روانشناسی کودک
طبيعت يك منبع بي انتها و یک اسباب بازي بي زبان است هر چه كه در طبيعت هست، بهترين اسباب بازي است و كودك درطبیعت با حمايت به همه ی نيازهايش می رسد.
[استاد سلطانی]
رواتشناسی کودک
اولین مرحله فعال کردن حس لامسه درنوزاد، نوازش و درآغوش گرفتن است
بانوازش این حس را منتقل میکنیم که نوزاد را دوست داریم وجایش امن است حسی که خودمان با در آغوش گرفته شدن به آن میرسیم.
تربیت کودک
فرزند را تافتۀ جدا بافتهای از خویش ندانید. تا وقتی که فرزند در نگاه شما موجودی جدا از شما تعریف میشود، انگیزۀ کافی برای تربیت او نخواهید داشت؛
اما وقتی که فرزند را خودتان دانستید (دقت کنید: خودتان؛ نه از خودتان) وقت گذاشتن برای او را وقت گذاشتن برای خویش میدانید. رشد او را رشد خودتان و پسرفت او را عقب ماندن خودتان حساب میکنید.
امیرالمومنین ع در نامۀ سی و یکم نهج البلاغه به فرزند دلبندش امام مجتبی ع می نویسد:
[پسرکم!] تو را جزئى از خود، بلکه همۀ وجود خود دیدم تا به آن جایى که اگر چیزى به تو ضرر برساند، مثل آن است که به من زیان رسانده و گویى اگر مرگ به سراغ تو بیاید، به سراغ من آمده؛ بنابراین همان اهتمامى را که در اصلاح امور خود مىنمایم، دربارۀ تو دارم.
[کتاب من دیگر ما]
احکام
????
? سوال :
?آیا با شروع اذان میتوان نماز خواند یا باید صبر كرد؟
✅ پاسخ:
وقعى انسان مى تواند مشغول نماز شود، كه یقین كند وقت داخل شده است یا دو مرد عادل به داخل شدن وقت خبر دهند.
? ممكن است كسانی كه اذان می گویند زودتر یا دیرتر اذان بگویند. اذان ملاك نیست مگر این كه كسی كه اذان می گوید شخصی دقیق و وقت شناس باشد.
◀ اگر اذان دقیق و به موقع باشد با شروع اذان می توان وارد نماز شد.
✳ و خوب است انسان مقداری صبر كند تا یقین حاصل شود كه وقت شرعی داخل شده است.
? توضیح المسائل مراجع، ج 1 مسئلهء 742
داستان
?????????????????
✅شفاي بيمار دانشمندو محدث بزرگ
علي بن عيسي اربلي ، صاحب كتاب كشف الغمه نقل مي كند : سيد باقي بن عطوه ، براي من نقل كرد : پدرم ( عطوه ) در مذهب زيدي بود ، بيمار شد ، و بيماري او طول كشيد ، و همه پزشكان عصر از درمان آن عاجز شدند ، من و برادرانم كه پسران او بوديم به مذهب شيعه دوازده امامي ، تمايل داشتيم ، پدرم از اين جهت نسبت به ما دل خوشي نداشت ، و مكرر به ما مي گفت : ( من مذهب شما را نمي پذيرم مگر اينكه صاحب شما ( حضرت مهدي ( عج ) بيايد و مرا شفا دهد ) .
اتفاقا شبي هنگام نماز عشاء همه ما در يكجا جمع بوديم ، كه شنيديم : پدرم فرياد زد : ( صاحب خود را در يابيد كه همين لحظه از نزد من بيرون رفت ) ما با شتاب از خانه بيرون پريديم ، هر چه دويديم و به اطراف نگريستيم ، او را نديديم ، برگشتيم و از پدر پرسيديم ، جريان چه بود ؟
گفت : شخصي نزد من آمد و فرمود : اي عطوه !
گفتم : تو كيستي ؟
گفت : ( من صاحب پسران تو هستم ، آمده ام به اذن خدا تو راشفا دهم ) ، سپس دست كشيد و هماندم به طور كلي بيماريم بر طرف شد و كاملا سلامتي خود را باز يافتم .
??اثبات الرجفه فضل بن شاذان، مطابق نقل اثباه الهدی،ج7،ص365
