزديم، سرهاى اين گروه از بدن جدا، و همسرانشان بيوه، و فرزندانشان يتيم شدند ، چگونه در اجر با ايشان شريك باشيم؟!!

جابر در پاسخ گفت :‏

عطيّه! من با دو گوش خود از رسول خدا  صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏آله شنيدم كه: هر كس عمل قومى را دوست دارد، در ثواب آن عمل با آنان شريك ‏است. سپس گفت: اى عطيّه! رسول حقّ فرمود : نيّت من و اصحابم بر همان نيّت حسين و اصحاب اوست.

?برگرفته از کتاب عبرت آموز / استاد حسین انصاریان?

​???

??

?
گویند روزی ناصر الدین شاه تمام ادیبان را جمع کرد و پرسید حافظ در غزلی گفته است:
بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت 
اگر این بلبل خوش بوده است، پس چرا ناله‌های زار داشته ؟؟!
اما از پاسخ هیچ یک از ادیبان راضی نشد. بنابراین نامه‌ای برای شاعر بزرگ معاصر خود، «وصال شیرازی» نوشت و معنای دقیق این غزل حافظ را جویا شد.
نامه زمانی به دست وصال رسید که او عزادار فرزندش بود. وصال، نامه ناصرالدین شاه را در نیمه شب مطالعه میکند و برای کشف معنای حقیقی این ابیات، رجوعی به اعداد ابجدی حروف الفبا -که روح حروف و کلمات است- میکند و در میابد که:
عدد ابجدی بلبلی برگ گلی، با ابجد حروفِ حضرات علی، حسن، حسین علیهم السلام مطابقت دارد؛لذا پاسخ پادشاه را به زبان شعر به این صورت بیان میکند که:
خسروا در حالتی کین بنده را غم یار داشت

یادم آمد کز سئوالی آن جناب اظهار داشت

در خطوط شعر حافظ گرچه پرسیدی زمن

بلبلی برگِ گلی خوشرنک در منقار داشت

فـکـر بــسـیـاری نـمـودم، لـیـک مـعلـومـم نـشـد

چونکه شعرش در بُطون اسرار بس بسیار داشت

نیمه شب غواص گشتم در حروف ابجدی

تا ببینم این گُهر ، آیا چه دُرّ ، در بار داشت
?بلبلی برگِ گلی شد ۳۵۶

با علی و با حسین و با حسن معیار داشت
برگ گل سبز است و دارد آن نشانی از حسن

چونکه در وقت شهادت سبزی رخسار داشت
رنگ گل سرخ است این باشد نشانش از حسین

چـونـکه در وقـت شهـادت چهـره ای گلنار داشت
بلبلی باشد علی کز حسرت زین برگ و گل

دائما آه و فغان و ناله‌ی بسیار داشت?

?

?گريه بر شهيد?

حضرت حمزه عموي پيامبر از مكّه به مدينه مهاجرت كرده بود و لذا كسي را نداشت ، جنگ احد فرا رسيد ((حمزه )) در جنگ فعالانه شركت كرد و از ساير رزمندگان بهتر درخشيد تا مظلومانه به فيض شهادت رسيد . و به همين مناسبت لقب سيدالشهداء يعني سالار شهيدان را به او دادند . 

جنگ احد به پايان رسيد خانواره شهدا در سوگ عزيزانشان نشسته بودند و با گريه هايشان خاطره آنان را بزرگ مي داشتند . 

پيامبر صلي اللّه عليه و آله از احد بر گشت ، وقتي به مدينه وارد شدند ديدند كه در خانه همه شهداء گريه هست جز خانه حمزه ، حضرت فقط يك جمله فرمود : ((امّا حمزة فلا بواكي له )) يعني همه شهدا گريه كننده دارند جز حمزه كه گريه كننده ندارد . تا اين جمله را فرمود ، صحابه رفتند به خانه هايشان و گفتند : پيامبر فرمود : حمزه گريه كننده ندارد . ناگهان زناني كه براي فرزندان خودشان يا شوهرانشان يا پدرانشان مي گريستند ، به احترام پيامبر و به احترام جناب حمزة بن عبدالمطلب به خانه حمزه آمدند و براي آن جناب گريستند . و تعد از اين ديگر سنت شد هر كس براي هر شهيدي كه مي خواست بگريد اوّل مي رفت خانه جناب حمزه و براي او مي گريست . 

اين جريان نشان داد كه اسلام با اينكه با گريه بر ميت (ميت عادي ) چندان روي خوشي نشان نداده است مايل است كه مردم بر شهيد بگريند ، زيرا شهيد حماسه آفريده است و گريه بر شهيد شركت در حماسه او و هماهنگي با روح او و موافقت با نشاط او و حركت در موج اوست .

?قیام و انقلاب مهدی، مقاله شهید مطهری،ص108

​روزی شیطان همه جا اعلام کرد قصد دارد از کارش دست بکشد و وسایلش را با تخفیف ویژه به حراج بگذارد!
همه مردم جمع شدن و شیطان وسایلی از قبیل : غرور، خودبینی، مال اندوزی، خشم، حسادت، شهرت طلبی و دیگر شرارت ها را عرضه کرد…
در میان همه وسایل یکی از آنها بسیار کهنه و مستعمل بود و بهای گرانی داشت!

کسی پرسید : این عتیقه چیست !؟

شیطان گفت : این نا امیدی است…
شخص گفت : چرا اینقدر گران است !؟

شیطان با لحنی مرموز گفت :

این موثرترین وسیله من است !
شخص گفت : چرا اینگونه است !؟

شیطان گفت : هرگاه سایر ابزارم اثر نکند فقط با این میتوانم در قلب انسان رخنه کنم و وقتی اثر کند با او هر کاری بخواهم میکنم…

این وسیله را برای تمام انسانها بکار برده ام، برای همین اینقدر کهنه است ،
مراقب “اميدمان"باشيم ??
___________________

​???

??

قيس بن عاصم كه از اصحاب رسول خدا صلي اللّه عليه و آله است نقل كرده كه روزي با گروهي از ((بني تميم )) خدمت پيغمبر اكرم صلي اللّه عليه و آله شرفياب شدم ، گفتم : يا رسول اللّه ! ما در صحرا زندگي مي كنيم و از حضور شما كمتر بهره مند مي گرديم ما را موعظه فرماييد . 

رسول اكرم نصايح سودمندي فرمود ، و از آن جمله چنين فرمود : 

((براي تو به ناچار همنشيني خواهد بود كه هرگز از تو جدا نمي گردد ؛ با تو دفن مي گردد در حالي كه تو مرده اي و او زنده است . همنشين تو اگر شريف باشد تو را به دامان حوادث مي سپارد . آنگاه آن همنشين با تو محشور مي گردد و در رستاخيز با تو برانگيخته مي شود و تو مسؤ ول آن خواهي بود . پس دقت كن كه همنشيني كه انتخاب مي كني نيك باشد ؛ زيرا اگر او نيك باشد مايه انس تو خواهد بود و در غير اين صورت موجب وحشت تو مي گردد . آن همنشن ، كردار تو است . ))

قيس بن عاصم عرض كرد كه اندرزهاي شما به صورت اشعاري درآورده شود تا آن را حفظ و ذخيره كنم ، موجب افتخار ما باشد . 

رسول اكرم صلي اللّه عليه و آله دستور فرمود كسي به دنبال حسان بن ثابت برود ؛ ولي قبل از اينكه حسان بيايد قيس خودش كه از سخنان رسول اكرم به هيجان آمده بود ، نصايح رسول خدا را به صورت شعر درآورد و به حضرت عرضه داشت . اشعار اين است : 

تخيَّر خليطا من فعالك اِنَّما

قرينُ اْلفتي فتي القبرِ ما كان يفعل

و لابدُّ بعد الموتِ من انْ تُعِدَّه

ليومٍ ينادي المرءُ فيهِ فَيقبلُ

فاِن كنتَ مشغولاً بشي ءٍ فلا تكن

بغير الَّذي يرضي به اللّهُ تَشغُل

فل يصحب الانسان من بعد موتهِ

و من قبله الاّ الّذي كان يفعلُ

الا اِنَّما الانسانُ ضيفٌ لاَهلِهِ

يُقيمُ قليلا فيهم ثُمَّ يرحَلُ (14) 

((از كردار خويشين ، دوست براي خود برگزين كه رفيق آدمي در گور (برزخ ) همان اعمال او مي باشد . ))

((به ناچار بايد همنشين خود را براي روز رستاخيز انتخاب كني و آماده سازي . ))

((پس اگر به چيزي سرگرم مي شوي مراقب باشد كه جز به آنچه خدا مي پسندد نباشد . ))

((زيرا آدمي پس از مرگ جز با كردار خويش قرين نمي گردد . ))

((همانا آدمي در خانواده خود مهماني بيش نيست كه اندكي در ميان ايشان درنگ و سپس كوچ مي كند . ))

?عدل الهی،مجموعه آثار،ج1،ص234

​???

??

?

?بلا يا لطف خدا?

پيغمبر اكرم صلي اللّه عليه و آله به خانه يكي از مسلمانان دعوت شدند ؛ وقتي وارد منزل او شدند مرغي را ديدند كه در بالاي ديوار تخم كرد و تخم مرغ نيفتاد يا افتاد و نشكست . رسول اكرم صلي اللّه عليه و آله در شگفت شدند . 

صاحب خانه گفت : آيا تعجب فرموديد ؟ قسم به خدايي كه تو را به پيامبري برانگيخته است به من هرگز آسيبي نرسيده است . 

رسول اكرم صلي اللّه عليه و آله برخاستند و از خانه آن مرد رفتند ، گفتند كسي كه هرگز مصيبتي نبيند مورد لطف خدا نيست . 

از حضرت صادق (ع ) روايت شده كه : 

انَّ اشدُ الناس بلاء الاَنبياء ، ثمّ الّذين يلونهم ، ثمّ الامثل فالامثل .  ((پرگرفتارترين مردم انبيا هستند ؛ در درجه بعد كساني كه از حيث فضيلت بعد از ايشان قرار دارند و سپس هر كس كه با فضيلت تر است به ترتيب از بالا به پايين . ))

در كتب حديث ، بابي اختصاص يافته است به شدت ابتلاء اميرالمؤ منين (ع ) و امامان از فرزندان او . 

بلا از براي دوستان خدا لطفي است كه سيماي قهر دارد ، آنچنان كه نعمتها و عاقبتها براي گمراهان و كساني كه مورد بي مهري پروردگار قرار مي گيرند ممكن است عذابهايي باشند اما به صورت نعمت و قهرهايي به قيافه لطف

?بحار الانوار،ج15،جز1،ص56

?عدل آله ای،مجموعه آثار،ج1

? خدای گنهکاران
بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الرحیم

? روزی حضرت موسی (علیه السلام) در کوه طور، هنگام مناجات عرض کرد:

ای پروردگار جهانیان!

جواب آمد: لبیک!
? سپس عرض کرد: ای خدای اطاعت کنندگان!

جواب آمد: لبیک!
? سپس عرض کرد: ای پروردگار گناه کاران! موسی (علیه السلام) شنید: لبیک، لبیک، لبیک!
? حضرت موسی (علیه السلام) عرض کرد: خدایا! حکمتش چیست که تو را به بهترین اسامی صدا زدم، یک بار جواب دادی؛ اما تا گفتم: ای خدای گنهکاران، سه مرتبه جواب دادی؟
✨ خداوند فرمود: ای موسی! عارفان، به معرفت خود و نیکوکاران به کار نیک خود و مطیعان به اطاعت خود اعتماد دارند؛ اما گنهکاران جز فصل من پناهی ندارند. اگر من هم آنها را از درگاه خود نا امید کنم، به درگاه چه کسی پناهنده شوند✨

? قصص التوابین، ص 198

​خشم نگير ! 

مردي از اعراب به خدمت رسول اكرم صلي اللّه عليه و آله آمد و از او نصيحتي خواست ، رسول اكرم در جواب او يك جمله كوتاه فرمود و آن اينكه : لا تغضب . خشم نگير ! 

آن مرد به همين قناعت كرد و به قبيله خود برگشت ، تصادفا وقتي رسيد كه در اثر حادثه اي بين قبيله او و يك قبيله ديگر نزاع رخ داده بود و دو طرف صف آرايي كرده و آماده حمله به يكديگر بودند . 

آن مرد روي خوي و عادت قديم سلاح به تن كرد و در صف قوم خود ايستاد . در همين حال ، گفتار رسول اكرم به يادش آمد كه نبايد خشم و غضب را در خود راه بدهد ، خشم خود را فروخورد و به انديشه فرو رفت . تكاني خورد و منطقش بيدار شد ، با خود فكر كرد چرا بي جهت بايد دو دسته از افراد بشر به روي يكديگر شمشير بكشند ، خود را به صف دشمن نزديك كرد و حاضر شد آنچه آنها به عنوان ديه و غرامت مي خواهند از مال خود بدهد . 

قبيله مقابل نيز كه چنين فتوّت و مردانگي را از او ديدند از دعاوي خود چشم پوشيدند . غائله ختم شد و آتشي كه از غليان احساسات افروخته شده بود با آب عقل و منطق خاموش گشت . 

?بیست گفتار،ص194

​روزی که شهیدبهشتی شهیدباهنر را عصبانی کرد
سال 56 با آقای بهشتی در مشهد بودیم …به اتفاق خانواده، خانه‌ای را گرفته بودیم و در آنجا بودیم.  شهید باهنر به منزل ما در مشهد آمدند، گفتند آقای بهشتی هستند؟ گفتم بله. شهید باهنر وقتی آقای بهشتی را دیدند گفتند: دوستان به من گفته‌اند که شما در مشهد هستید و من هم آمده‌ام تا همراه شما به جلسه دوستانه برویم.
آقای بهشتی تقویم خود را درآوردند و گفتند: فردا ساعت 8 خوب است؟ من به آقای بهشتی گفتم مگر الان چه برنامه‌ای دارید؟ گفت: قول داده‌ام خانم و بچه‌ها را به پارک ببرم. آقای باهنر با شنیدن این جمله از عصبانیت رنگ صورتشان قرمز شد. شهید باهنر گفت: ما دوستان کنار هم جمع شده‌ایم و شما خانم و بچه‌ها را می‌خواهید به پارک ببرید؟ شهید بهشتی گفت: همین که گفتم.

شهید باهنر گفت: آقای اژه‌آی (یعنی من=داماد شهیدبهشتی) خانواده را ببرند. شهید بهشتی گفت: من قول داده‌ام که خودم آنها را به پارک ببرم. 
فردای آن روز که به جلسه رفتند شهید باهنر و آیت‌الله مهدوی کنی به آقای بهشتی گفتند ما دوستان بعد از آزادی از زندان دور هم جمع شده‌ایم و حال شما خانواده خود را به پارک می‌برید؟ آقای بهشتی فرمودند: دوستان،‌مگر قرار نیست که ما می‌خواهیم یک انقلاب کنیم؟ در این انقلاب وعده‌هایی به مردم می‌دهیم. اگر نتوانیم به وعده‌ای که به همسر و بچه‌هایمان می‌دهیم عمل کنیم، آنوقت چطور می‌خواهید به وعده‌های فراگیر ملی عمل کنیم؟ من این را از اصول اساسی انقلاب می‌دانم که حتی اگر به کودکمان هم قولی را دادیم در هیچ شرایطی آن قول را زیرپایمان نگذاریم. البته وقتی که قول می‌دهیم ابتدا فکر کنیم این قول عملی و مناسب هست یا خیر.

​???

??

?

از باب تمثيل نقل كرده اند كه : وقتي كه ابراهيم خليل را به آتش انداختند يكي از مرغان هوا ، به صحراي آتشي كه ابراهيم را در آن انداخته بودند آمد . 

اين مرغ ، چون آتش سوزان را مشاهده كرد ، مي رفت و دهانش را پر از آب مي كرد و به شعله هاي آتش مي ريخت ، براي اينكه آتش را به نفع ابراهيم سرد كند ، 

به او گفتند : اي حيوان ! اين آب دهان تو چه ارزشي دارد ، آنهم در مقابل اين همه آتش ؟ 

گفت : من فقط به اين وسيله مي خواهم عقيده و ايمان و علاقه و وابستگي خودم به ابراهيم را ابراز كنم . 

بله اين كمكهاي كوچكي كه مسلمانان و مستضعفان براي پيش برد هدفهاي قرآن و نابود كردن دشمنان اسلام مي پردازند شايد خيلي چشم گير نباشد و شايد همه ما ايرانيان همه پولهايي كه براي آزادي قدس مي پردازيم بقدر پول دو تا يهودي كه در امريكا نشسته اند و پول دنيا را از راه ربا و دزدي ثروت دنيا مي برند نشود ولي حساب اين است كه مسلمان شرط مسلمانيش همدردي است شرط مسلمانيش همدلي است . 

?احیا تفکر اسلامی،ص26

​???

??

?مسجد مهمان كش

در زمان قديم مهمانخانه و هتل و از اين قبيل اماكن نبود . اگر كسي وارد محلي مي شد و دوست و آشنايي نداشت معمولا به مسجد مي رفت و در آنجا مسكن مي گزيد . 

مسجد مهمان كش از اين جهت معروف شده بود زيرا هر كسي شب آنجا مي خوابيد صبح ، جنازه اش را بيرون مي آوردند و كسي هم نمي دانست علت چيست . 

روزي شخص غريبي به اين شهر آمد و جون جايي براي ماندن نيافت رفت كه در مسجد بخوابد ، مردم نصيحتش كردند كه به اين مسجد نرو هر كس در اين مسجد خوابيده است زنده نمانده است . 

مرد غريب كه آدم شجاع و دليري بود گفت من از زندگي بيزارم و از مرگ هم نمي ترسم و مي روم چه مي شود ؟ 

بهر حال مرد شب را در مسجد خوابيد . نيمه هاي شب صداهاي هولناك و مهيبي كه زهره شير را آب ميكرد از اطراف مسجد بلند شد . 

مرد با شنيده صدا از جا بلند شد و فرياد كشيد : 

هر كه هستي بيا جلو ! من از مرگ نمي ترسم ، من از زندگي بيزارم ، بيا هر كاري دلت مي خواهد بكن . 

با فرياد مرد ناگهان صداي سهمناكي بلند شد و ديوارهاي مسجد فرو ريخت و گنجهاي مسجد پديدار شد . 

اين داستان را سيد جمال الدين اسدآبادي از مثنوي مولوي نقل مي كند و در پايان داستان نتبجه گيري مي كند : 

بريتانياي كبير(يا هر قدرت استعمارگر ديگر) چنين پرستشگاه بزرگي است كه گمراهان چون از تاريكي سياسي بترسند به درون آن پناه مي برند و آنگاه اوهام هراس انگيز ايشان را از پاي در مي آورد ، مي ترسم روزي مردي كه از زندگي نوميد شده ولي همت استوار دارد به درون اين پرستشگاه برود و يكباره در آن فرياد نوميدي برآورد ، پس ديوارها بشكافد و طلسم اعظم شكسته شود .  

?پیرامون انقلاب اسلامی،ص46_47

​???

??
مي گويند : مسجدي مي ساختند بهلول سر رسيد و پرسيد چه مي كنيد ؟ 

گفتند : مسجد مي سازيم . 

گفت : براي چه پاسخ دادند : براي چه ندارد براي رضاي خدا . 

بهلول خواست ميزان اخلاص بانيان خير را به خودشان بفهماند ، محرمانه سفارش داد سنگي تراشيدند و روي آن نوشتند ((مسجد بهلول )) ؛ شبانه آن را بالاي سر در مسجد نصب كرد . 

سازندگان مسجد روز بعد آمدند و ديدند بالاي در مسجد نوشته شده است مسجد بهلول ناراحت شدند ؛ بهلول را پيدا كرده به باد كتك گرفتند كه زحمات ديگران را به نام خودت قلمداد مي كني ؟ ! 

بهلول گفت : مگر شما نگفتيد كه مسجد را براي خدا ساخته ايم ؟ فرضا مردم اشتباه كنند و گمان كنند كه من مسجد را ساخته ام خدا كه اشتباه نمي كند . 

چه بسا كارهاي بزرگي كه از نظر ما بزرگ است ولي در نزد خدا پشيزي نمي آرزد . شايد بسياري از بناهاي عظيم از معابد و مساجد و زيارتگاهها و بيمارستانها و پلها و كاروانسراها و مدرسه ها چنين سرنوشتي داشته باشند حسابش با خداست . 

?عدل آله ای،مجموعه آثار،ج1ص303

مرحوم شیخ رجبعلی خیاط می گوید: روز برای انجام کاری روانه ی بازار شدم. اندیشه ی ارتکاب گناهی در مغزم  گذشت . ولی بلافاصله  منصرف شدم و استغفار کردم. در ادامه راه، شتر هایی که از بیرون شهر هیزم می آوردند، قطار وار از کنارم گذشتند، ناگاه یکی از شتران لگدی به سوی من انداخت که اگر خود را کنار نکشیده بودم آسیب می دیدم

 به مسجد رفتم و این پرسش در ذهنم من بود که این رویداد از چه امری سرچشمه گرفته است ؟ در عالم معنا به من گفتند: این نتیجه آن فکر گناهی است که کرده ای! گفتم : من که آن گناه را انجام ندادم. پاسخ آمد: لگد آن شتر هم به تو نخورد.
___________________

​???

??

معلمي شاگردان زيادي داشت اما از نظر اخلاقي وي فردي تندخو بود ، بچه ها را خيلي اذيت مي كرد و بچّه ها هم دلخوشي اشان اين بود كه ولو براي يك روز هم شده از دست اين معلم خلاص بشوند و درس را تعطيل كنند . 

لذا با هم نشستند و نقشه اي كشيدند . 

فردا كه به كلاس آمدند ، هنگامي كه معلم وارد شد يكي از بچّه ها به معلم سلام كرد و گفت : جناب معلم خدا بد ندهد مثل اينكه مريض هستيد كسالتي داريد ؟ 

جواب داد : نه كسل نيستم برو بشين . اين رفت نشست . 

شاگرد ديگر آمد و گفت جناب معلم رنگ و رويتان امروز پريده خداي نكرده كسالتي داريد ؟ 

اين دفعه يكه خورد ، يواش تر گفت برو بيشين سر جايت . 

سومي آمد و همان مضمون را تكرار كرد . 

معلم وقت جواب گفتن صدايش شل تر شد و ترديد كرد كه شايد من مريض هستم . 

كم كم چهارمي ، پنجمي ، ششمي ، هر بچه اي كه آمد همان مطلب را تكرار كرد . 

سرانجام امر بر معلم مشتبه شد و گفت : بلي گويا امروز حالم خوش نيست . 

بچه ها وقتي كه اقرار گرفتند كه او ناخوش است گفتند : 

آقا معلم اجازه بدهيد تا امروز شوربايي برايتان تهيّه كنيم و از شما پرستاري نماييم . 

كم كم معلم واقعا مريض شد و رفت دراز كشيد و شروع كرد به ناله كردن و به بچه ها گفت : برخيزيد و به منزل برويد ، امروز ناخوش هستم و نمي توانم درس بدهم . 

بچه ها كه همين را مي خواستند همگي از خدا خواسته مكتب را رها كردند و دنبال تفريح و بازي خودشان رفتند . 

​

?

?دعا و لبيك خدا

مردي بود عابد و هميشه با خداي خويش راز و نياز مي نمود و داد اللّه اللّه داشت . 

روزي شيطان بر او ظاهر شد و وي را وسوسه كرد و به او گفت : 

اي مرد ، اين همه كه تو گفتي ، اللّه ، اللّه ، سحرها از خواب خوش خويش گذشتي و بلند شدي و با اين سوز و درد هي گفتي : ((اللّه ، اللّه ، اللّه )) آخر يك مرتبه شد كه تو لبيك بشنوي ؟ تو اگر در خانه هر كس رفته بودي و اين اندازه ناله كرده بودي ، لااقل يك مرتبه جوابت را داده بودند . اين مرد ديد ظاهرا حرفي است منطقي ! 

و لذا در او موثر افتاد و از آن به بعد دهانش بسته شد و ديگر اللّه ، اللّه نمي گفت ! 

در عالم رويا هاتفي به او گفت : تو چرا مناجات خودت را ترك كردي ؟ 

پاسخ داد : من مي بينم اين همه مناجات كه مي كنم و اين همه درد و سوزي كه دارم يك مرتبه نشد در جواب من لبيك گفته شود . 

هاتف گفت : ولي من از طرف خدا مامورم كه جواب تو را بدهم . 

گفت همان اللّه تو لبيك ماست

آن نياز و سوز و دردت پيك ماست

يعني همان درد و سوز و عشق و شوقي كه ما در دل تو قرار داديم اين خودش لبيك ماست !  

براي همي مولا علي (ع ) در دعاي كميل عرض مي كند : 

اللهم اغفر لي الذنوب التي تحبس الدعا . 

خدايا آن گناهاني كه سبب مي شود دعا كردن من حبس شود گناهاني كه سبب مي شود درد دعا كردن و درد مناجات نمودن از من گرفته شود ، خدايا آن گناهانم را بيامرز . 

اين است كه مي گويند براي انسان هم دعا مطلوب است و هم وسيله يعني براي استجابت نيست ، دعا اگر هم استجابت نشود استجابت شده ، پس خودش مطلوب است . 

?انسان کامل،صص42,43

​

??

?

علي (ع ) در يك روز جمعه بر روي منبري آجري خطبه مي خواند ، اشعث بن قيس كه از سرداران معروف عرب بود آمد و گفت : يااميرالمؤ منين اين ((سرخ رويان )) (يعني ايرانيان ) جلو روي تو بر ما خشم گرفته بود گفت : امروز من نشان خواهم داد كه عرب چكاره است . 

علي (ع ) فرمود : اين شكم گنده ها خودشان روزها در بستر نرم استراحت مي كنند و آنها (موالي و ايرانيان ) روزهاي گرم به خاطر خدا فعاليّت مي كنند . و آنگاه از من مي خواهند كه آنها را طرد كنم تا از ستمكاران باشم ، قسم به خدايي كه دانه را شكافت و آدمي را آفريد كه از رسول خدا شنيدم فرمود : 

به خدا همچنانكه در ابتدا شما ايرانيان را به خاطر اسلام با شمشير خواهيد زد ، بعد ايرانيان شما را با شمشير به خاطر اسلام خواهيد زد.

?خدمات متقابل اسلام و ایران، ص129

??

?

?نژادپرستي محكوم است?

روزي سلمان فارسي در مسجد پيغمبر نشسته بود ، عده اي از اكابر اصحاب نيز حاضر بودند ، سخن از اصل و نسب به ميان آمد ، هر كسي درباره اصل و نسب خود چيزي مي گفت و آن را بالا مي برد ، نوبت به سلمان رسيد ، به او گفتند : 

تو از اصل و نسب خودت بگو ، اين مرد فرزانه تعليم يافته و تربيت شده اسلامي به جاي اينكه از اصل و نسب و افتخارات نژاد سخن به ميان آورد ، گفت : 

انا سلمان بن عبداللّه من نامم سلمان است و فرزند يكي از بندگان خدا هستم . 

گمراه بودم و خداوند به وسيله محمّد صلي اللّه عليه و آله مرا راهنمايي كرد . فقير بودم ، خداوند به وسيله محمّد صلي اللّه عليه و آله مرا بي نياز كرد . برده بودم ، خداوند به وسيله محمّد مرا آزاد كرد . 

اين است اصل و نسب من ، در اين بين رسول خدا وارد شد و سلمان گزارش جريان را به عرض آن حضرت رساند . 

رسول اكرم صلي اللّه عليه و آله رو كرد به آن جماعت كه همه از قريش بودند و فرمود : اي گروه قريش ، خون يعني چه ؟ نژاد يعني چه ؟ 

نسب افتخارآميز هر كس دين اوست . مردانگي هر كس ، عبارت است از خلق و خوي و شخصيت او ، اصل و ريشه هر كس عبارت است از عقل و فهم و ادراك ، او چه ريشه و اصل نژادي بالاتر از عقل ؟ 

يعني به جاي افتخار به استخوانهاي پوسيده به دين و اخلاق و عقل و فهم و ادراك خود افتخار كنيد .  

تاكيدات رسول اكرم صلي اللّه عليه و آله درباره بي اساس بودن تعصبات قومي و نژادي ، اثر عميقي در قلوب مسلمانان بالاخص مسلمانان غير عرب گذاشت . به همين دليل هميشه مسلمانان اعم از عرب و غير عرب اسلامن را اغز خود مي دانستند نه بيگانه و و اجنبي ، به همين جهت مظالم و تعصبات نژادي و تعصبات خلفاي اموي نتوانست مسلمانان غير عرب را به اسلام بدبين كند ، همه مي دانستند حساب اسلام از كارهاي خلفا جداست و اعتراض آنها بر دستگاه خلافت هميشه بر اين اساس بود كه چرا مبه هوانين اسلامي عمل نمي شود.

?خدمات متقابل اسلام و ایران،ص75

داستانك 

آیت الله مرعشی نجفی، احترام خاصی برای والدین قائل بودند؛ خودشان می‌فرمودند: “وقتی مادرم مرا می‌فرستاد تا پدرم را برای خوردن غذا صدا کنم، بعضی وقت‌ها می‌دیدم پدر به خاطر خستگی، در حال مطالعه خوابش برده است. دلم نمی‌آمد ایشان را بیدار کنم، همان‌طور که پایش دراز بود، صورت خودم را به کف پای پدرم می‌مالیدم تا ایشان بیدار می‌شد. 

در این حال که بیدار می‌شد، برایم دعا می‌کرد و عاقبت‌بخیری می‌خواست، من خیلی از توفیقاتم را از دعای پدر و مادر دارم.  " 

برگرفته از خاطرات فرزند مرحوم

​????

???

??

?

?داستانك?

صداى ساز و آواز بلند بود. هركس كه از نزديك آن خانه مى‏گذشت، مى‏توانست حدس بزند كه در درون خانه چه خبرهاست؟ بساط عشرت و ميگسارى پهن بود و جام «مى» بود كه پياپى نوشيده مى‏شد. كنيزك خدمتكار درون خانه را جاروب زده و خاكروبه‏ها را در دست گرفته از خانه بيرون آمده بود تا آنها را در كنارى بريزد. در همين لحظه مردى كه آثار عبادت زياد از چهره‏اش نمايان بود و پيشانى‏اش از سجده‏هاى طولانى حكايت مى‏كرد از آنجا مى‏گذشت، از آن كنيزك پرسيد: 

 «صاحب اين خانه بنده است يا آزاد؟». 

- آزاد. 

- معلوم است كه آزاد است. اگر بنده مى‏بود پرواى صاحب و مالك و خداوندگار خويش را مى‏داشت و اين بساط را پهن نمى‏كرد. 

ردوبدل شدن اين سخنان بين كنيزك و آن مرد موجب شد كه كنيزك مكث زيادترى در بيرون خانه بكند. هنگامى كه به خانه برگشت اربابش پرسيد: «چرا اين قدر ديگر آمدى؟». 

كنيزك ماجرا را تعريف كرد و گفت: «مردى با چنين وضع و هيئت مى‏گذشت و چنان پرسشى كرد و من چنين پاسخى دادم.» 

شنيدن اين ماجرا او را چند لحظه در انديشه فرو برد. مخصوصا آن جمله (اگر بنده مى‏بود از صاحب اختيار خود پروا مى‏كرد) مثل تير بر قلبش نشست. بى اختيار از جا جست و به خود مهلت كفش پوشيدن نداد. با پاى برهنه به دنبال گوينده سخن رفت. دويد تا خود را به صاحب سخن كه جز امام هفتم حضرت موسى بن جعفر عليه السلام نبود رساند. به دست آن حضرت به شرف توبه نائل شد، و ديگر به افتخار آن روز كه با پاى برهنه به شرف توبه نائل آمده بود كفش به پا نكرد. او كه تا آن روز به «بشربن حارث بن عبد الرحمن مروزى» معروف بود، از آن به بعد لقب «الحافى» يعنى «پابرهنه» يافت و به «بشر حافى» معروف و مشهور گشت. تا زنده بود به پيمان خويش وفادار ماند، ديگر گرد گناه نگشت. تا آن روز در سلك اشراف زادگان و عياشان بود، از آن به بعد در سلك مردان پرهيزكار و خداپرست درآمد 

?مجموعه‏ آثاراستادشهيدمطهرى (داستان راستان)جلد ‏18 صفحه 286 

​

?

علی بن ابی حمزه می‌گوید: 

روزی به همراه امام موسی کاظم علیه السلام از مدینه به سمت صحرا خارج شدیم. در راه به مردی از مغرب برخوردیم که در کنار الاغ مرده ای می‌گریست. 

امام به او فرمود:« چه شده؟ » 

گفت:« با دوستانم عازم حج بودیم که ناگهان الاغ من مُرد و آنان رفتند و من نومید و تنها ماندم.» 

امام فرمود:« شاید نمرده باشد. » 

گفت:« دلت به حال من نمی سوزد که مرا دست انداخته ای!» 

امام فرمود:« من دعای خوبی می‌دانم. » 

مرد گفت:« غم و غصه من کم نیست که تو هم مرا مسخره کنی؟!» 

امام نزدیک مرکب مرد رفت و کلامی زیر لب زمزمه کرد که من نفهمیدم چه بود. سپس با چوبی که آنجا افتاده بود ضربه ای به الاغ زد و او را هی نمود. 

ناگهان الاغ صحیح و سالم سر پا ایستاد. 

امام فرمود:« آیا مسخره کردنی در کار بود؟! اکنون برو به همسفرهایت برس. »

?بحار الانوار، ج 48، ص 7، ح 95، از خرائج

​چوپاني ماري را از ميان بوته هاي آتش گرفته نجات داد و در خورجين گذاشته و به راه افتاد. 

چند قدمي که گذشت مار از خورجين بيرون آمده و گفت: 

به گردنت بزنم يا به لبت؟

چوپان گفت: 

آيا سزاي خوبي اين است؟

مار گفت: 

سزاي خوبي بدي است. 

قرار شد تا از کسي سوال بکنند…

به روباهي رسيدند و از او پرسيدند.

روباه گفت:

من تا صورت واقعه را نبينم نميتوانم حکم کنم. پس برگشته و مار را درون بوته هاي آتش انداختند، 

مار به استمداد برآمد و روباه گفت:
بمان تا رسم خوبي از جهان برافکنده نشود…

​
ابوبصیر از امام موسی بن جعفر علیه السلام پرسید:«امام با چه نشانه‌هایی شناخته می‌شود؟» 

فرمود:«امام راستین صفاتی دارد که اولین و مهم‌ترین آن این است که امام قبلی معرفی‌اش کرده باشد. همان گونه که رسول خدا علی بن ابیطالب علیه السلام را معرفی کرد، هر امامی نیز باید امام پس از خود را معرفی نماید. نشانه‌ی دیگر آن است که هر چه از او می‌پرسند، جواب بدهد و از هیچ چیز بی‌خبر نباشد. نشانه‌ی دیگر اینکه هرگز در دفاع از حق سکوت نکند، از حوادث آینده خبر بدهد و به همه‌ی زبان‌ها سخن بگوید.» 

سپس فرمود:«هم اکنون نشانه‌ای به تو می‌نمایم که قلبت مطمئن شود.» 

در همین حال مردی خراسانی وارد شد و شروع کرد به عربی سخن گفتن، اما امام پاسخش را به فارسی داد. مرد خراسانی گفت:« من خیال می‌کردم فارسی متوجه نمی‌شوید.» 

امام فرمود:«سبحان الله! اگر نتوانم جوابت را به زبان خودت بدهم، پس چه فضیلتی بر تو دارم؟» 

سپس فرمود:«امام کسی است که سخن هیچ فردی بر او پوشیده نیست. او کلام هر شخص و هر موجود زنده ای را می فهمد. امام با این نشانه‌ها شناخته می‌شود و اگر اینها را نداشته باشد، امام نیست.» 
?بحار الانوار، ج 48، ص 47 از قرب الاسناد

? آیت الله میلانی نقل می کنند: روزی جوانی را دیدم که در کمال ادب سمت حرم اباعبدالله آمد و سلام داد و من نیز جواب سلام امام حسین به آن جوان را شنیدم.
? از جوان پرسیدم چه کرده ای که به این مقام رسیدی درحالیکه من پانزده سال است امام جماعت کربلا هستم و جواب سلامم را نمی شنوم؟ 
? پاسخ داد پدر و مادر پیر و از کارافتاده ای داشتم که دیگر توانایی پیاده زیارت آمدن را نداشتند؛ قرار بر این شد هر شب جمعه یکی از والدینم را روی پشتم سوار کنم و به زیارت ببرم.
? یک شب جمعه که بسیار خسته بودم و نوبت پدرم بود، خستگی و گرسنگی و تشنگی ام را به رویشان نیاوردم و پدرم را سوار بر پشتم به زیارت امام حسین علیه السلام آوردم و برگرداندم.
? وقتی خسته به خانه رسیدم دیدم مادرم بسیار گریه می کند؛ پرسیدم مادرم چرا گریه می کنی؟ 

پاسخ داد پسرم می دانم که امشب نوبت من نبود و تو هم بسیار خسته ای. 

اما می ترسم که تا هفته ی بعد زنده نباشم تا به زیارت اباعبدالله بروم. آیا می شود امشب مراهم به زیارت ببری؟ 
? هرطور بود مادرم رو بر پشتم سوار کردم و به زیارت رفتیم. تمام مدت مادرم گریه می کرد و دعایم می نمود.
✨ وقتی به حرم رسیدیم دعا کرد ان شاء الله هربار به امام حسین علیه السلام سلام بدهی، خود حضرت، سلامت را پاسخ بدهند.✨
? و این شد که من هربار به زیارت اباعبدالله علیه السلام مشرف می شوم و سلام می دهم، از داخل مضجع شریف صدای جواب سلام حضرت را می‌شنوم.
همه‌ی این‌ها از یک دعای مادر است…

?داستانی زیبا و قابل تأمل!

✳️اومد پیشم حالش خیلی عجیب بود فهمیدم با بقیه فرق میکنه.

 گفت:حاج آقا یه سوال دارم که خیلی جوابش برام مهمه.
?گفتم :چشم اگه جوابشو بدونم خوشحال میشم بتونم کمکتون کنم.

 گفت: من رفتنی ام! 

گفتم: یعنی چی؟

 گفت: دارم میمیرم 

گفتم: دکتر دیگه ای رفتی، خارج از کشور؟ 

گفت: نه همه اتفاق نظر دارن، گفتن خارج هم کاری نمیشه کرد. 

گفتم: خدا کریمه، انشاءالله که بهت سلامتی میده
? با تعجب نگاه کرد و گفت: اگه من بمیرم یعنی خدا کریم نیست؟ 

فهمیدم آدم فهمیده ایه و نمیشه گل مالید سرش.
 ?گفتم: راست میگی، حالا سوالت چیه؟

 گفت: من از وقتی فهمیدم دارم میمیرم خیلی ناراحت شدم از خونه بیرون نمیومدم کارم شده بود تو اتاق موندن و غصه خوردن.
?تا اینکه یه روز به خودم گفتم تا کی منتظر مرگ باشم؟

 خلاصه یه روز صبح از خونه زدم بیرون مثل همه شروع به کار کردم اما با مردم فرق داشتم، 

⚫️چون من قرار بود برم،خیلی مهربون شدم، دیگه رفتارای غلط مردم خیلی اذیتم نمی‌کرد.

 با خودم میگفتم بذار دلشون خوش باشه که سر من کلاه گذاشتن آخه من رفتنی ام و اونا انگار موندنی.
✳️ سرتونو درد نیارم من کار میکردم اما حرص نداشتم بین مردم بودم اما بهشون ظلم نمیکردم و دوستشون داشتم الغرض اینکه این ماجرا منو آدم خوبی کرد وعادت کردم به مهربونی با مردم.
❓حالا سوالم اینه که حالا که من به خاطر مرگ خوب شدم، آیا خدا این خوب شدن منو قبول میکنه؟
? گفتم: بله، اونجور که میدونم و به نظرم میرسه آدما تا دم رفتن خوب شدنشون واسه خدا عزیزه.
♻️ آرام آرام خداحافظی کرد و تشکر، وقتی داشت میرفت گفتم: راستی نگفتی چقدر وقت داری؟

? گفت: معلوم نیست بین یک روز تا چند هزار روز!!!
?سریع یه چرتکه انداختم دیدم منم تقریبا همین قدرا وقت دارم!!
? با تعجب گفتم: مگه بیماریت چیه؟گفت: بیمار نیستم! 

گفتم: پس چی داشتی می گفتی؟

 گفت: فهمیدم مردنیم، رفتم دکتر گفتم: میتونید کاری کنید که نمیرم.

 گفتن:نه 

گفتم: خارج چی؟ و باز گفتند نه! خلاصه حاجی ما که رفتنی هستیم وقتش فرقی داره مگه…؟
?باز خندید و رفت و دل ما رو با خودش برد…

? توکل
? آقایی می‌گفت مرحوم آخوند ملأ فتحعلی هر شب در سامرا یکی دو نفر را به شام دعوت می‌کرد. یک وقت بعد از نماز مغرب و عشا به من گفت: شما هم بیایید. با ایشان به منزل رفتیم. آن مرحوم از خانواده سؤال کردند: نان گرفته‌اید؟ گفتند: خیر.
? در سامرا هم قریب صد سال بود که نانوایی وجود نداشت، بلکه زن‌های عرب در خانه‌هایشان نان می‌پختند و صبح و عصر می‌فروختند و شب در شهر نان نبود.
? در هر حال، فرمود: بفرمایید بالا، خدا می‌داند که من میهمان دارم. پس از اینکه مقداری نشستیم، دامادش آمد و پرسید: آیا نان تهیه شده است؟ آخوند گفت: نه ‌خیر، ولی بیرون خانه بروید و دو سه قدم این طرف درِ خانه و دو سه قدم به طرف دیگر بروید. 
? داماد ایشان از خانه بیرون رفت و برگشت. ناگهان دیدم دامانش پر از نان است. آن شب شام خوردیم و از هیبت آخوند رحمه‌الله نتوانستم از دامادش در این‌باره سؤال کنم؛ لذا صبح نزد داماد ایشان رفتم و گفتم: چه سرّ و رمزی میان شما و آخوند بود، بگو بدانم از کجا و از چه کسی نان گرفتی؟ 
? گفت: ما به فرمایش آخوند متعبدیم، به همان صورت که فرمود عمل کردم و دو سه قدم این طرف رفتم و دو سه قدم به طرف دیگر، و ناگهان شخصی به من گفت: دامانت را بگیر، گرفتم، و او پر از نان کرد!
✨آیا کسی با اینکه می‌داند در خانه نان ندارد، می‌تواند بگوید: بفرمایید داخل، خدا می‌داند که میهمان دارم، و به این صورت نان تهیه کند؟!✨
? در محضر بهجت، ج ۲، ص ۳۹۰

​????

???

??

?

علی بن ابی حمزه می‌گوید: 

روزی سی نفر از غلامان حبشی را خدمت امام کاظم علیه السلام بردند. یکی از آنان به نمایندگی از دیگران سخن گفت. 

امام با زبان خودشان با آنان صحبت فرمود. 

آنها وقتی از محضر امام خارج شدند، با هم می‌گفتند:«چقدر خوب که او زبان ما را بهتر از خودمان حرف می‌زند.» 

من به امام عرض کردم:«یابن رسول الله! با آنها زبان خودشان سخن گفتی؟» 

فرمود:«آری. و یکی از آنان صادق بود و از همه آنان عالمتر و بزرگ زاده. وی را ناظر ایشان قرار دادم و گفتم آنان را به خیر و نیکی دعوت کند و به هر کدام ماهانه 30 درهم مزد بدهد.» 

سپس فرمود:«از اینکه من به زبان حبشی حرف زدم تعجب کرده‌ای؟» 

گفتم:«آری، قسم به خدا، همین طور است.» 

فرمود:«تعجب مکن! آنچه ندیده ای از آنچه دیده ای بسیار عجیب‌تر است، آنچه دیدی مثل قطره آبی است که پرنده‌ای با منقار خود از دریا برگیرد. امام مثل دریای بیکران است که تمام‌شدنی نیست و شگفتیهایش از عجایب دریا بیشتر است.» 
 

?بحار الانوار، ج 48، ص 70، ح 93 از خرائج

​

?

?مسلمان و كتابي?

در آن ايام، شهر كوفه مركز ثقل حكومت اسلامي بود. در تمام قلمرو كشور وسيع اسلامي آن روز، به استثناي قسمت شامات، چشمها به آن شهر دوخته بود كه چه فرماني صادر مي كند و چه تصميمي مي گيرد.

در خارج اين شهر دو نفر، يكي مسلمان و ديگري كتابي (يهودي يا مسيحي يا زردشتي) روزي در راه به هم برخورد كردند. مقصد يكديگر را پرسيدند، معلوم شد كه مسلمان به كوفه مي رود و آن مرد كتابي در همان نزديكي، جاي ديگري را در نظر دارد كه برود. توافق كردند كه چون در مقداري از مسافت راهشان يكي است با هم باشند و با يكديگر مصاحبت كنند.

راه مشترك، با صميميت، در ضمن صحبتها و مذاكرات مختلف طي شد. به سر دو راهي رسيدند، مرد كتابي با كمال تعجب مشاهده كرد كه رفيق مسلمانش از آن طرف كه راه كوفه بود نرفت و از اين طرف كه او مي رفت آمد.

پرسيد: مگر تو نگفتي من مي خواهم به كوفه بروم؟

چرا.

پس چرا از اين طرف مي آيي؟ راه كوفه كه آن يكي است.

مي دانم، مي خواهم مقداري تو را مشايعت كنم. پيغمبر ما فرمود: (هرگاه دو نفر در يك راه با يكديگر مصاحبت كنند، حقي بر يكديگر پيدا مي كنند)، اكنون تو حقي بر من پيدا كردي. من به خاطر اين حق كه به گردن من داري مي خواهم چند قدمي تو را مشايعت كنم. و البته بعد به راه خودم خواهم رفت.

اوه! پيغمبر شما كه اين چنين نفوذ و قدرتي در ميان مردم پيدا كرد و به اين سرعت دينش در جهان رايج شد، حتما به واسطه همين اخلاق كريمه اش بوده.

تعجب و تحسين مرد كتابي در اين هنگام به منتها درجه رسيد كه برايش معلوم شد، اين رفيق مسلمانش، خليفه وقت (علي بن ابي طالب عليه السلام -) بوده. طولي نكشيد كه همين مرد، مسلمان شد و در شمار افراد مؤمن و فداكار اصحاب علي عليه السلام قرار گرفت.

?اصول کافی،ج2،ص607

​???

??

?
?قافله اي كه به حج مي رفت?

قافله اي از مسلمانان كه آهنگ مكه داشت، همين كه به مدينه رسيد چند روزي توقف و استراحت كرد و بعد از مدينه به مقصد مكه به راه افتاد. در بين راه مكه و مدينه، در يكي از منازل، اهل قافله با مردي مصادف شدند كه با آنها آشنا بود. آن مرد در ضمن صحبت با آنها، متوجه شخصي در ميان آنها شد كه سيماي صالحين داشت و با چابكي و نشاط مشغول خدمت و رسيدگي به كارها و حوايج اهل قافله بود، در لحظه اول او را شناخت. با كمال تعجب از اهل قافله پرسيد: اين شخصي را كه مشغول خدمت و انجام كارهاي شماست مي شناسيد؟

- نه، او را نمي شناسيم، اين مرد در مدينه به قافله ما ملحق شد، مردي صالح و متقي و پرهيزگار است. ما از او تقاضا نكرده ايم كه براي ما كاري انجام دهد، ولي او خودش مايل است كه در كارهاي ديگران شركت كند و به آنها كمك بدهد.

معلوم است كه نمي شناسيد، اگر مي شناختيد اين طور گستاخ نبوديد، هرگز حاضر نمي شديد مانند يك خادم به كارهاي شما رسيدگي كند.

مگر اين شخص كيست؟

اين، (علي بن الحسين زين العابدين) است.

جمعيت آشفته بپا خاستند و خواستند براي معذرت، دست و پاي امام را ببوسند. آنگاه به عنوان گِله گفتند: اين چه كاري بود كه شما با ما كرديد؟! ممكن بود خداي ناخواسته ما جسارتي نسبت به شما بكنيم و مرتكب گناهي بزرگ بشويم.

امام: (من عمدا شما را كه مرا نمي شناختيد براي همسفري انتخاب كردم؛ زيرا گاهي با كساني كه مرا مي شناسند مسافرت مي كنم، آنها به خاطر رسول خدا زياد به من عطوفت و مهرباني مي كنند، نمي گذارند كه من عهده دار كار و خدمتي بشوم، از اينرو مايلم همسفراني انتخاب كنم كه مرا نمي شناسند و از معرفي خودم هم خودداري مي كنم تا بتوانم به سعادت خدمت رفقا نايل شوم).

?بحارالانوار، ج11،ص21

​???

?

?همسفر حج?

مردي از سفر حج برگشته، سرگذشت مسافرت خودش و همراهانش را براي امام صادق تعريف مي كرد، مخصوصا يكي از همسفران خويش را بسيار مي ستود كه چه مرد بزرگواري بود، ما به معيت همچو مرد شريفي مفتخر بوديم، يكسره مشغول طاعت و عبادت بود، همين كه در منزلي فرود مي آمديم او فورا به گوشه اي مي رفت و سجاده خويش را پهن مي كرد و به طاعت و عبادت خويش مشغول مي شد.

امام: (پس چه كسي كارهاي او را انجام مي داد؟ و كه حيوان او را تيمار مي كرد؟).

البته افتخار اين كارها با ما بود. او فقط به كارهاي مقدس خويش مشغول بود و كاري به اين كارها نداشت.

(بنابراين همه شما از او برتر بوده ايد).

​#تلنگر
✍?چهارشنبه بود که استاد ﺳﺮ ﮐﻼﺱ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﮔﻔﺖ :

ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻣﯿﮕﯿﺮﻡ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺷﻔﺎﻫﯽ!
ﻫﻤﺎﻥ لحظه ﮔﻔﺖ :

ﺍﺻﻼ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻣﯿﮕﯿﺮﻡ ﻭ ﺍﻭﻥ ﻫﻢ ﮐﺘﺒﯽ!  ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩﻧﺪ اما استاد ﮔﻔﺖ :

همین ﮐﻪ ﻫﺴﺖ!!

ﻫﺮ ﮐﺲ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﺩ ﺑﯿﺎﺩ ﺟﻠﻮ ﺩﺭ ﮐﻼﺱ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ!

ﺍﺯ 50 ﻧﻔﺮ فقط 3 ﻧﻔﺮ ﺭﻓﺘﻦ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭ ﻭ استاد ﺍﺯ ﺑﻘﯿﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ!

ﺑﻌﺪ از امتحان رو ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:

ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﻤﺎ 10 ﻧﻤﺮﻩ ﮐﻢ ﻣﯿﮑﻨﻢ!

ﻫﻤﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩﻧﺪ…

استاد ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ: ﻧﻤﺮﻩ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺍﯾﻦ 3 ﻧﻔﺮ ﻫﻢ 20 ﺭﺩ ﻣﯿﮑﻨﻢ!

ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﺪﺕ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩﻧﺪ که چرا …

استاد ﮔﻔﺖ: 

ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭ ﻇﻠﻢ ﺭﻓﺘﯿﺪ …

“ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭﺱ ﻇﻠﻢ ﺳﺘﯿﺰﯼ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ “
یاد بگیرید هیچ وقت زیر بار حرف زور نروید.
?آن استاد کسی جز #دکتر_حسابی نبود…!

​☘روزی حاکمی به وزیرش گفت:

امروز بگو بهترین قسمت گوسفند را برایم کباب کنند و بیاورند.
وزیر دستور داد خوراک زبان آوردند.

چند روز بعد حاکم به وزیر گفت:

امروز میخواهم بدترین قسمت 

گوسفند را برایم بیاوری 

و وزیر دستور داد باز هم خوراک زبان آوردند.

حاکم با تعجب گفت:

یک روز از تو بهترین خواستم و یک روز بدترین هر دو روز را زبان برایم آوردی چرا؟؟؟

وزیر گفت: 

“قربان بهترین دوست برای انسان زبان اوست و بدترین دشمن نیز باز هم زبان اوست”  
قدر 4 چیز را پیش از از دست دادن بدان : 

۱ـ ثروت را قبل از فقر 

۲ـ سلامتی را قبل از بیماری 

۳ـ جوانی را قبل از پیری

۴ـ زندگی را قبل از مرگ

?

رود فرات طغيان کرد و به اندازه اى زیاد شد که اهل کوفه از غرق شدنشان ترسیدند ، پس مردم از اين بلا به امیرالمومنین علی علیه السلام پناهنده شدند.

حضرت بر أَستر [ قاطر ] رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم سوار شده و مردم در رکاب او مى آمدند، چون به کنار رود فرات رسيد از مرکب پايين آمد، وضو گرفت در گوشه اى که مردم او را مى ديدند مشغول نماز شد و دعاهايى که بيشتر مردم مى شنيدند قرائت فرمود، سپس به طرف فرات رفت چوبى که در دست داشت بر آب زده و فرمود: 

« به خواست خدا کم شو! »
 آب آن قدر فرو رفت که ماهيان کف دريا ديده شدند، بسيارى از آنها به حضرت ٬ به عنوان اميرالمؤمنين سلام کردند [ یعنی مثلا گفتند السلام علیک یا أمیرالمومنین ]

 و عده اى از آنها از قبيل جِرِّىّ ، مارماهى ، زِمّار سخنى نگفتند ؛
مردم متعجب شدند که چرا بعضى از ماهی ها سخن گفتند و برخى ساکت ماندند، 
امیرالمومنین علیه السلام فرمودند : خداى متعال ماهيان حلال گوشت را به سلام بر من به نطق در آورد و ماهيان حرام گوشت را از گفتگوى با من ممانعت فرمود.

مرحوم شیخ مفید بعد از نقل این جریان در کتاب إرشاد ٬ میفرمایند :
« و اين خبر مشهورى است و در شهرت مانند شهرت خبر گفتگوى گرگ با پيغمبر و تسبيح سنگ ريزه در کف دست آن حضرت و ناله درخت به آن جناب و سير کردن عده بسيارى را با غذاى اندک مى باشد.

? و کسى که بخواهد به چنين معجزه اى اعتراض کرده و طعنه بزند مساوى با آن است که معجزات پيغمبر را قبول ننموده و اعتراض نماید.
? منبع : الارشاد / شیخ مفید ج ۱ ص ۳۴۷_۳۴۸ __ إثبات الوصیة ص ۱۲۸

​???

??

?

? حضرت موسي عليه السلام در مقام سنجش اعمال

بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيم

حضرت موسي عليه السلام در حالي كه به بررسي اعمال بندگان الهي مشغول بود، نزد عابدترين مردم رفت. شب كه فرا رسيد، عابد درخت اناري را كه در كنارش بود تكان داد و دو عدد انار افتاد. رو به موسي كرد و گفت:

اي بنده خدا تو كيستي؟ تو بايد بنده صالح خدا باشي؟ زيرا كه من مدتها در اينجا مشغول عبادت هستم و در اين درخت تاكنون بيشتر از يك عدد انار نديده ام و اگر تو بنده صالح نبودي، اين انار دومي موجود نمي شد!

موسي عليه السلام گفت:

من مردي هستم كه در سرزمين موسي بن عمران زندگي مي كنم. چون صبح شد حضرت موسي عليه السلام پرسيد:

آيا كسي را مي شناسي كه عبادت او از تو بيشتر باشد؟

عابد جواب داد: آري! فلان شخص.

نام و نشان او را گفت. موسي عليه السلام به نزد وي رفت و ديد عبادت او خيلي زياد است. شب كه شد براي آن مرد دو گرده نان و ظرف آبي آوردند. عابد به موسي عليه السلام گفت:

بنده خدا تو كيستي؟ تو بنده صالح هستي! چون مدتهاست من در اينجا مشغول عبادت هستم و هر روز يك عدد نان برايم مي آمد و اگر تو بنده صالحي نبودي اين نان دومي نمي آمد و اين، به خاطر شماست. معلوم مي شود تو بنده صالح خدايي.

حضرت موسي عليه السلام باز فرمود:

من مردي هستم در سرزمين موسي بن عمران زندگي مي كنم!

سپس از او پرسيد:

آيا عابدتر از خود، كسي را سراغ داري؟

گفت:

آري! فلان آهنگر يا (دهقان) در فلان شهر است كه عبادت او از من بيشتر است.

حضرت موسي با همان نشان پيش آن مرد رفت، ديد وي عبادت معمولي دارد، ولي مرتب در ذكر خداست.

وقت نماز كه فرا رسيد، برخاست نمازش را خواند و چون شب شد، ديد در آمدش دو برابر شده، روي به حضرت موسي نمود و گفت:

تو بنده صالحي هستي! زيرا من مدتها در اينجا هستم و درآمدم هميشه به يك اندازه معين بوده و امشب دو برابر است. بگو ببينم تو كيستي؟

حضرت موسي همان پاسخ را گفت: من مردي هستم كه در سرزمين موسي بن عمران زندگي مي كنم.

سپس آن مرد درآمدش را سه قسمت نمود. قسمتي را صدقه داد و قسمتي را به مولا و صاحبش داد و با قسمت سوم غذا خريد و با حضرت موسي عليه السلام با هم خوردند. در اين هنگام موسي عليه السلام خنديد.

مرد پرسيد:

چرا خنديدي؟

موسي عليه السلام پاسخ داد:

مرا راهنمايي كردند عابدترين انسان را ببينم، حقيقتا او را عابدترين انسان يافتم. او نيز ديگري را به من نشان داد، ديدم عبادت او بيشتر از اولي است. دومي نيز شما را معرفي كرد و من فكر كردم عبادت تو بيشتر از آنان است ولي عبادت تو مانند آنان نيست!

مرد: بلي! درست است، من مثل آنان عبادت ندارم، چون من بنده كسي هستم، آزاد نيستم، مگر نديدي من خدا را ذكر مي گفتم. وقت نماز كه رسيد تنها نمازم را خواندم، اگر بخواهم بيشتر به عبادت مشغول شوم به درآمد مولايم ضرر مي زنم و به كارهاي مردم نيز زيان مي رسد.

سپس از موسي پرسيد:

مي خواهي به وطن خود بروي؟

موسي عليه السلام پاسخ داد: بلي!

مرد در اين وقت قطعه ابري را كه از بالاي سرش مي گذشت صدا زد، پايين بيا! ابر آمد و پرسيد:

كجا مي روي؟

ابر: به سرزمين موسي بن عمران.

مرد: اين آقا را هم با احترام به سرزمين موسي بن عمران برسان.

هنگامي كه حضرت موسي به وطن بازگشت عرض كرد:

با خدايا! اين مرد چگونه به آن مقام والا نايل گشته است؟

خداوند فرمود:

(ان عبدي هذا يصبر علي بلائي و يرضي بقضايي و يشكر نعمائي):

اين بنده ام بر بلاي من شكيبا، به مقدراتم راضي و بر نعمتهايم سپاسگزار است.

?بحارالانوار،ج69،ص223

​???

?

بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيم

شخصي يكي از قوانين مذهبي را شكسته و خطا كار شده بود.

خدمت پيغمبر صلي الله عليه و آله رسيد و گفت:

هلاك شدم! هلاك شدم!

پيغمبر صلي الله عليه و آله پرسيد:

چه كار كرده اي؟

مرد گفت:

در ماه رمضان با زنم همبستر شده ام. اكنون چاره چيست؟

حضرت فرمود:

يك نفر غلام بخر و آزاد كن!

مرد گفت: نمي توانم.

پيامبر صلي الله عليه و آله: دو ماه روزه بگير!

مرد: تواناي دو ماه روزه گرفتن ندارم.

پيامبر صلي الله عليه و آله: برو شصت فقير را غذا بده!

مرد: براي خوراك دادن شصت نفر فقير وسيله اي ندارم.

پيامبر صلي الله عليه و آله كمي سكوت كرد. در اين وقت شخص ديگري وارد شد و يك سبد خرما به پيغمبر تقديم كرد.

حضرت فرمود: اين سبد خرما را ببر و در بين مردم فقير تقسيم كن!

مرد عرض كرد:

اي پيامبر خدا! در سراسر اين شهر هيچ كس از من فقيرتر نيست.

حضرت خنديد و گفت:

بسيار خوب، برو اين خرماها را ميان زن و فرزندانت تقسيم كن.

?بحارالانوار،ج94،ص2

​?? #تلنگر
گویند عبید در زمان پیرى با اینکه چهار پسر داشت تنها بود و فرزندانش هزینه زندگى او را تامین نمیکردند، لذا او چاره اى اندیشید و هر یک از پسران را جداگانه فراخوانده و به او میگفت:

من علاقه خاصی به تو دارم و فقط به تو میگویم حاصل یک عمر تلاش من ثروتی است که در خمره ای گذاشته و در جائی دفن کرده ام. پس از مرگم از فلان دوست مکان آن را پرسیده و آن ثروت را براى خود بردار

این وصیت جداگانه باعث شد که پسرها به پدر رسیدگى و محبت کنند و عبید نیز آخر عمرش با آسایش زندگی کرد تا از دنیا رفت.

پسرانش بعد از دفن پدر نشانی دفینه را از دوست وی گرفته آنجا را حفر کردند تا سر و کله خمره پیدا شد??

اما وقتى خمره را باز کردند، داخلش را از سکه های طلا خالی و تنها ورقی یافتند که بیت شعری در آن نوشته بود:

خداى داند و من دانم و تو هم دانى

که یک فُلوس ندارد عبید زاکانى?? 

روزی شيخ ابوالحسن خرقانی نماز مي خواند؛ 

آوازی شنيد: که ای ابوالحسن، خواهی که آنچه از تو می ‌دانم با خلق بگويم تا سنگسارت کنند؟
شيخ گفت: بار خدايا! خواهی آنچه را که از “رحمت” تو می‌دانم و از “بخشایش” تو می‌بينم با خلق بگويم تا ديگر هيچ کس سجده‌ات نکند؟
آواز آمد: نه از تو؛ نه از من!
#تذكره_الاولياء 

#عطار_نيشابوری

روزی بهلول در قبرستان بغداد کله های مرده ها را تکان می داد ، گاهی پر از خاک می کرد و سپس خالی می نمود 

شخصی از او پرسید : 

بهلول! با این ‘ سر های مردگان ‘ چه می کنی ؟ 

گفت : می خواهم ثروتمندان را از فقیران و حاکمین را از زیر دستان جدا کنم ، لکن می بینم همه یکسان هستند?? 
?بابا طاهر عریان می گوید:
?به گورستان گذر کردم صباحی 

شنیدم ناله و افغان و آهی 

شنیدم کله ای با خاک می گفت 

که این دنیا ، نمی ارزد به کاهی

?به قبرستان گذر کردم کم و بیش 

بدیدم قبر دولتمند و درویش 

نه درویش بی کفن در خاک خفته 

نه دولتمند، برد از یک کفن بیش ??

​#تلنگر
??درویشی تنگدست به در خانه توانگری رفت و گفت:

شنیده ام مالی در راه خدا نذر کرده ای که به درویشان دهی، من نیز درویشم??

? خواجه گفت: من نذر کوران کرده ام تو کور نیستی.

پس درویش تاملی کرد وگفت: ای خواجه کور حقیقی منم که درگاه خدای کریم را گذاشته به در خانه چون تو گدائی آمده ام

? این را بگفت و روانه شد??

​نقل است جوانی نزد شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی آمد و گفت:

سه قفل در زندگی‌ام وجود دارد و سه کلید ازشما می‌خواهم!

قفل اول این است که دوست دارم یک ازدواج سالم داشته باشم،

قفل دوم اینکه دوست دارم کارم برکت داشته باشد

وقفل سوم اینکه دوست دارم عاقبت بخیر شوم. 

شیخ نخودکی فرمود: برای قفل اول، نمازت را اول وقت بخوان. برای قفل دوم نمازت را اول وقت بخوان. و برای قفل سوم هم نمازت را اول وقت بخوان!

جوان عرض کرد: سه قفل با یک کلید؟!
?شیخ نخودکی فرمود: نماز اول وقت «شاه کلید» است.

?منبع:نشان از بی نشانها

​ازعزرائیل پرسیدند：

تابحال گریه نکردی زمانیکه جان بنی آدمی را میگرفتی؟

عزرائیل جواب داد:

یک بارخندیدم،

یک بارگریه کردم

 ویک بارترسیدم.

."خنده ام” زمانی بودکه به من فرمان داده شد جان مردی رابگیرم،اورادرکنارکفاشی یافتم که به کفاش میگفت:کفشم را طوری بدوز که یک سال دوام بیاورد! به حالش خندیدم وجانش راگرفتم..

“گریه ام"زمانی بود که به من دستور داده شدجان زنی رابگیرم،او را دربیابانی گرم وبی درخت وآب یافتم که درحال زایمان بود..منتظرماندم تا نوزادش به دنیا آمد سپس جانش را گرفتم..دلم به حال آن نوزاد بی سرپناه درآن بیابان گرم سوخت وگریه کردم.."ترسم"زمانی بودکه خداوندبه من امرکردجان فقیهی را بگیرم نوری ازاتاقش می آمد هرچه نزدیکتر میشدم نور بیشترمی شد وزمانی که جانش را می گرفتم ازدرخشش چهره اش وحشت زده شدم..دراین هنگام خدا وندفرمود:

میدانی آن عالم نورانی کیست؟..

او همان نوزادی ست که جان مادرش راگرفتی. 

من مسئولیت حمایتش را عهده دار بودم هرگز گمان مکن که باوجودمن،موجودی درجهان بی سرپناه خواهد بود..

​???

??

?
✅مردي كه باغهاي بهشت را به دنيا فروخت

مرد مسلماني بود كه شاخه يكي از درختان خرماي او به حياط خانه مرد فقير و عيال مندي رفته بود، صاحب درخت گاهي بدون اجازه وارد حياط خانه مي شد و براي چيدن خرماها بالاي درخت مي رفت، گاهي تعدادي خرما به حياط مرد فقير مي افتاد و كودكانش خرماها را بر مي داشتند، مرد از درخت پايين مي آمد و خرماها را از دست آنها مي گرفت و اگر خرما را در دهان يكي از بچه ها مي ديد انگشتش را در داخل دهان مي كرد و خرما را بيرون مي آورد.

مرد فقير خدمت پيامبر رسيد و از صاحب درخت شكايت كرد. پيامبر (صلي الله عليه و آله) فرمود: برو تا به شكايتت رسيدگي كنم.

سپس پيامبر صاحب درخت را ديد و به او فرمود: اين درختي كه شاخه هايش به خانه فلان كس آمده است به من مي دهي تا در مقابل آن، درخت خرمايي در بهشت از آن تو باشد؟

مرد گفت: نمي دهم! من خيلي درختان خرما دارم و خرماي هيچ كدام به خوبي اين درخت نيست.

حضرت فرمود: اگر بدهي من در مقابلش باغي در بهشت به تو مي دهم. مرد گفت: نمي دهم!

ابو دحداح يكي از صحابه پيامبر بود، سخن رسول خدا را شنيد. و عرض كرد: يا رسول الله اگر من اين درخت را از او بخرم و به شما واگذار كنم آيا شما آنچه را كه به آن مرد مي دادي به من مرحمت مي كني؟ فرمود: آري. ابو دحداح رفت با صاحب درخت صحبت كرد مرد گفت: محمد (صلي الله عليه و آله) مي خواست مقابل اين درخت درختهايي در بهشت به من بدهد من نپذيرفتم چون خرماي اين درخت بسيار لذيذ است. ابو دحداح گفت: آيا حاضري بفروشي يا نه؟ گفت نه، مگر اينكه چهل درخت به من بدهي. ابو دحداح گفت: چه بهاي سنگيني براي درخت كج شده مطالبه مي كني. ابو دحداح پس از سكوت كوتاه گفت خيلي خوب چهل درخت به تو مي دهم.

مرد طمع كار گفت: اگر راست مي گويي چند نفر بعنوان شاهد بياور! ابو دحداح عده اي را براي انجام معامله شاهد گرفت آنگاه به محضر پيامبر آمد و عرض كرد: يا رسول الله درخت خرما را خريدم ملك من شده است، تقديم خدمت مباركتان مي كنم، تقاضا دارم آن را از من بپذير و باغ بهشتي كه به آن مرد مي دادي قبول نكرد اينك به من عنايت فرما.

پيامبر فرمود: اي ابو دحداح! نه يك باغ بلكه تعدادي از باغهاي بهشت در اختيار شماست. پيامبر به سراغ مرد فقير رفت و به او گفت اين درخت از آن تو و فرزندان تو است.به اين ترتيب مرد كوتاه نظر براي زندگي چند روزه دنيا باغ بهشتي را از دست داد و ابو دحداح مالك آن باغ و باغهاي ديگر شد.

?بحارالانوار،ج22،ص99 و ج96،ص117 و ج103،ص127

​?جلسات خصوصی آیت الله قاضی?
مرحوم آیت الله حاج شیخ محمد رضا آل یاسین نقل می کند: 

«روزی به یکی از مجالس خاص که به خواص معمولی از تلامذه آیت الله سید علی‌ قاضی  تعلق داشت راه یافـتم. وقتی از منزل ایشان بیرون آمدم همین را بگویم که عبا را روی سر و صورتم کشیدم و راه افـتادم و مالک اشکهای چشمانم نبودم و بی اختیار گریه می کردم به هر کجا و به هر کس که نگاه می کردم بدم می آمد و در اثر انقطاع موقت که از عوالم دنیوی برایم حاصل شده بود طاقت ماندن در دنیا و زندگی با مردم دنیا از من سلب شده بود؛ صد حیف که بعدها نتوانستم در آن مجالس نورانی حاضر شوم.»

جلسات کلاس خصوصی، آن قدر پر بار بود که وقتی عصر از خدمتشان مرخص می شدیم تا فردا که دوباره برویم منگ بودیم و جلسات تأثیر فوق العاده ای برای ما داشت.»

از مرحوم عارف واصل آیت الله سید هاشم رضوی کشمیری از تلامذه آقای قاضی نقل شده که فرمود:

 «ما وقتی محضر آقای قاضی می رفـتیم چنان انبساط روحی و بشاشت و ابتهاج به ما دست می داد که تمام مشکلات و سختیها و ناملایمات زندگی روزمره را از جان و تن ما می زدود.»

✅ همنشين حضرت داود

بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيم

حضرت داود عليه السلام عرض كرد:

پروردگارا! همنشين ام را در بهشت به من معرفي كن و نشان بده كسي را كه مانند من از زندگي بهشتي بهره مند خواهد شد؟

خداوند فرمود:

همنشين تو در بهشت متّي پدر حضرت يونس است. داود اجازه خواست به ديدار متي برود خداوند هم اجازه داد. داود با فرزندش سليمان به محل زندگي او آمدند. خانه اي را ديدند كه از برگ خرما ساخته شده.

پرسيدند: متي كجاست؟

در پاسخ گفتند: در بازار است.

هر دو به بازار آمدند و از محل متي پرسيدند.

در جواب گفتند:

او در بازار هيزم فروشان است. در بازار هيزم فروشان نيز سراغ او را گرفتند.

عده اي گفتند.

ما هم در انتظار او هستيم.

داود و سليمان به انتظار ديدار او نشستند. ناگاه متي، در حالي كه پشته اي از هيزم بر سر گذاشته بود آمد.

مردم به احترام او برخواستند و پشته را از سر او گرفته، بر زمين نهادند. متي پس از حمد خدا هيزم را در معرض فروش گذاشت و گفت:

چه كسي جنس حلالي را با پول حلال مي خرد؟

يكي از حاضران هيزم را خريد. در اين وقت داود و سليمان به او سلام دادند. متي آنها را به منزل خود دعوت نمود و با پول هيزم مقداري گندم خريد و به منزل آورد و آن را با آسياب آرد كرد و خمير نمود و آتش افروخت، مشغول پختن نان شد.

در آن حال با داود و سليمان به گفتگو پرداخت تا نان پخته شد. مقداري نان در ظرف چوبي گذاشت و بر آن كمي نمك پاشيد و ظرفي پر از آب هم در كنارش نهاد، آورد و به دو زانو نشست و مشغول خوردن شدند.

متي لقمه اي برداشت، خواست در دهان بگذارد، گفت: بسم الله و خواست ببلعد گفت: الحمدلله و اين عمل را در لقمه دوم و سوم و… نيز انجام داد. آنگاه كمي از آب با نام خدا ميل كرد. هنگامي كه خواست آب را بر زمين بگذارد خدا را ستود، سپس چنين گفت:

الهي! چه كسي را مانند من نعمت بخشيدي و درباره اش احسان نمودي؟ چشم بينا و گوش شنوا و تن سالم به من عنايت كردي و نيرو دادي تا توانستم به نزد درختي كه آن را نه، كاشته ام و نه، در حفظ آن كوشش نموده ام، بروم و آن را وسيله روزي من قرار دادي و كسي را فرستادي كه آن را از من خريد و با پول آن گندمي خريدم كه آن نان پخته و با ميل و رغبت آن را خوردم تا در عبادت و اطاعت تو نيرومند باشم، خدايا تو را سپاسگزارم.

پس از آن متي گريست. در اين موقع داود به فرزندش سليمان فرمود:

فرزندم! بلند شو برويم، من هرگز بنده اي را مانند اين شخص نديده بودم كه

به پروردگار سپاسگزارتر و حق شناس تر باشد.

?بحارالانوار،ج14،ص402

علي عليه السلام در زمان خلافت خود كار رسيدگي به شكايات را شخصا به عهده مي گرفت و به كس ديگر واگذار نمي كرد. روزهاي بسيار گرم كه معمولاً مردم، نيمروز در خانه هاي خود استراحت مي كردند او در بيرون دارالاماره در سايه ديوار مي نشست كه اگر احيانا كسي شكايتي داشته باشد بدون واسطه و مانع شكايت خود را تسليم كند. گاهي در كوچه ها و خيابانها راه مي افتاد، تجسس مي كرد و اوضاع عمومي را از نزديك تحت نظر مي گرفت.

يكي از روزهاي بسيار گرم، خسته و عرق كرده به مقر حكومت مراجعت كرد، زني را جلو در ايستاده ديد، همين كه چشم زن به علي افتاد جلو آمد و گفت شكايتي دارم: 

شوهرم به من ظلم كرده، مرا از خانه بيرون نموده، به علاوه مرا تهديد به كتك كرده و اگر به خانه بروم مرا كتك خواهد زد. اكنون به دادخواهي نزد تو آمده ام.

(بنده خدا! الا ن هوا خيلي گرم است. صبر كن عصر هوا قدري بهتر بشود. خودم به خواست خدا با تو خواهم آمد و ترتيبي به كار تو خواهم داد).

اگر توقف من در بيرون خانه طول بكشد، بيم آن است كه خشم او افزون گردد و بيشتر مرا اذيت كند.

علي لحظه اي سر را پايين انداخت، سپس سر را بلند كرد در حالي كه با خود زمزمه مي كرد و مي گفت: (نه به خدا قسم! نبايد رسيدگي به دادخواهي مظلوم را تأخير انداخت، حق مظلوم را حتما بايد از ظالم گرفت و رعب ظالم را بايد از دل مظلوم بيرون كرد تا به كمال شهامت و ترس و بيم در مقابل ظالم بايستد و حق خود را مطالبه كند)(165).

(بگو ببينم خانه شما كجاست؟)

فلان جاست.

(برويم).

علي به اتفاق آن زن به در خانه شان رفت، پشت در ايستاد و به آواز بلند فرياد كرد: (اهل خانه! سَلامٌ عَلَيْكُمْ).

جواني بيرون آمد كه شوهر همين زن بود. جوان علي را نشناخت، ديد پيرمردي كه در حدود شصت سال دارد، به اتفاق زنش آمده است. فهميد كه زنش اين مرد را براي حمايت و شفاعت با خود آورده است، اما حرفي نزد. علي عليه السلام فرمود: (اين بانو كه زن تو است از تو شكايت دارد، مي گويد: تو به او ظلم و او را از خانه بيرون كرده اي. به علاوه تهديد به كتك نموده اي من آمده ام به تو بگويم از خدا بترس و با زن خود نيكي و مهرباني كن).

به تو چه مربوط كه من با زنم خوب رفتار كرده ام يا بد! بلي من او را تهديد به كتك كرده ام، اما حالا كه رفته تو را آورده و تو از جانب او حرف مي زني او را زنده زنده آتش خواهم زد.

علي از گستاخي جوان برآشفت، دست به قبضه شمشير برد و از غلاف بيرون كشيد، آنگاه گفت: (من تو را اندرز مي دهم و امر به معروف و نهي از منكر مي كنم، تو اين طور جواب مرا مي دهي، صريحا مي گويي من اين زن را خواهم سوزاند، خيال كرده اي دنيا اين قدر بي حساب است).

فرياد علي كه بلند شد مردم عابر از گوشه و كنار جمع شدند، هر كس كه مي آمد در مقابل علي تعظيمي مي كرد و مي گفت: (اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا امير المؤمنين!)

جوان مغرور، تازه متوجه شد با چه كسي روبرو است، خود را باخت و به التماس افتاد. يا امير المؤمنين مرا ببخش، به خطاي خود اعتراف مي كنم. از اين ساعت قول مي دهم مطيع و فرمانبردار زنم باشم، هرچه فرمان دهد اطاعت كنم.

علي رو كرد به آن زن و فرمود: (اكنون برو به خانه خود، اما تو هم مواظب باش كه طوري رفتار نكني كه او را به اين چنين اعمالي وادار كني!).

?بحارالانوار،ج9(چاپ تبریزی)،ص598

​

? آزادي گنهكاري كه حسن و حسين ( ع ) را شفيع قرار داد عصر رسول خدا ( ص ) بود ، حسن و حسين ( ع ) كودك بودند شخصي گناهي كرد و از شرم آن گناه ، مدتي مخفي شد و نزد رسول خدا ( ص ) نمي آمد تا اينكه آن شخص ، حسن و حسين ( ع ) را ديد ، آن دو را بر دوش خود سوار كرد و با همان حال به حضور رسول خدا ( ص ) آمد و عرض كرد : ( من گنهكارم ، در پناه خدا ، و اين دو آقازاده به حضور شما آمده ام تا مرا ببخشيد )

رسول خدا ( ص ) وقتي كه آن منظره را ديد ، آنچنان خنديد كه دستش را بر دهانش گذاشت ، سپس به آن مرد گنهكار فرمود : ( برو جانم تو آزاد هستي )

آنگاه به حسن و حسين فرمود : آن شخص در مورد عفو گناه خود ، شما را شفيع قرار داد ، در اين هنگام آيه 64 سوره نساء نازل شد :

. . . ولو انهم اذ ظلموا انفسهم جائوك فاستغفروالله واستغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما :

و اگر گنهكاران كه بر اثر گناه به خود ستم كردند ، به نزد تو ( اي پيامبر ) مي آمدند و از خدا طلب آمرزش مي كردند و پيامبر هم براي آن ها استغفار مي كرد ، خدا را توبه پذير و مهربان مي يافتند.

?مناقب آل ابی طالب،ج3،ص400

?

✅ علي عليه السلام و بيت المال

زاذان نقل مي كند:

من با قنبر غلام امام علي عليه السلام محضر امير المؤمنين وارد شديم قنبر گفت:

يا امير المؤمنين چيزي براي شما ذخيره كرده ام! حضرت فرمود:

- آن چيست؟

عرض كرد: تعدادي ظرف طلا و نقره! چون ديدم تمام اموال غنائم را تقسيم كردي و از آنها براي خود بر نداشتي! من اين ظرف ها را براي شما ذخيره كرده ام.

حضرت علي عليه السلام شمشير خود را كشيد و به قنبر فرمود:

- واي بر تو! دوست داري كه به خانه ام آتش بياوري! خانه ام را بسوزاني! سپس آن ظرف ها را قطعه قطعه كرد و نمايندگان قبايل را طلبيد، و آنها را به آنان داد، تا عادلانه بين مردم تقسيم كنند.

?بحارالانوار،ج41،ص135

?
?جوان قانون شكن

روزي علی عليه السلام در شدت گرما بيرون از منزل بود سعد پسر قيس حضرت را ديد و پرسيد:

- يا امير المؤمنين! در اين گرماي شديد چرا از خانه بيرون آمديد؟ فرمود:

- براي اينكه ستمديده اي را ياري كنم، يا سوخته دلي را پناه دهم. در اين ميان زني در حالت ترس و اضطراب آمد مقابل امام عليه السلام ايستاد و گفت:

- يا امير المؤمنين شوهرم به من ستم مي كند و قسم ياد كرده است مرا بزند. حضرت با شنيدن اين سخن سر فرو افكند و لحظه اي فكر كرد سپس سر برداشت و فرمود:

نه به خدا قسم! بدون تأخير بايد حق مظلوم گرفته شود!

اين سخن را گفت و پرسيد:

- منزلت كجاست؟

زن منزلش را نشان داد.

حضرت همراه زن حركت كرد تا در خانه او رسيد.

علي عليه السلام در جلوي درب خانه ايستاد و با صداي بلند سلام كرد. جواني با پيراهن رنگين از خانه بيرون آمد حضرت به وي فرمود:

از خدا بترس! تو همسرت را ترسانيده اي و او را از منزلت بيرون كرده اي.

جوان در كمال خشم و بي ادبانه گفت:

كار همسر من به شما چه ارتباطي دارد. (والله لاحرقنها بالنار لكلامك.) بخدا سوگند بخاطر اين سخن شما او را آتش خواهم زد!

علي عليه السلام از حرف هاي جوان بي ادب و قانون شكن سخت بر آشفت! شمشير از غلاف كشيد و فرمود:

من تو را امر به معروف و نهي از منكر مي كنم، فرمان الهي را ابلاغ مي كنم، حال تو بمن تمرد كرده از فرمان الهي سر پيچي مي كني؟ توبه كن والا تو را مي كشم.

در اين فاصله كه بين حضرت و آن جوان سخن رد و بدل مي شد، افرادي كه از آنجا عبور مي كردند محضر امام (ع) رسيدند و به عنوان امير المؤمنين سلام مي كردند و از ايشان خواستار عفو جوان بودند.

جوان كه حضرت را تا آن لحظه نشناخته بود از احترام مردم متوجه شد در مقابل رهبر مسلمانان خودسري مي كند، به خود آمد و با كمال شرمندگي سر را به طرف دست علي (ع) فرود آورد و گفت:

يا امير المؤمنين از خطاي من درگذر، از فرمانت اطاعت مي كنم و حداكثر تواضع را درباره همسرم رعايت خواهم نمود. حضرت شمشير را در نيام فرو برد و از تقصيرات جوان گذشت و امر كرد داخل منزل خود شود و به زن نيز توصيه كرد كه با همسرت طوري رفتار كن كه چنين رفتار خشن پيش نيايد.

?بحارالانوار،ج40،ص113

​????

???

??

?

✅آيت الله بافقي ، مجاهد وارسته در خدمت امام زمان ( ع )

 يكي از علماي مبارز و بر جسته عصر مرجعيت آيت الله العظمي حاج شيخ عبدالكريم حائري ( ره ) شخصي به نام آيت الله شيخ محمد تقي با فقي ( ره ) بود ، اين مرد از وارستگان با شهادت بود و جريان رودرروئي او با رضا خان ، معروف است ، حتي رضا خان شخصا او را به جرم اينكه از ورود همسر و دختران بي حجاب خود به حرم حضرت معصومه ( س ) جلوگيري نموده بود ، دستگير كرد ، و عمامه اش را از سرش گرفت ، و در حرم دستور داد آن عالم متقي را ، دمر خوابانيدند و با عصاي ضخيم بر پشت او مي زد ، و او مي گفت : ( اي امام زمان به فريادم برس ) .

سر انجام رضا خان ، آيت الله شيخ محمد تقي بافقي ( ره ) را به شهر ري تبعيد كرد ، و او در همانجا بود تا در سال 1322 شمسي در سن 72 سالگي از دنيا رفت ، قبر شريفش در مسجد بالاسر ، در جوار مرقد حضرت معصومه ( س ) قرار گرفته است .

حضرت امام خميني ( ره ) در همان عصر ، در درس اخلاق خود ، گاهي از آيت الله بافقي ( ره ) ياد مي كرد و مي فرمود : ( هر كس بخواهد در اين عصر ، مومني را ديدار كند و بعد از زيارت حضرت عبدالعظيم ( ع ) ، ( مجاهد بافقي ) را زيارت كند ، خود امام ، شخصا ماهي يكي دو بار به شهر ري براي زيارت آن مجاهد پاكباز مي رفت ، و گاهي اين شعر معروف را به ياد او ، ترنم مي كرد :

چه خوش بود كه بر آيد ز يك كرشمه دو كار

زيارت شه عبرالعظيم و ديدن يار 

اكنون اين واقعه عجيب را در رابطه با مرحوم آيت الله شيخ محمد تقي بافقي ( ره ) در اينجا بخوانيد :

يكي از علماي حوزه علميه قم نقل كرد : مرجع تقليد شيعيان ، حضرت آيت الله العظمي آقاي حاج سيد محمد رضا گلپايگاني ( دام ظله ) نقل فرمود :

در عصر آيت الله آقاي حاج شيخ عبد الكريم حائري ( ره ) چهار صد نفر طلبه در حوزه قم ، جمع شده بودند ، آنها متحدا از مرحوم حاج شيخ محمد تقي بافقي ( ره ) كه مقسم شهريه حضرت آيت الله حاج شيخ عبد الكريم حائري ( ره ) بود عباي زمستاني خواستند ، آقاي بافقي ( ره ) به مرحوم حاج شيخ عبدالكريم ( ره ) ، جريان را مي گويد؛

حاج شيخ عبدالكريم ( ره ) مي فرمايد : ( چهار صد عبا از كجا بياوريم ؟ ! )

آقاي بافقي ( ره ) مي گوند : از حضرت ولي عصر ( ارواحنا فداه ) مي گيريم .

حاج شيخ عبدالكريم ( ره ) مي فرمايد : ( من راهي ندارم كه از آن حضرت بگيرم ) .

آقاي بافقي ( ره ) مي گويد : ( من انشاء الله از آن حضرت مي گيرم . )

شب جمعه آقاي بافقي ( ره ) به مسجد جمكران رفت و خدمت رسيد ، و روز جمعه به مرحوم حاج شيخ عبدالكريم ( ره ) گفت : حضرت صاحب الزمان ( عليه السلام ) وعده فرمودند :

( فردا روز شنبه چهار صد عبا مرحمت بفرمايند ) .

روز شنبه ديدم ، يكي از تجار ، چهار صد عبا آورد و بين طلاب تقسيم کرد.

?ملاقات با امام زمان(عج)، ج1،ص108

​
?برخورد بر مبنای نیّت افراد

حسین بن محمّد اشعری به نقل از پیرمردی به نام عبداللّه زرّین حکایت کند :

در مدّتی که ساکن مدینه منوّره بودم ، هر روز نزدیک ظهر حضرت جوادالا ئمّه علیه السلام را می دیدم که وارد مسجدالنّبی می شد و مقداری در صحن مسجد می نشست ؛ و سپس قبر مطهّر جدّش ، حضرت رسول و نیز قبر شریف مادرش ، فاطمه زهرا علیها السلام را زیارت می نمود و نماز به جای می آورد .

روزی به فکر افتادم که مقداری خاک از جای پای مبارک آن حضرت را جهت تبرّک بردارم .

پس به همین منظور - بدون این که چیزی به کسی اظهار کنم - فردای آن روز در انتظار ورود حضرت نشستم ؛ ولی بر خلاف هر روز ، مشاهده کردم که این بار سواره آمد تا جای پائی بر زمین نباشد و چون خواست از مرکب خویش فرود آید ، بر سنگی که جلوی مسجد بود قدم نهاد .

و چندین روز به همین منوال و کیفیّت گذشت و من به هدف خود نرسیدم ، تا آن که با خود گفتم : هر کجا حضرت ، کفش خود را درآورد ، از زیر کفش وی چند ریگ یا مقداری خاک برمی دارم .

فردای آن روز متوجّه شدم که امام علیه السلام با کفش وارد صحن مسجد شد؛ و مدّتی نیز به همین منوال سپری شد .

این بار با خود گفتم : می روم جلوی آن حمّامی که حضرت داخل آن می شود؛ و آن جا به مقصود خود خواهم رسید .

پس از سؤ ال و جستجو از این که امام جواد علیه السلام به کدام حمام می رود ؟

در جواب گفتند : حمّامی در کنار قبرستان بقیع است ، که مال یکی از فرزندان طلحه می باشد .

لذا آن روزی که بنا بود حضرت به حمّام برود ، من نیز رفتم و کنار صاحب حمّام نشستم و با وی مشغول صحبت شدم ، در حالتی که منتظر قدوم مبارک حضرت جوادالا ئمّه علیه السلام بودم .

صاحب حمّام گفت : چرا این جا نشسته ای ؟

اگر می خواهی حمّام بروی ، بلند شو برو؛ چون اگر فرزند امام رضا علیه السلام بیاید ، دیگر نمی توانی حمّام بروی .

در بین صحبت ها بودیم که ناگاه متوجّه شدیم ، حضرت وارد شد و سه نفر نیز همراه وی بودند .

چون خواست از الاغ و مرکب خویش پیاده شود ، آن سه نفر قطعه حصیری زیر قدوم مبارکش انداختند تا آن حضرت روی زمین قرار نگیرد .

به حمّامی گفتم : چرا چنین کرد و حصیر زیر پایش انداختند ؟ !

صاحب حمّام گفت : به خدا قسم ، تا به حال چنین ندیده بودم و این اوّلین روزی بود که برای حضرت حصیر پهن شد .

در این هنگام ، با خود گفتم : من موجب این همه زحمت برای حضرت شده ام ؛ و از تصمیم خود بازگشتم .

پس چون نزدیک ظهر شد ، دیدم امام علیه السلام همانند روزهای اوّل وارد صحن مسجد شد و پس از اندکی نشستن مرقد مطهّر جدّش ، رسول اکرم و مادرش ، فاطمه زهراء علیها السلام را زیارت نمود؛ و سپس در جایگاه همیشگی نماز خود را به جای آورد و از مسجد خارج گردید.

?اصول کافی، ج1،ص493،ح2

​?

روزى حضرت عیسى (ع) از صحرایى می‌گذشت. 

در راه به عبادتگاهى رسید که عابدى در آنجا زندگى می‌کرد. حضرت با او مشغول سخن گفتن شد. در این هنگام جوانى که به کارهاى زشت و ناروا مشهور بود از آنجا گذشت. وقتى چشمش به حضرت عیسى (ع) و مرد عابد افتاد، پایش سست شد و از رفتن باز ماند و همان جا ایستاد و گفت: «خدایا من از کردار زشت خویش شرمنده‌ام. اکنون اگر پیامبرت مرا ببیند و سرزنش کند، چه کنم؟ خدایا! عذرم را بپذیر و آبرویم را مبر.»
مرد عابد تا آن جوان را دید سر به آسمان بلند کرد و گفت: «خدایا! مرا در قیامت با این جوان گناهکار محشور مکن.»
در این هنگام خداى برترین به پیامبرش وحى فرمود که به این عابد بگو: «ما دعایت را مستجاب کردیم و تو را با این جوان محشور نمی‌کنیم، چرا که او به دلیل توبه و پشیمانى، اهل بهشت است و تو به دلیل غرور و خودبینى، اهل دوزخ.»
منبع: غزالى، محمد، کیمیاى سعادت، ج ۱، ص ۱۰۵

​روزي سوداگري بغدادي از بهلول سوال نمود آقای شیخ ! من چه بخرم تا منافع زياد ببرم؟ بهلول جواب داد آهن و پنبه. آن مرد رفت و مقداري آهن و پنبه خريد و انبار نمود اتفاقا” پس از چند ماهي فروخت و سود فراوان برد. باز روزي به بهلول بر خورد. اين دفعه گفت بهلول ديوانه من چه بخرم تا منافع ببرم؟ بهلول اين دفعه گفت پياز بخر و هندوانه. 

سوداگر اين دفعه رفت و سرمايه خود را تمام پياز خريد و هندوانه انبار نمود و پس از مدت كمي تمام پياز و هندوانه هاي او پوسيد و از بين رفت و ضرر فراوان نمود. فوري به سراغ بهلول رفت و به او گفت در اول كه از تو مشورت نموده، گفتي آهن بخر و پنبه، نفعي برده. ولي دفعه دوم اين چه پيشنهادي بود كردي؟ 

تمام سرمايه من از بين رفت. بهلول در جواب آن مرد گفت روز اول كه مرا صدا زدي گفتي آقاي شيخ بهلول و چون مرا شخص عاقلي خطاب نمودي من هم از روي عقل به تو دستور دادم . ولي دفعه دوم مرا بهلول ديوانه صدا زدي، من هم از روي ديوانگي به تو دستور دادم . مرد از گفته دوم خجل شد و مطلب را درك نمود.

​?????????

?????????

??

?آدم خوش گمان هرگز نمی هراسد
روزی ماءمون - خلیفه عبّاسی - به همراه برخی از اطرافیان خود به قصد شکار عزیمت کرد .

پیش از آن که آنان از شهر خارج شوند ، در مسیر راه به چند کودک برخورد کردند که مشغول بازی بودند .

همین که بچّه ها چشمشان به خلیفه عبّاسی و همراهانش افتاد ، همگی فرار کردند و کسی باقی نماند مگر یک نفر از آن ها که آرام در کناری ایستاد .

چون ماءمون چنین دید ، بسیار تعجّب کرد از این که تمامی بچّه ها هراسان فرار کردند و فقط یک نفرشان آرام ایستاده است و هیچ ترس و وحشتی در او راه نیافت .

پس با حالت تعجّب نزدیک آن کودک 9 ساله رفت و نگاهی به او کرد و گفت : ای پسر ! چرا این جا ایستاده ای ؟

و چرا همانند دیگر بچّه ها فرار نکردی ؟

آن کودک سریع امّا با متانت و شهامت پاسخ داد : ای خلیفه ! دوستان من چون ترسیدند ، گریختند و کسی که خوش گمان باشد هرگز نمی هراسد .

و سپس در ادامه سخن افزود : اساساً کسی که مرتکب خلافی نشده باشد ، چرا بترسد و فرار کند ؟ !

و ضمنا از جهتی دیگر ، راه وسیع است و خلیفه با همراهانش نیز می توانند از کنار جاده عبور می نمایند؛ و من هیچ گونه مزاحمتی برای آن ها نخواهم داشت .

خلیفه با شنیدن این سخنان با آن بیان شیرین و شیوا ، از آن کودک خوش سیما در شگفت قرار گرفت ؛ و چون نام او را پرسید ؟

جواب داد : من محمّد جواد ، فرزند علیّ بن موسی الرّضا علیهما السلام هستم .

ماءمون با شنیدن نام او بر پدرش درود و رحمت فرستاد و به راه خود ادامه داد و رفت .

و چون مقداری از شهر دور شدند ، ماءمون کبکی را دید؛ پس باز شکاری خود را - که همراه داشت - رهایش کرد تا کبک را شکار کند و بیاورد؛ و چون باز شکاری پرواز کرد و رفت بعد از لحظاتی بازگشت در حالتی که یک ماهی کوچکی را - که هنوز زنده بود - به منقار خود گرفته بود .

با مشاهده این صحنه ، خلیفه و همراهانش بسیار در تعجّب و حیرت قرار گرفتند .

و هنگامی که خلیفه ، ماهی را از آن باز شکاری گرفت ، از ادامه راه برای شکار منصرف گردید و به سمت منزل خود مراجعت کرد .

در بین راه ، دوباره به همان کودکان برخورد کرد و حضرت جواد علیه السلام نیز در جمع دوستانش مشغول بازی بود ، پس ماءمون جلو آمد و حضرت را صدا زد .

امام جواد سلام اللّه علیه پاسخ داد : لبّیک .

ماءمون از حضرت پرسید : این چیست که من در دست گرفته ام ؟

حضرت جوادالائمّه علیه السلام به اذن و قدرت پروردگار متعال لب به سخن گشود و اظهار نمود : خداوند متعال به واسطه قدرت بی منتها و حکمت بی دریغش ، آنچه را که در دریاها و زمین آفریده ، نیز در آسمان و هوا قرار داده است .

و این باز شکاری یکی از آن موجودات کوچک و ظریف را شکار کرده است تا خلیفه ، فرزندی از فرزندان رسول خدا صلی الله علیه و آله را آزمایش نماید و میزان اطّلاعات و معلومات او را بسنجد .

خلیفه پس از شنیدن چنین سخنانی ، شیفته او گردید و گفت : حقیقتا که تو فرزند رضا و از ذرّیه رسول خدا هستی ؛ و سپس آن حضرت را در آغوش خود گرفت و مورد دلجوئی و محبّت قرار داد.

?إثبات الهدی،ج4،ص351، س6، به نقل از فصول المهمه ابن صباغ مالکی.

​????

?

?آیه ای که مسیحی را مسلمان کرد(2)

تجارت با هفتاد دينار حلال

روزي جواني به حضور امام صادق عليه السلام آمد و عرض كرد:

- سرمايه ندارم.

امام عليه السلام فرمود: درستكار باش! خداوند روزي را مي رساند.

جوان بيرون آمد. در راه، كيسه اي پيدا كرد. هفتصد دينار در آن بود. با خود گفت: بايد سفارش امام عليه السلام را عمل نمايم، لذا من به همه اعلام مي كنم كه اگر همياني گم كرده اند نزد من آيند.

با صداي بلند گفت:

هر كس كيسه اي گم كرده، بيايد نشانه اش را بگويد و آن را ببرد.

فردي آمد و نشانه هاي كيسه را گفت، كيسه اش را گرفت و هفتاد دينار به رضايت خود به آن جوان داد.

جوان برگشت به حضور حضرت، قضيه را گفت.

حضرت فرمود:

- اين هفتاد دينار حلال بهتر است از آن هفتصد دينار حرام و آن را خدا به تو رساند. جوان با آن پول تجارت كرد و بسيار غني شد.

زن بي گناه!

بشار مكاري مي گويد:

در كوفه خدمت امام صادق عليه السلام مشرف شدم. حضرت مشغول خوردن خرما بودند. فرمود:

- بشار! بنشين با ما خرما بخور!

عرض كردم!

- فدايت شوم! در راه كه مي آمدم منظره اي ديدم كه سخت دلم را به درد آورد و نمي توانم از ناراحتي چيزي بخورم!

فرمود:

- در راه چه مشاهده كردي؟

- من از راه مي آمدم كه ديدم كه يكي از مأمورين، زني را مي زند و او را به سوي زندان مي برد. هر قدر استغاثه نمود، كسي به فريادش نرسيد!

- مگر آن زن چه كرده بود؟

- مردم مي گفتند: وقتي آن زن پايش لغزيد و به زمين خورد، در آن حال، گفت: لعن الله ظالميك يا فاطمة.

امام عليه السلام به محض شنيدن اين قضيه شروع به گريه كرد، طوري كه دستمال و محاسن مبارك و سينه شريفش تر شد.

فرمود:

- بشار! برخيز برويم مسجد سهله براي نجات آن زن دعا كنيم. كسي را نيز فرستاد، تا از دربار سلطان خبري از آن زن بياورد. بشار گويد:

وارد مسجد سهله شديم و دو ركعت نماز خوانديم. حضرت براي نجات آن زن دعا كرد و به سجده رفت، سر از سجده برداشت، فرمود:

- حركت كن برويم! او را آزاد كردند!

از مسجد خارج شديم، مرد فرستاده شد، از دربار سلطان برگشت و در بين راه به حضرت عرض كرد:

او را آزاد كردند. امام پرسيد:

- چگونه آزاد شد؟

مرد: نمي دانم ولي هنگامي كه رفتم به دربار، ديدم زن را از حبس خارج نموده، پيش سلطان آوردند.

وی از زن پرسيد:

چه كردي كه تو را مأمور دستگير كرد؟ زن ماجرا را تعريف كرد.

حاكم دويست درهم به آن زن داد، ولي او قبول نكرد، حاكم گفت:

ما را حلال كن، اين دراهم را بردار! آن زن دراهم را برنداشت، ولي آزاد شد.

حضرت فرمود:

- آن دويست درهم را نگرفت؟

عرض كردم:

- نه، به خدا قسم! امام صادق عليه السلام فرمود:

- بشار! اين هفت دينار را به او بدهيد زيرا سخت به اين پول نيازمند است. سلام مرا نيز به وي برسانيد.

وقتي كه هفت دينار را به زن دادم و سلام امام عليه السلام را به او رساندم، با خوشحالي پرسيد:

- امام به من سلام رساند؟ گفتم:

- بلي!

زن از شادي افتاد و غش كرد. به هوش آمد دوباره گفت:

- آيا امام به من سلام رساند؟

- بلي!

و سه مرتبه اين سؤال و جواب تكرار شد. آن گاه زن درخواست نمود سلامش را به امام صادق عليه السلام برسانم و بگويم كه او كنيز ايشان است و محتاج دعاي حضرت.

پس از برگشت، ماجرا را به عرض امام صادق عليه السلام رساندم، آن حضرت به سخنان ما گوش داده و در حالي كه مي گريستند برايش دعا كردند. 

?شوری،52

?بحارالانوار،ج47،ص374

?بحارالانوار،ج47،ص117

?بحارالانوار،ج100,ص441

​????

???

??

?
?جن حامی گمشدگان با خدا
امام جعفر صادق علیه السلام حکایت می فرماید:

حضرت رسول صلی الله علیه وآله مختصر ناراحتی جسمی بر او عارض شد، فاطمه زهراء به همراه امام حسن و حسین علیهم السلام به دیدار آن حضرت آمدند؛ و ایشان را در حالی مشاهده کردند که در بستر آرمیده بود، امام حسن سمت راست رسول الله؛ و حسین سمت چپ آن حضرت نشستند.

و چون مدّتی به طول انجامید و حضرت رسول بیدار نگشت، فاطمه زهراء علیها السلام به دو فرزندش گفت: عزیزانم! جدّتان خواب است، برخیزید تا به منزل برویم؛ و هرگاه بیدار گردد شما را می آورم.

آن دو برادر اظهار داشتند: ما همین جا خواهیم ماند.

حضرت زهرا علیها السلام برخاست و از منزل خارج شد؛ و حسین بر بازوی چپ و حسن بر بازوی راست جدّشان خوابیدند؛ و چون ساعتی بگذشت، بیدار گشتند ولی مادرشان را ندیدند و هنوز رسول خدا در بستر خویش آرمیده بود، برخاستند و حرکت کرده تا به منزل خود بروند.

آن شب بسیار تاریک و ابری بود و صدای رعد و برق زیادی به گوش می رسید؛ همین که امام حسن به همراه برادرش حسین علیهما السلام از منزل رسول خدا خارج شدند، نوری از آسمان ظاهر گردید؛ و ایشان با استفاده از روشنائی آن نور به سوی منزل خود روانه گردیدند.

ولی آن دو کودک خردسال در مسیر، راه منزل را گم کرده و به باغی رسیدند؛ و چون خسته شده بودند، در کنار همان باغ در گوشه ای نشستند و پس از لحظه ای دست در گردن یکدیگر انداخته و خوابیدند.

همین که رسول خدا صلی الله علیه وآله از خواب بیدار شد، عایشه تمام جریان را برای آن حضرت تعریف کرد.

ناگاه حضرت از جای برخاست و اظهار داشت: خدایا! دو نور دیده ام کجایند؟! خدایا! آن ها گرسنه و تشنه کجا رفتند؟! خداوندا! تو حافظ و نگهبان ایشان باش.

و سپس برای یافتن آن دو عزیز حرکت نمود؛ و چون به آن باغ رسید، دید که حسن و حسین دست در گریبان یکدیگر کرده و خوابیده اند؛ و باران شدیدی شروع به باریدن کرده بود؛ ولیکن حتّی قطره ای بر این دو برادر نریخته بود.

ناگهان چشم حضرت بر مار بسیار بزرگی افتاد که دارای دو بال بود، و بالهای خود را همانند چتر و سایبان بر آن دو برادر گشوده بود.

در این هنگام پیغمبر خدا نزدیک مار آمد؛ و سرفه ای نمود، چون مار متوجّه آن حضرت شد، به سخن آمد و گفت: خدایا! تو شاهد باش که من این دو فرزند رسول خدا را محافظت کردم و آن ها را صحیح و سالم تحویل جدّشان دادم.

حضرت رسول صلوات الله علیه اظهار نمود: ای مار! تو که هستی؟

پاسخ داد: من از طایفه جنّیان هستم؛ که برای حراست و حفاظت این دو کودک مأمور شده بودم.

پس از آن حضرت رسول صلی الله علیه وآله، حسن و حسین علیهما السلام را در برگرفت و یکی را بر شانه راست و دیگری را بر شانه چپ نهاد؛ و به سمت منزل روانه گشت.

در راه امیرالمؤمنین علیّ علیهما السلام، که به همراه یکی دو نفر از اصحاب می آمدند، به حضرت رسول برخورد نموده و چون مشاهده کردند که حسن بر شانه راست و حسین بر شانه چپ آن حضرت سوار می باشند، گفتند: یا رسول الله! یکی از آن دو عزیز را به ما بده تا بیاوریم؟

حضرت رسول صلی الله علیه وآله به حسن فرمود: مایل هستی روی شانه پدرت بروی؟

گفت: خیر، اگر بر شانه تو سوار باشم بیشتر دوست دارم؛ و حسین نیز چنین اظهار داشت.

پس آن دو عزیز را با همان حالت به منزل نزد مادرشان آورد، آن گاه مادرشان مقداری خرما برایشان آورد و میل نمودند، بعد از آن حضرت زهرا علیها السلام از اتاق بیرون رفت؛ و رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمود: اکنون بلند شوید و با هم کشتی بگیرید و چون مشغول کشتی گرفتن شدند مادرشان آمد و دید رسول خدا حسن را ترغیب و تشویق می نماید که بر حسین پیروز آید.

گفت: پدرجان! چرا بزرگتر را بر علیه کوچکتر تحریک می نمائی؟!

حضرت رسول فرمود: جبرئیل حسین را ترغیب می نماید و من نیز حسن را ترغیب و تحریک می نمایم. 

?بحارالانوار،ج266،ص25 به نقل از امالی شیخ صدوق

??

?بد خلقي فشار قبر مي آورد!?

به رسول خدا صلي الله عليه و آله خبر دادند كه سعد بن معاذ فوت كرده. پيغمبر صلي الله عليه و آله با اصحابشان از جاي برخاسته، حركت كردند. با دستور حضرت - در حالي كه خود نظارت مي فرمودند - سعد را غسل دادند.

پس از انجام مراسم غسل و كفن، او را در تابوت گذاشته و براي دفن حركت دادند.

در تشييع جنازه او، پيغمبر صلي الله عليه و آله پابرهنه و بدون عبا حركت مي كرد. گاهي طرف چپ و گاهي طرف راست تابوت را مي گرفت، تا نزديكي قبر سعد رسيدند. حضرت خود داخل قبر شدند و او را در لحد گذاشتند و دستور دادند سنگ و آجر و وسايل ديگر را بياورند! سپس با دست مبارك خود، لحد را ساختند و خاك بر او ريختند و در آن خللي ديدند آنرا بر طرف كردند و پس از آن فرمودند:

- من مي دانم اين قبر به زودي كهنه و فرسوده خواهد شد، لكن خداوند دوست دارد هر كاري كه بنده اش انجام مي دهد محكم باشد.

در اين هنگام، مادر سعد كنار قبر آمد و گفت:

- سعد! بهشت بر تو گوارا باد!

رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود:

- مادر سعد! ساكت باش! با اين جزم و يقين از جانب خداوند حرف نزن! اكنون سعد گرفتار فشار قبر است و از اين امر آزرده مي باشد.

آن گاه از قبرستان برگشتند.

مردم كه همراه پيغمبر صلي الله عليه و آله بودند، عرض كردند:

يا رسول الله! كارهايي كه براي سعد انجام داديد نسبت به هيچ كس ديگري تاكنون انجام نداده بوديد: شما با پاي برهنه و بدون عبا جنازه او را تشييع فرموديد.

رسول خدا فرمود:

ملائكه نيز بدون عبا و كفش بودند. از آنان پيروي كردم.

عرض كردند:

گاهي طرف راست و گاهي طرف چپ تابوت را مي گرفتيد!

حضرت فرمود:

چون دستم در دست جبرئيل بود، هر طرف را او مي گرفت من هم مي گرفتم!

عرض كردند:

- يا رسول الله صلي الله عليه و آله بر جنازه سعد نماز خوانديد و با دست مباركتان او را در قبر گذاشتيد و قبرش را با دست خود درست كرديد، باز مي فرماييد سعد را فشار قبر گرفت؟

حضرت فرمود:

- آري، سعد در خانه بداخلاق بود، فشار قبر به خاطر همين است!

??بحار الانوار،ج6،ص220

??بحار الانوار،ج22،ص107

??بحار الانوار،ج73،ص298