به راستی ما «مادران» چقدر در پروژه تبعیض علیه جنسیت خودمان مشارکت داریم؟
فمینیسم اغلب با پدرسالاری، سکسیسم و تبعیضهای جنسی مردان علیه زنان شناخته میشود.
متأسفانه ما کمتر به نقش خود در پرورش صفتهای مرد سالارانه و تبعیضهای جنسی و جنسیتی توجه میکنیم.
علیرغم تمام سعی هایمان جهت بار آوردن دخترانی مستقل،محکم و قوی
گاهی در رابطه با فرزندِ پسر به همان راهی میرویم که سالهای سال مرسوم بوده و آن چیزی نیست الی پرورش پسرانی پدرسالار…
«لاتینا فتل» نام این وضعیت را سندرم «آخی پسرم» میگذارد.
او در این نوشتار چنین تعریف میکند که یک روز به همراه نامزدم ،بعد از اینکه نهار را بیرون صرف کرده بودیم به منزل آنها رفتیم سر میز نهار خوری نشسته و مشغول گفتگو بودیم که ، مادر نامزدم ،رو به پسرش گفت:
-آخی طفلی پسرم غذا میخاد…
-گفتم :«ما تازه غذا خوردیم. او گرسنه نیست و به هیچی احتیاج نداره.»
جواب مادرش مثل خیلی از مادرهای دلسوز و به شدت مهربان این بود که : «آخی پسرم ،مگر میشه؟ اون غذا میخواد،معلوم است که بچهام یک بشقاب غذا میخواد.»
-گفتم؛« اگر گرسنه باشه،خودش بلند میشه و برای خودش غذا میکشه»
و مادرش خیلی صریح جواب داد که : «آخی طفلی پسرم!!! تو مراقبش نیستی،آخرش اون از گشنگی میمیره و این اصلا برای تو مهم نیست!!!» -گفتم؛«پسرکوچولوت همین الان غذا خورده و از گرسنگی نمیمیره این نازنین پسر شما حالا ۴۰ سالشه و اگر چیزی برای خوردن بخواد، خودش از جاش بلند میشه ، بر میداره» .
او ادامه میدهد که ۲۰ دقیقه دیگر هم آنجا نشستم و به گله و شکایتهای مادر مهربان راجع به اینکه «بالاخره کی با پسرش ازدواج میکنم؟
کجا زندگی خواهیم کرد؟
کی بچه دار خواهیم شد و بچه را چطوری باید تربیت کنیم و چه کارهایی باید برای بچه انجام بدهم»، گوش دادم.
او میگوید مشکل من این نبود که نامزدم غذا میخواست و مادرش این را فهمیده بود.
مساله این بود که یک مادر با پسر ۴۰ سالهاش مثل یک بچه لوس رفتار میکرد و معتقد بود که من و او وظیفه داریم که هر کاری انجام دهیم تا او(پسرش)راحت زندگی کند. «لاتینا فتل» سپس دوران کودکی خود را مثال میزند که چگونه مادرش در مقابل اعتراض او به اینکه چرا برادرش هیچ کاری انجام نمیدهد خیلی تلخ میگفته « تو باید یاد بگیری که بتوانی کارهای خودت را انجام بدهی و مراقب خودت باشی ،مردها هیچ کاری برایت انجام نمیدهند،مردها همیشه بچه میمانند و یادت باشد که مردها آخر زنی را پیدا میکنند که کارهایشان را انجام بدهد…»
واضافه میکند که آنگاه من هشت سالم بود و میدانستم که این عادلانه نیست، این طرز فکر آزارم میدادو در دل میگفتم ؛« خب چرا به پسرت یاد نمیدهی که مثل بقیه نباشد؟»
مادران زیادی هستند که با مردهای جوان و میانسالشان طوری رفتار میکنند که گویا یک بچه کوچک یا آدم کم توان و نیازمند حمایت روبرویشان ایستاده…
مراقب باشید چیزی که شما به عنوان مراقبت، دلسوزی،محبت و دلبستگی به فرزند پسرتان میدهید،ابزاری است جهت توانمندسازی آنها در یادگیری الگوهای پدرسالاری…
آیا هدف شما از تربیت فرزند پسر همین است؟
آیا شما هم در برابر فرزند پسرتان دچار سندرم آخی پسرم هستید؟
