مشاور نجمیه

​??????????

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

سلیمان أعمش گوید که: در کوفه منزل داشتم و مرا در آنجا همسایه ای بود که طریق اهل بیت نداشت؛ من بعضی از اوقات با او می نشستم و مذاکره می نمودم. در شب جمعه ای به او گفتم: تو چه می گوئی در زیارت حسین علیه السّلام؟ گفت: بدعت است و هر بدعت ضلالت است. و هر ضلالت در آتش است من با نهایت خشم از نزد او برخاستم و به منزل آمدم، و با خود گفتم: چون سحر شود به نزد او می روم و از فضایل مولا أمیرالمؤمنین آنقدر برای او نقل می کنم که از شدّت حزن و غصّه چشمانش گرم شود. سحر به منزل او رفتم و در زدم، صدا از پشت در آمد که در منزل نیست و به زیارت حسین به کربلا رفته است. تعجّب نمودم و به شتاب به سمت کربلا حرکت کردم. آن شیخ را دیدم که سر به سجده گذارده، و از رکوع و سجود خستگی نداشت. بدو گفتم: تو می گفتی که زیارت حسین بدعت است و هر بدعت ضلالت و هر ضلالت در آتش است! چه شد که خود به زیارت آمدی؟!
گفت: ای مرد! مرا ملامت مکن که من از حقّانیت اهل بیت خبری نداشتم. دوش که به خواب رفتم مردی را در خواب دیدم که نه بلند بود نه کوتاه، و از نهایت حسن و بهاء نمی توانم توصیف کنم. او راه می رفت و اطراف او را هاله وار جماعتی احاطه کرده بودند. و جلوی این جماعت مردی بر اسبی سوار بود که دم اسب او چند بافت داشت، و این مرد تاجی بر سرش بود که چهار گوشه داشت، و بر هر گوشه جواهری رخشان بود که در ظلمات شب هر کدام مسافت سه روز راه را روشن می کرد. پرسیدم: آن مرد که دور او را گرفته اند کیست؟ گفتند: محمّد بن عبدالله خاتم النبیین است. پرسیدم که: این سوار که در جلو می رود کیست؟ گفتند: أمیرالمؤمنین علی بن أبی طالب است. آنگاه بر آسمان نظر افکندم دیدم ناقه ای از نور، و بر آن هودجی است و در هوا حرکت می کند. گفتم: این از آنِ کیست؟ گفتند: از آنِ خَدیجَه بنت خُوَیلِد و فاطمه زهراء. گفتم: آن جوان کیست؟ گفتند: حضرت حسن مجتبی. گفتم: این جماعت و این هودج همگی به کجا می روند؟ گفتند که: شب جمعه است و همگی به زیارت کشته شده به تیغ ستم، سید الشّهداء حسین بن علی به کربلا می روند.
آنگاه متوجّه هودج شدم، دیدم رقعه هائی از آن به زمین می ریزد و بر روی هر یک از آنها نوشته است: أمانٌ مِنَ النّارِ لِزُوّارِ الحُسَینِ علیه السّلام فی لَیلَة الجُمُعَة؛ [1] آن وقت هاتفی ندا کرد ما را که: آگاه باشید که ما و شیعیان ما در درجه عالیه ای در بهشت قرار خواهیم داشت! ای سلیمان! من از این مکان مفارقت نمی کنم تا روح از بدنم مفارقت کند. [2]
رقعه هائی که از آسمان به زمین می آید برای امان زائر أباعبدالله علیه السّلام
مرحوم شیخ نوری گوید که: مرحوم طُرَیحی آخرِ این خبر را چنین نقل کرده است که: آن شیخ گفت: ناگاه دیدم رقعه هائی از بالا به زمین می ریزد. سؤال کردم که: چیست؟ گفتند که: این رقعه های امان است برای زوّار حسین علیه السّلام در شب جمعه. من یکی از آنها برای خود طلب کردم. گفتند: این رقعه ها حقّ تو نیست! تو می گوئی: زیارت حسین بدعت است! هرگز از این رقعه ها نخواهی یافت تا آنکه زیارت کنی حسین علیه السّلام را و اعتقاد کنی به فضل و شرافت او! پس من از خواب بیدار شدم و هراسان بودم، و در همان ساعت قصد زیارت سید خودم حسین علیه السّلام را نمودم.
پی نوشت ها

[1] [امان از جانب پروردگار است برای زائرین حسین علیه السّلام در شب جمعه از آتش دوزخ. مترجم ]

[2] بحار الأنوار، ج 45، ص 401
 منبع 

 انوارالملكوت، ج‏1، ص 272 علامه تهرانی ، محمد حسین

​امام حسین و قرآن : شگفت‏ترين شگفتى‏ ها 

قلب اولیاء خدا تجلیگاه آیات قرآن و همه شئون حیات  ایشان  آیینه تمام نمای آیات الهی است. امام حسین علیه السلام, آن حجت آسمانی و قرآن ناطق, هر لحظه از حیات با برکتش تصویری از آیات قرآن بود. حسین ابن علی علیه السلام  چنان زیست که اگر تاریخ زندگیش را چون صفحاتی گرد هم آریم چیزی جز قرآن کریم فرا هم نیاید. در نوشتار پیش رو آیه ای از قرآن را در آیینه حیات او به نظاره می نشینیم 

قرآن کریم می فرماید:  

 «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الكَهْفِ وَالرَّقِيمِ كانُوا مِنْ آياتِنا عَجَباً». «کهف/9» 

اى رسول ما! آيا پنداشتى كه قصه اصحاب كهف و رقيم، در برابر اين همه آيات قدرت و عظمت، از آيات عجيب ما بودند؟ 

اين آيه شريفه، در مقام ذكر اين مطلب است كه قصه اصحاب كهف و جوانانى كه از دست پادشاه كافر ستم‏گر، براى حفظ ايمان و عقيده آسمانى خود فرار كرده، به غارى پناه بردند و 309 سال قمرى (سيصد سال شمسى) در آن غار به خواب رفته، پس از بيدارى گمان مى‏كردند كه يك روز يا ساعاتى از روز را خوابيده‏اند، چيز تازه‏اى و شگفت‏انگيزتر از ديگر آيات الهى در زمين و آسمان نيست، كه همه مظاهر وجود و تصرفات مستمر الهى و جريانات مداوم آفرينش، شگفت‏انگيز است و با ملاحظه قدرت بى‏منتهاى خداى سبحان، هيچ چيزى تعجب ندارد؛ زيرا همه چيز براى او آسان است. 

شيخ مفيد رحمه الله نقل مى‏ كند: 

    زيد بن ارقم گفته است: سر امام حسين عليه السلام را بالاى نى، در شهر مى‏ گردانيدند و من در بالاخانه خود نشسته بودم. هنگامى كه مقابل غرفه من رسيد، شنيدم كه اين آيه را قرائت مى‏كرد: «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الكَهْفِ وَالرَّقِيمِ كانُوا مِنْ آياتِنا عَجَباً». من از ديدن اين منظره، به خداى يگانه سوگند، مو بر اندامم راست شد و ندا كردم: واللَّه سر تو اى فرزند رسول‏ اللَّه! عجيب‏تر و شگفت‏ انگيزتر است. «ارشاد، ج 2، ص 117؛» 

شگفتى‏ها مربوط به ماجراى تو است، نه اصحاب كهف. تو همه را به تعجب آوردى و هر بيننده‏اى را واله و سرگردان و عقول را سرگشته ساختى، تو كه سر بريده‏ ات، آن‏گاه كه از بدن فاصله‏ ها دارد و بالاى نيزه جا گرفته است، آيات قرآن كريم را تلاوت مى‏ كند. 

آرى، سر مطهر حسين بن على عليه السلام قرآن، آن هم اين آيه سوره كهف را مى‏خواند. قطعاً در انتخاب اين آيات كريمه اسرارى است. ممكن است حضرت مى‏ خواست به اهل كوفه، آن خفتگان بگويد: داستان اصحاب كهف، براى شما تعجب‏آور و حيرت‏ زا است. اكنون بنگريد كه آيا آن حادثه عجيب است يا داستان من كه پس از شهادت، آيات الهى را مى‏خوانم. 

يا ممكن است اشاره‏اى باشد به اين‏كه من و يارانم، با اصحاب كهف وجه مشتركى داريم. آنان در راه عقيده و ايمان خود استقامت ورزيدند؛ چنان‏كه ما هم در مسير ايمان و عقيده، ثبات قدم داشتيم؛ ولى آنان از شر پادشاه كافر ظالم فرار كرده، به غار پناه بردند و به خواب رفتند و آرميدند؛ اما من و يارانم در برابر حاكم ستم‏گر ايستادگى كرديم و فرياد خود را به گوش جهانيان رسانيديم و از شمشيرها و نيزه‏ها باران تيرهاى كشنده آنان نهراسيديم و در برابر دشمنان دين، صف‏آرايى كرده، ضربت تير و نيزه و شمشيرها را به جان خريديم. ممكن است انتخاب اين آيه، با توجه به نكته‏اى باشد كه اين شاعر نغز گفتار بدان اشاره كرده است: 

          بود بر لب، آيه كهفش سخن             يعنى اى دشمن! تو در خوابى نه من‏ 

و چه بسا ده‏ها نكات ظريف‏تر در اين مقام نهفته باشد كه ما از آن آگاهى نداريم. به هر حال، امام حسين عليه السلام با قرائت اين آيه كريمه، اسلام و اهل اسلام و پيروان مكتب اهل‏البيت را سرافراز كرد و خسران و خوارى و زبونى را بر جنايت‏كاران و حكام آل‏اميه و آل ابى‏سفيان و پيروان بى‏مايه آنان محقق و مسلّم گردانيد. 

منبع: امام حسین و قرآن, محمد جواد مغنیه

جايگاه امام حسين عليه السلام در قرآن 

مسلمانان در بيان هيچ موضوعى مانند فضايل اهل بيت عليهم السّلام و مقام برجستۀ علمى و معنوى آنان و برخوردارى آن‌ها از مجموعه كمالاتى كه خدا اراده فرموده بشريّت بدان‌ها آراسته گردد، تا اين پايه همسو و هماهنگ نبوده‌اند. اين يكدلى و اتفاق نظر، به بخشى از اصول و مبانى از جمله بيان صريح قرآن در مورد جايگاه ويژۀ اهل بيت عليهم السّلام برمى‌گردد. 

قرآن كريم، به صراحت اهل بيت را از هرگونه پليدى پيراسته دانسته و آنان را همان نزديكان نبىّ اكرم صلّى اللّه عليه و آله معرفى كرده كه دوستى و محبتشان پاداش رسالتى است كه خداى متعال به بشريت ارزانى داشته است. آنان نيك خصالانى‌اند كه خالصانه از خدا فرمان بردند و از عذابش هراسيدند و به ترس و بيم خدا در دل، آراسته گشتند و خداوند نيز بهشت جاودان و رهايى از عذاب خويش را برايشان ضمانت فرمود. 

آیه مباهله  

امام حسين عليه السّلام بى‌ترديد از اهل بيتى به شمار مى‌آيد كه از پليدى پيراسته‌اند. آن بزرگوار به صريح آيۀ مباهله كه در ماجراى مباهلۀ رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله با مسيحيان نجران نازل گرديد، فرزند رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله تلقّى مى‌شود و قرآن كريم ياد اين حادثۀ تاريخى را با پيام‌هاى ژرفى كه در آن وجود داشت، جاودانه ساخت و فرمود: 

فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مٰا جٰاءَكَ مِنَ اَلْعِلْمِ فَقُلْ تَعٰالَوْا نَدْعُ أَبْنٰاءَنٰا وَ أَبْنٰاءَكُمْ وَ نِسٰاءَنٰا وَ نِسٰاءَكُمْ وَ أَنْفُسَنٰا وَ أَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اَللّٰهِ عَلَى اَلْكٰاذِبِين

هرگاه پس از علم و دانشى كه به تو رسيده باز هم كسانى با تو به ستيز برخيزند به آن‌ها بگو: بياييد هريك از ما و شما فرزندان و زنان و خودمان را فرا خوانده و سپس يكديگررا نفرين نموده و لعنت خدا را نثار دروغگويان سازيم. 

ناقلان حديث به طرق گوناگون روايت كرده‌اند كه اين آيۀ شريف در شأن اهل بيت عليهم السّلام يعنى رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله على، فاطمه، حسن و حسين عليهم السّلام نازل گشته و منظور از كلمۀ «أبناء» در اين آيه بى‌ترديد وجود مقدس امام حسن و امام حسين عليهما السّلام است. رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله در اين رخداد تاريخى تصريح فرموده جمعى كه همراه با آنان، براى مباهله آمده بود برترين انسان‌هاى روى زمين و گرامى‌ترين آن‌ها در پيشگاه خدايند. به همين دليل پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله به اتفاق آنان مباهله انجام داد و كشيش نجران نيز به اين واقعيّت اذعان نموده و گفت: «من امروز، با چهره هايى روبرو هستم كه اگر از خدا درخواست كنند كوهى را از جا بركند، اين كار را عملى خواهد ساخت» (2) اين ماجرا نيز همانند آيۀ شريف ياد شده بر مقام والا و جايگاه بلند و برترى اهل بيت دلالت دارد و در پيشگاه خدا و رسول او محبوب‌ترين آفريدگان به شمار مى‌آيند و هيچ‌يك از جهانيان در فضيلت به پايۀ آنان نمى‌رسند. 

آیه تطهیر و آیه مودت  

قرآن كريم در مورد عصمت هيچ‌يك از مسلمانان جز پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله به صراحت سخن نگفته، مگر اهل بيت كه خداوند اراده فرموده آنان را از هرگونه پليدى پيراسته گرداند .

  إِنَّما يُريدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَکُمْ تَطْهيراً(احزاب33) 

خداوند  می خواهد از شما اهل بیت  هر گونه پلیدی را بزداید و شما را به همه ابعاد پاکی,  پاکیزه گرداند.  

 اگر مسلمانان در مورد داخل بودن همسران پيامبر در معنا و مفهوم آيۀ شريف، به اختلاف پرداخته‌اند، ولى در اين‌كه امام على و حضرت زهرا و امام حسن و امام حسين عليهم السّلام در مقصود اين آيۀ مبارك داخل‌اند، هيچ‌گاه اختلافى نداشته‌اند.

از اين‌جا مى‌توانيم به راز نهانى كه در دوستى و محبّت اهل بيت عليه السّلام و پايبندى به خط و مشى آنان وجود دارد پى ببريم و به گفتۀ صريح قرآن عزيز، دوستى و محبّت آن‌ها را بر ديگران ترجيح دهيم (5) زيرا عصمت اهل بيت عليهم السّلام به هنگام وجود جريان‌هاى گوناگون و خواسته‌هاى مختلف، بهترين دليل بر اين است كه نجات و رهايى، در پيروى از اين گرانمايگان است. بنابراين، افرادى را كه خداوند از پليدى، پيراسته و در رساندن مردم به ساحل نجات راهنماى آنانند، پيروانشان نيز از غرق شدن و هلاكت، رهايى خواهند يافت. 

ابن عباس از نبىّ اكرم صلّى اللّه عليه و آله روايت كرده وقتى آيۀ اَلْمَوَدَّةَ فِي اَلْقُرْبىٰ (دوستى در حق نزديكان)  نازل شد، برخى مسلمانان مقصود آيۀ شريف را از نزديكانى كه اطاعتشان بر مسلمانان واجب گشته از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله جويا شدند حضرت در پاسخ فرمود: منظور آيه از نزديكان، على، فاطمه و فرزندان آنان  است.

???

??

?

سوره دهر

قرآن کریم در سوره مبارک دهر که در تببین عظمت حقیقت درونی و نفسانی اهذ بیت علیهم السلام و اخلاص در طاعت و عبادتشان، نازل گشت، به تشريح علل و اسباب اين برترى و فضيلت پرداخته و مى‌فرمايد: 

إِنَّمٰا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اَللّٰهِ لاٰ نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزٰاءً وَ لاٰ شُكُوراً* إِنّٰا نَخٰافُ مِنْ رَبِّنٰا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً* فَوَقٰاهُمُ اَللّٰهُ شَرَّ ذٰلِكَ اَلْيَوْمِ وَ لَقّٰاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً* وَ جَزٰاهُمْ بِمٰا صَبَرُوا جَنَّةً وَ حَرِيراً (7)ما شما را براى رضاى خدا اطعام مى‌كنيم و خواستار هيچ‌گونه پاداشى از شما نيستيم*ما از پروردگارتان در آن روز عبوس و سخت، بيمناكيم*خداوند آنان را از شرّ آن روز نگاه مى‌دارد و آن‌ها را كه شاد و مسرورند، پذيرا مى‌شود*و در برابر صبر و بردبارى، بدان‌ها بهشت و لباس‌هايى از حرير بهشتى ارزانى مى‌دارد. 

بنا به نقل بيشتر مفسّران و محدّثان، اين سورۀ مبارك در پى بيمارى امام حسن و امام حسين عليهما السّلام در حق اهل بيت نازل شد، كه امام على عليه السّلام نذر كرد به شكرانۀ بهبودى آن‌دو بزرگوار سه روز، روزه بگيرد. از اين‌رو، اعضاى خانواده پس از بهبودى فرزندان، به نحوى بايسته به نذر خود وفا كردند؛ وفايى برخوردار از زيبنده‌ترين مظاهر ايثار و از خودگذشتگى كه در حق آنان اين آيه نازل شد: 

إِنَّ اَلْأَبْرٰارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأْسٍ كٰانَ مِزٰاجُهٰا كٰافُوراً* عَيْناً يَشْرَبُ بِهٰا عِبٰادُ اَللّٰهِ يُفَجِّرُونَهٰا تَفْجِيراً* يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ يَخٰافُونَ يَوْماً كٰانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيراً (8)به يقين، نيكان از آن جام مى‌نوشند كه با عطر دلپذيرى آميخته است*از چشمه‌اى كه بندگان خالص خدا از آن مى‌نوشند و از هرجا بخواهند آن را جارى مى‌سازند* آنان به نذر خود وفا مى‌كنند و از روزى كه شرّ و عذابش گسترده است، بينماكند. 

خداوند به پاس اين ايثار و از خودگذشتگى و وفاى به عهد، افزون بر نعمت‌هاى فراوان اخروى، پيشوايى و امامت دنياى مسلمانان را به آنان ارزانى داشته است. 

پی نوشت 

١) . سورۀ آل عمران/۶١. 

٢) . نور الابصار/٢٣-٢٢، به تفسير جلالين، روح البيان، كشّاف، بيضاوى، رازى و صحيح ترمزى ٢/١۶۶، سنن بيهقى ٧/۶٣، صحيح مسلم كتاب فضائل الصحابه، مسند احمد ١/٨۵ و مصابيح السنه ٢/٢٠١ مراجعه شود. 

3) . چنان‌كه/٣٣ سورۀ احزاب به آن تصريح كرده است. 

4) . به تفسير كبير فخر رازى، تفسير نيشابورى صحيح مسلم ٢٠/٣٣، خصائص نسايى ۴، مسند احمد ۴/١٠٧، سنن بيهقى ٢/١۵٠، مشكل الآثار ١/٣٣۴، مستدرك حاكم ٢/۴١۶ و اسد الغابه ۵/۵٢١ مراجعه شود. 

5) . خداى متعال در سورۀ شورا/٣٣ خطاب به پيامبر خود مى‌فرمايد قُلْ لاٰ أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ اَلْمَوَدَّةَ فِي اَلْقُرْبىٰ ؛ بگو جز محبّت و دوستى نزديكانم، از شما پاداشى نمى‌خواهم و در سورۀ سبأ آيۀ ٧۴ فرموده مٰا سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ؛ هرگونه پاداشى را از شما درخواست كرده‌ام، براى شماست. 

6) . تفسير كبير، تفسير طبرى، درّ المنشور در تفسير/مودّت. 

7) . انسان/١٢-٩. 

8) . انسان/۵-٧. 

منبع: پیشوایان هدایت, حکیم منذر, مترجم: عباس جلالی, جلد۵

​"من هر چى بهش ميگم گوش نميده” “تمام مدت مجبورم باهاش بحث كنم” “هرچى تكرار ميكنم انگار نه انگار مجبورم داد بزنم يا تهديدش كنم” “هرچقدر بيشتر بهش ميگم لجباز تر ميشه”
اشتباه بسيارى از والدين اين است كه پرورش و تعليم و تربيت را با نصيحت كردن دستور دادن بحث كردن اشتباه ميگيرند.
هيچ بچه ايى با بكن و نكن والدينش تربيت نميشود بلكه يا لجباز ميشود يا از كار مى افتد.
براي آموزش كودكانتان از بازى و تكرار استفاده كنيد و خودتان هم الگوى خوبى باشيد.

براي نوجوانتان دوست خوبى باشيد نه والدين خوب . وقتي نصيحت غر و دستور را كنار بگذاريد، رابطه ها بسيار بهتر خواهد شد.

? عنایت امام صاحب‌الزمان صلوات الله علیه به علامه بحرالعلوم…
? میرزای قمی می‌فرمود: من با علامه بحرالعلوم به درس آقا باقر بهبهانی می‌رفتیم، و هم بحث بودیم. غالباً من درس‌ها را تقریر می‌کردم. تا اینکه من به ایران آمدم.
? بعد از مدتی ایشان معروف شد، من تعجب کردم! و با خود گفتم: او که این استعداد را نداشت، چطور به این عظمت رسید؟!
? تا اینکه موفق شده به نجف رسیده و سید بحرالعلوم را دیدم، مسئله‌ای مطرح کرده، دیدم که جداً دریایی از علم است، که باید حقیقتاً به او بحرالعلوم گفت!
 ? روزی در خلوت از او سؤال کردم: وقتی که با هم مباحثه می‌کردیم، شما استعداد چندانی نداشتید، بلکه در درس‌ها از من استفاده می‌کردید، حالا می‌بینم در علم و دانش فوق‌العاده هستید!
? ایشان در پاسخ می‌فرماید: جواب سؤال شما از اسرار است، ولی تا زنده‌ام برای کسی نقل مکن…
? من قبول کردم، بعد فرمود: چطور این‌گونه نباشد که حضرت ولی‌عصر سلام‌الله‌علیه مرا شبی در مسجد کوفه به سینه خود چسبانیده…
? زیرا شبی در مسجد آن حضرت را دیدم که مشغول عبادت است. سلام کردم، جوابم را دادند، و فرمودند که: پیش بروم…
✨من مقداری جلو رفتم، ولی ادب کردم زیاد جلو نرفتم. فرمودند: جلوتر بیا! تا اینکه نزدیک شدم، مرا در بغل گرفت و آنچه خداوند خواست به این قلب و سینه من سرازیر شد.✨
? منبع: مردان علم در میدان عمل، ج ۳، ص ۱۱۱.